Ik ben zelf ( ambulant ) in behandeling voor chronische depressie en heb recent verschillende zelfmoordpogingen ondernomen. Ik leerde in de psychiatrische vleugel een toffe jongen kennen ( in opname ).
Al vlug liep hij als een schoothond achter me, lelijk te zeggen maar nu bekijk ik dit zo alhoewel ik met mijn beslissing goed in de knoop zit.
Hij wou dus overal bij me zijn, alles wat ik deed : hij ook.
In de tuin begint hij zichzelf te snijden ; zeer heftig.
Hij was boos dat ik hulp had ingeroepen. Daags erop alles weer hetzelfde. Op een avond duwt hij me hard weg en zend me foto's waarop hij extreem zichzelf open snijdt... Opnieuw verpleging gezonden. Ik heb lang met hem gesproken en ingestopt en gewaakt.
Ik ging in crisis en zond hem dat ik een overdose had gedaan, de medicatie werkte al.
Ik werd wakker op spoed.

De verpleging wist niets, hij had niemand wat gezegd. Nochtans is dit afgesproken dat we dit wel moeten doen.

Resultaat ; ik ben nu lucht. Hij spreekt me niet meer aan, blokkeerde me op zijn smartphone. Ik heb hem daarop ook geblokkeerd

Ik kon dit niet meer aan en heb mijn behandeling daar gestaakt.

Was ik dan zo fout met de verpleging te informeren over zijn hevig bloedende pols ?

Ik denk dat je het enige juiste hebt gedaan wat je kon doen

Toch voelt het niet goed want ik ben zijn vriendschap kwijt. Hij was dan ook mijn enige vriend omdat ik zeer moeilijk mensen toelaat in mijn donkere wereld. Nu hij wegvalt zit ik heel diep in mezelf, véél dieper dan te voren. En hij, hij lacht en maakt plezier en bekijk mij als een drol. Hij beweerd als kind hard gepest geweest te zijn, hij staat alleen met zijn alcohol verslaafde vader en mag zijn twee dochters ( twee verschillende vriendinnen ) niet zien. Ja hij is jong met twee kinderen en die komen inderdaad ook nooit op bezoek, hij beweerd een echt goede vriend te hebben maar die hebben we nog nooit gezien. Hij zit wel continu op  WhatsApp berichten te zenden. Luistert naar extreme muziek over de dood. En speelt continu D&D, hij zou bij mensen langs gaan om maquettes te maken ( treinen ) maar in de therapie kan hij niets. Iedereen zegt me , verpleging en arts incluis dat ik totaal afstand moet nemen van hem. Mijn behandeling is terug opgestart en hij is verplaatst. Ik voel zo ellendig en schuldig maar voel me ook gebruikt. En ik werd al vaak misbruikt ook sexueel.

Je moet je afvragen, of dat nou een vriendschap was die je zou willen hebben... Dat je je gebruikt voelt kan ik me voorstellen want dat is ook zo. Ik denk dat het voor jou beter zou zijn om inderdaad afstand te nemen

Ik schreef een brief
Zonder adres en hij weet niet waar ik ben
Zonder mobiel nummer want ik heb die gewijzigd
En al mijn social media heb ik verwijdert
------------------

XXXX,

Jij had het lef om mij op mijn Whatsapp foto’s door te zenden terwijl je hevig in je polsen sneed.
De noodkreet in tekst was zeer duidelijk.

Dit was een zelfmoordpoging.

Dat jij dan durft vragen om de verpleging niet te informeren getuigd van egoïsme.

Niet tussen komen in zoiets is strafbaar.

Maar ik was zelf thuis in moeilijke omstandigheden en je wist het dat ik het verschrikkelijk moeilijk had.

Ik heb het recht om boos te zijn, jij niet.

Je had géén recht om dergelijke foto’s te zenden en te eisen dat ik niets ondernam.

Blijkbaar snap jij niet wat je hier aanrichtte , je bracht mij persoonlijk enorm veel leed toe en ik ben nog steeds in ondersteuning.

De wereld draait niet om jou XXXX. En vrienden behandel je niet zoals jij het doet.

Je zend geen zelfmoordfoto’s door en vraagt niet om niets te doen, je werkt nadien je woede niet uit op mensen die hun vriend willen redden.

Ik dacht dat jij oprecht was, ik zag iets wat er blijkbaar niet is ; ik zie haat - nijd -en het sadistisch straffen van mensen die het goed met jou menen.
Voor mij is dat een zware klap, omdat ik jou toe heb gelaten achter mijn muur , in mijn donkere wereld.

Je hebt mijn vertrouwen dus maar al te goed beschaamd.

Ik heb de XXXX die ik meende te kennen als vriend graag gezien, ik herken de XXXX die ik nu zie niet en ik denk zelfs dat dit de ware jou is die ik nu te zien krijg.

Of vergis ik mij. Je hebt mij beschadigd. Je mag er in dat geval fier op zijn dat je me opnieuw in mijn schulp kreeg en dat ik volledig toe klap.

Ik zit terug waar ik was en nog erger, maar de wereld draait rond XXXX...

Niet dus. Helemaal niet. Ik kan jouw hersenspinsels niet vatten , ik zou willen maar spreek me daar niet over uit, ik geef toe dat ik niet weet hoe het te doen, ik geef toe dat ik niet perfect ben, ik geef toe dat ik mezelf in jou verloor, ik geef toe menselijk te zijn, ik geef toe kwetsbaar te zijn, ik geef het toe. Ik geef ook toe oneindig verdriet in mij mee te dragen en ik geef toe dat ik het enkel kon uiten door jou - ik had jou nodig. Jouw schouder ; maar het kon niet zijn, ik verloor mezelf in jou maar kreeg een klets in de plaats. Je bestempeld mij als niet te vertrouwen terwijl ik door het stof ben gegaan voor jou, mij super kwetsbaar heb opgesteld, de weinige energie die ik nog had in jou investeerde.

Dat zijn wat andere teksten dan wat jij deelt met jouw ‘vrienden’ die je zouden laten doodbloeden. Denk daar eens over na. Welke vriend laat een ander leegbloeden en doet geen klop ?.

Als je me nog wil bereiken zal je moeten zoeken, er iets voor overhebben, tonen dat je anders bent, dat je mijn vriendschap waardig bent, dat het je spijt hoe je me behandelde, ... dat zal moeite kosten.

Zo niet heb ik mij heel hard vergist en daar lijkt het dus sterk op.