Ik herken het helemaal ik wil wel graag praten met je

 

Wat is iedereen vreselijk eenzaam. Zo herkenbaar. Na 25 jaar liggen wij nu in scheiding. Echt mijn leven weggegooid en altijd maar rekening gehouden met......niks spontaans aan. Hij heeft nul vrienden. Hielt niet van uiteten of gezellig borrelen in de stad. Laat staan een festivsl. Niks kon. Mijn omgeving sprak altijd over een MOEILIJKE MAN! En dat is hij ook. Hij heeft nu een ander. Ik vind het zielig voor haar of hem? Wij de kinderen en ik zijn bevrijd van deze nare man. We gaan nu met zijn drieën een heel nieuw leven opbouwen. Zonder belemmeringen en vol kansen. Ik wens iedereen heel veel sterkte. Hou ter allertijde al je vrienden aan. Zij zijn de uitlaatklep en je steun. Ze geven je liefde en kracht om zo een relatie vol te kunnen houden. Maar scheiden is jezelf bevrijden!!

Ik heb zelf autisme en vind het erg naar om te lezen hoe jij het verteld, alsof we er voor kiezen om autisme te hebben. Misschien heeft jou man nu wel een vriendin die ook niet van zulke dingen houd.

Het is vaker zo dat mensen die op iemand vallen met ASS houden van of van jongs af aan gewend waren aan emotioneel goudzoeken.. Of dat zij van het andere perspectief hielden dat iemand met ASS op de wereld had.

Het kan ontzettend beschadigend zijn dat mensen met ASS gewoonweg niet in staat zijn tot bepaalde dingen. Ik denk voor beide partijen is dat belastend.

Belangrijkste voor de partner zonder ASS is dat je blijft kijken wat het je oplevert om minder warmte, contact, ed te kunnen krijgen.
En dat je aan de slag gaat met je eigen redenen om daar wel voor te kiezen, soms erg lang. Ook dat heeft aandacht nodig, want is niet handig.

Ik begrijp heel goed dat als je onbewust in het autisme-spectrum zit en je hele leven lang je wereld op een manier hebt kunnen ervaren of gebeurtenissen hebt kunnen vertalen zoals het voor jou hanteerbaar is, dat het heel moeilijk is om te aanvaarden dat de vertaling misschien niet altijd de juiste was.

Maar als je zoveel uitleg, hulp, begrip, voorbeelden hebt gekregen én een diagnose met ASS én twee kinderen met een diagnose en je blijft maar de schuld/ oorzaak afschuiven...... daar kan ik gewoonweg niet meer mee omgaan..... Er zit een verschil in oprecht willen weten hoe iets is of het nodig hebben dat iets is zoals je wilt dat het is..no matter what

Mijn man is wederom vertrokken, kreeg nog wel de boodschap dat hij oprecht hoopt dat ik het leuk heb met de kinderen nu hij weg is..... Een herfstvakantie die dus allesbehalve goed georganiseerd, gezellig, fijn verloopt met twee kinderen binnen het spectrum en een moeder die op het tandvlees loopt. Alle taken op mijn schouders, proberen te verhullen wat er werkelijk speelt en weten dat dit nog lang niet op zijn einde is....... Ik huil mij in slaap en wil het liefste niet meer wakker worden.....

Maar zo mag en zal het niet blijven.... Ik heb maar 1 manier om hieruit te komen en dat is door aan de slag te gaan met wat ik wél zelf kan veranderen: mezelf! Ik hoop dat ik sterk genoeg ben om de knoop door te hakken en te kiezen voor een leven en toekomst voor mezelf. Niet meer boos en verdrietig, maar los kunnen laten waar ik geen invloed op heb. Tips, iemand die wil praten of behoefte heeft aan contact en weet waar ik het over heb..... het is erg welkom.

Ik wens een ieder die hiermee te maken heeft in elk geval alle goeds

Zoekend naar informatie kwam ik hier terecht. Wat een herkenning...

Mijn verhaal is pril, erg pril maar toch ben ik er het hart van in.

Ik leerde een paar maand geleden iemand uit de buurt kennen en we kregen een relatie. Van in het begin verliep de communicatie stroef. Hij verdween soms in zijn eigen wereld, reageerde vreemd in sociale omgevingen, seksualiteit was een dingetje bij hem, zei kwetsende dingen maar ik bedekte ze met de mantel der liefde. Telkens weer.

Een paar weken geleden ging ik dus al op zoek naar antwoorden want het klopte gewoon niet. Ik kon op gespecialiseerde website rond ASS alles afvinken. Maar ik zag/zie hem graag dus we gingen als koppel verder.

Totdat ik eergisteren me erg ziek voelde, hij negeerde dit heel de avond terwijl ik duidelijk aangaf erg veel pijn te hebben. We gingen samen slapen en na wat gewoel geraakte ik eindelijk in slaap. Opeens maakte hij me wakker met de mededeling dat hij naar huis ging slapen want dat ik onrustig sliep. Half wazig van de slaap en terug de pijn, kon ik dit niet plaatsen. Blijf je niet bij je partner als die crepeert van de pijn? Ik kreeg de mededeling dat hij zijn gsm dan wel ging aanzetten en dat ik kon bellen als ik naar spoed wou. Of dat ik mijn dochter ook kon wakker maken om mij te brengen. Ik wist niet wat ik hoorde. Zijn slaap was toch belangrijk zei hij.

Die nacht ging ik alleen naar spoed, meneer is gaan slapen thuis. Ik stuurde een berichtje dat ik op spoed was met daarop weer een vreemde reactie. Hij weet duidelijk niet hoe hij moet reageren en kan zich niet inleven. Hij heeft niet eens gevraagd of ik al thuis ben of nog in het ziekenhuis.

Het bevestigd mijn vermoeden maar het doet zo een pijn. Ik voel me verlaten, eenzaam, gekwetst en mijn hart is gebroken. Ik versta het allemaal niet zo goed momenteel....

Lijkt me zo ontzettend naar om te concluderen dat je uit zo'n relatie moet als je die dingen wenst die iemand met ass niet (goed) kan geven.

Wist je het maar bij voorbaat, dan keek je misschien eerder al verder.

Stop er aub nu mee. Het is ontzettend moeilijk maar geloof me, je gaat anders een toekomst tegemoet met alleen maar deze teleurstellingen en pijn. Na 28 jaar samen is het hier alleen maar erger geworden. Ik ben een poosje geleden zo ernstig ziek geweest dat ik kon overlijden en zelfs toen was hij er niet voor mij. Het gaat niet over, het wordt niet beter. Wordt niet zijn therapeut of denk dat je het met liefde red. Misschien red je het maar dan ben je wel een gebroken vrouw.

@TC

Ik herken me zo hard in jouw verhaal.
Je schreef het al enkele jaren geleden. Ik lees het nu pas.

Ik hou het kort, omdat ik niet zeker weet of je mijn reactie zult ontvangen.

Ik heb heel veel nood aan een babbel met mensen die zo’n beetje in dezelfde situatie zitten/zaten als mij.

Dus mocht je dit lezen, en mocht je zin hebben om mij te contacteren, dan kan je me hier bereiken

Liefs,
Ann

@TC

In mijn vorig bericht gaf ik m’n mailadres, maar ik zie nu dat dit verwijderd is. Blijkbaar is dat niet toegestaan?

Kopt. Het is inderdaad niet toegestaan.

Nicolette Ik reageer graag op jouw bericht. Dit lijkt één op één door mij geschreven te zijn. Je mag de 20 jaar in 27 jaar veranderen. Waar ik doorheen ga is ook afschuwelijk. Ik kan ook niet meer. Er zijn eigenlijk ook maar weinig boeken of andere informatie te vinden over partners van iemand met autisme. Ik heb 27 jaar lang gedacht dat ik gek was. ben een fantastische baan verloren doordat ik het niet meer kon doen. Niet doordat men mij niet meer wilde, ik was zeer geliefd, ik kon het niet meer opbrengen om zo'n baan met grote verantwoordelijkheid uit te voeren. Dit werd me onmogelijk gemaakt door ook het alcoholgebruik van mijn partner waar inmiddels drie jaar geleden autisme bij is vastgesteld. Ik werd steeds lastig gevallen of het was niet waar wat ik zei. Of Ik leefde in een fantasiewereld.... Of alle mensen zouden zo denken zoals hij..... En wat hij zag was een reactie op zijn actie.... Maar als je dan alleen nog de reactie ziet en niet meer wat de aanleiding was van zo'n reactie.... dan was ik natuurlijk degene die lastig was en gek deed. Helaas kan iemand met autisme vaak onvoldoende reflecteren op zijn eigen gedrag. En nog twijfel ik dag in dag uit ,of dat ik inderdaad degene ben die alles verkeerd interpreteert. Depressiviteit is bij mij geconstateerd en op dit moment krijg ik EMDR om mijn trauma's uit dit huwelijk te kunnen verwerken. Wat ik mij niet beseft heb is dat op elk trauma een nieuw trauma komt, dus ik denk dat het nooit ophoudt en ik kan gewoon niet weg. Ik weet niet waar naartoe en daarnaast voel ik me ook heel slap.
Mijn grenzen worden steeds overschreden. Als ik vraag om iets niet te doen bij me dan gebeurt het juist wel. Dit onder het mom van :Sorry ik ben het vergeten. Of: Ik stond er even niet bij stil.
En enkele uren later is het exact hetzelfde.
Afspraken worden niet nagekomen.
Het is gewoon niet vol te houden.
En ik weet dat niet iedereen met autisme hetzelfde is. Dat wil ik heel duidelijk gezegd hebben.
Wat ik ook gezegd wil hebben is dat met zoveel inzet die ik gepleegd heb ik mezelf verloren zie gaan. Ik voel het echt alsof al het licht bij me weg trekt.
Ik wens iedereen die het nodig heeft van harte veel sterkte toe.

Het is ook belangrijk om te kijken naar waarom iemand niet eerder met een relatie stopt. Dat is de andere kant, die een beetje mist.

Blijf je in een onbevredigende relatie dan zit daar vaak ook iets dat niet lekker zit.

Dat kan ik vertellen alias. Gewoon volhouden en niet opgeven. Zoals ze bij de huwelijksvoltrekking zeggen: in goede en slechte tijden. Alhoewel ik dat wel heel letterlijk heb genomen. Ik denk vaak; moet ik hem wel aan zijn lot overhouden? Hij is al zijn hele familie kwijt. Maar lief dat je een reactie plaatst.

Je zelfopoffering, verantwoordelijkheidsgevoel en loyaliteit siert je. Het is ook verdrietig als iemand alleen achterblijft, maar ik hoop dat het lukt jezelf meer voorop te gaan zetten. Dat je zwaartepunt in jezelf zit en je eerst aan je eigen behoeften denkt.

Stel je voor hoe een wederkerige relatie was geweest. Dat lijkt een rouwproces? Ik ben in het verleden ook te lang doorgegaan met mensen die emotioneel onbeschikbaar waren, omdat ik vond dat ik ervoor moest vechten. Tja, dat werkt alleen als beiden dat doen, anders is het misschien alleen maar een recept voor psychische schade.