leven met een partner met autisme

  • #316

    Ik ben zelf ook enorm zoekende hierin. Mijn man is in de basis een rustige en vriendelijke overkomend persoon die aangeeft van alles te willen doen, hoopt op dat het beter gaat,wenst dat we samen blijven en gelukkig zijn..... echter inmiddels weet ik dat wat hij zegt te willen, hopen en wensen absoluut niet betekent dat híj hiermee zelf iets gaat doen. En dat het uitblijven van oplossingen, communucatie, begrip en het nemen van eigen verantwoordelijkheid er teleurstelling, pijn, verdriet, boosheid, angst en zelfs wanhoop bij mij oproept daar kan hij niks mee en sluit zich hiervoor af.

    Ik ben zo vaak zo ontzettend boos geworden als hij mijn pijn negeerde en alle zorgen (vooral rondom de opvoeding van onze 2 kinderen) op mijn schouders terecht kwamen en bleven. Ik ben de emotionele, lastige, angstige en onzekere vrouw die teveel van hem vraagt en verwacht.... en lange tijd heb ik dat ook geloofd. Ja, ik heb van alles geprobeerd om een reactie te krijgen en ben hem zelfs regelmatig aangevlogen als er dagen gezwegen werd, ik wanhopig werd en hij niks deed en alleen maar toe keek of wegliep. Ik ben in therapie geweest, heb mij bewust en onbewust al heel veel wezen aanpassen. Vond mezelf een slecht mens omdat ik mij zo eenzaam voelde, verdrietig, bang en boos en dat ik zo gestresst was en op hem reageerde met verwijten terwijl hij altijd rustig en vriendelijk bleef.

    Ondertussen bemerkte ik wat bijzonder gedrag bij mijn dochter die sociaal moeite had met aansluiten en heel naief was en vaak niet meegenomen werd met uitjes en feestjes van klasgenoten. Dat deed mij pijn en verdriet en ik wilde haar graag helpen en was erg bezorgd. Mijn man zag niks en maakte zich geen zorgen en ook mijn schoonouders vonden mijn zorgen altijd overdreven of onzin. Gelukkig heb ik wel wat hulp ingeschakeld en krijgt ze nu op haar 12e de diagnose ASS. Mijn zoontje was als baby al snel overprikkekd en behoefte veel meer zorg en aandacht dan mijn dochter en hij liet ook probleem gedrag zien. Ook bij hem is vermoeden van ASS (hij is nu 8)

    En juist met deze extra zorgen, uitdaging qua opvoeding, inzetten structuur, bieden voldoende veiligheid wil ik op mijn partner kunnen vertrouwen en samen kunnen werken aan een solide basis.

    Maar er wordt van mij verwacht dat ik een hele gebruiksaanwijzingen maak met daarin alles wat mijn man moet doen. Ik moet op de uitkijk staan, gevaren zien, de route bepalen, de kennis hebben, bij kunnen sturen,opdrachten geven, controleren, monitoren, oplossen, toekomst bepalen etc etc Dat ik juist zelf chaotisch ben, emotioneel (ADD) en daarnaast zwaar overvraagd, doodmoe, bang en verdriet heb maakt geen verschil in wat hij van mij vraagt. Niet direct uitgesproken, want als ik aangeef dat het teveel is dan plooit hij zijn gezicht naar meelevend en zegt dat ik gelijk heb, dat het inderdaad teveel is wat er van mij gevraagd is. Om vervolgens doodleuk exact te blijven doen of na te laten wat hij deed.

    Zoveel pogingen tot gesprek, begrip, oplossen en zoveel teleurstellingen. Mijn man zegt niks meer, want dan "pak" ik hem op zijn woorden. Doet niks meer, want ik vind toch niks goed. Reageert niet op tranen, pijn of verdriet want hij heeft het veroorzaakt dus dan kan hij hier niks mee....

    Ik heb hem heel lang gezien als lieve, zorgzame, liefhebbende partner en vader, betrouwbare, eerlijke, rustige en intelligente man. Hij was wat stiller, geen echte prater, moeite met grenzen aangeven of duidelijke mening geven, volgzaam en niet zo macho. Wel zich sociaal kunnen gedragen en bewegen tussen anderen, in elk geval niet opvallend anders.

    Nu is het een onverzorgde, norse, onvolwassen, ongeïnteresseerde, onbegrijpelikke man geworden die ik niet goed kan bereiken. Alle vanzelfsprekendheden, logica, warmte en contact is bijna verdwenen en hij wacht maar en wacht maar tot iemand het gaat oplossen voor hem.....ookal gaat dit nooit gebeuren.

    En daar voel ik mij gevangen. Hij lost niks op. Zijn gedrag maakt dat we nog meer vervreemden. Ik mag hem niet aanspreken op wat hij doet. De onrust ook bij de kinderen brengen hem niet in beweging. En dat ik niet meer verder kan zo en gebukt ga onder schuldgevoel naar de kinderen vanwege alle spanning en alles inmiddels ingezet heb als verbetering/oplossing zonder meewerken en resultaat en dat ik leeg ben hoort hij onbewogen aan.

    Als ik wegga dan heb ik het financieel zwaar. Zal moeten verhuizen, kinderen andere school, meer moeten werken en zal een sociaal netwerk moeten opbouwenm Daarnaast verwacht ik dat mijn man zich compleet af zal sluiten en communicatie nog stroever zal gaan. Hij zal zich ook op werk storten. Ik vind het doodeng om weg te gaan.

    Maar blijven en verlangend naar mijn man, mijn maatje, hopen op veranderingen die al jaren niet haalbaar blijken, zien dat het een "illusie" is geweest, geen diepgang, geen "echt" contact en de onveiligheid blijven voelen en de eenzaamheid.... ik kan niet meer..... De kinderen worden ouder, hebben duidelijkheid nodig en grenzen, liefde, begrip en aandacht van beide ouders. Zijn rol als vader die niet opgepakt wordt met alle verdriet en teleurstelling...

    Ik heb het gevoel dat mijn grote liefde is vertrokken en dat niemand dit drama ziet. Ik hield zo ontzettend van die man en kon en wilde geen leven zonder hem zien. Ik leef nu met een geest in huis die dezelfse stem heeft en uiterlijk maar vanbinnen is het iemand anders... Elke beweging van soort liefkozing, woorden van gevoel, blik van medeleven... het lijkt 1 groot toneelstuk wat hij opvoerde....voor hem niet, hij herkent het niet...

    Hij krijgt binnenkort gespreken/onderzoeken naar ASS. Maar wat er met de uitkomst gedaan wordt.....? Hij zwijgt....deelt niks...geen gedachten....geen gevoel...stilte...

    Kon ik maar terug naar de onwetendheid, maar dat kan niet meer. Ik moet hiermee dealen en ik moet zorgen dat ik er voor de kinderen kan zijn.. maar hoe verwerk ik dit en hoe ga ik verder.....?? Ik weet het niet. Het doet zoveel pijn....

    Bijlagen:
    Reageer
    #317

    @Fluwa
    Hetgeen dat u schrijft; "Ik heb hem heel lang gezien als lieve, zorgzame, liefhebbende partner en vader, betrouwbare, eerlijke, rustige en intelligente man"
    Wanneer is dit ongeveer gaan veranderen?
    Want wat u omschrijft over uw huidige situatie doet mij wat aan een autistische burnout denken.

    Vaker teruggetrokken/meer alleen zijn?
    Kortaf?
    Moe/vermoeid ondanks redelijk goede nachtrust?
    Sneller geïrriteerd?
    Sneller boos?
    Sneller emotioneel (bijvoorbeeld verdrietig)?
    Meer teruggetrokken in zijn gedachten?
    Voelt hij zich wel eens alsof zijn lichaam op de automatische piloot staat terwijl hij van binnen "meekijkt" en met zijn gedachten bezig is?
    Minder communicatie?
    Als meerdere van bovenstaande punten gelden voor uw man is dat inderdaad een indicatie voor een autistische burnout.

    Wat ik veel lees over hoe de partners zijn ten opzichte van hoe ze waren, doet het mij denken dat ze constant te veel prikkels binnenkrijgen en deze niet kunnen verwerken.

    Op korte termijn zal de persoon onder andere vermoeid raken, meer slaap nodig hebben, moeilijker hun bed uit kunnen komen, kortaf gaan reageren, onverschillig gaan reageren, minder "aanwezig" zijn (meer in zichzelf keren), meer afstand creëren of rust opzoeken, geïrriteerd/boos gaan reageren op simpele vragen/statements en meer uitbarstingen krijgen.

    Ik weet niet hoe uw situatie was toen hij nog de man was waar u verliefd op was geworden maar als er veel veranderd is (denk bijvoorbeeld aan ander/meer werk, andere omgeving in verband met verhuizing, constant meer mensen om zich heen, meer taken in en rondom het huis, onverwachte situaties et cetera) dan kan dat mede de oorzaak zijn van de verandering van zijn gedrag.

    Ik ken uw man niet en kan mij ook niet geheel in zijn situatie plaatsen (Elke persoon met autisme is immers anders) maar ik kan mij wel voorstellen dat veel spanningen, veel meer werkzaamheden (werk, taken in en rondom het huis onder andere) en veel minder tijd voor zichzelf om bij te komen/te kunnen ontprikkelen een enorme impact hebben op zijn welzijn.

    Ervaart uw man overigens veel stress op het werk? Want als hij overladen wordt met prikkels op het werk, thuis komt, daar overladen wordt met prikkels van het gezinsleven (prikkels van geluid en zicht, veel meer moeten communiceren, veel bezoek krijgen of op bezoek gaan et cetera.) zonder echt tijd voor zichzelf te kunnen hebben om bij te komen, dan zou daar een mogelijke oplossing kunnen worden gevonden.

    Ik moet wel verduidelijken: Ik ben geen specialist, psycholoog of therapeut. Ik heb zelf een lichte vorm van autisme en sommige dingen die u beschreef zijn voor mij herkenbaar.

    Mensen met autisme kunnen minder makkelijk schakelen dan mensen zonder autisme. Ik heb zelf ook routine nodig. Als er steeds veel in zijn interne routine/planning komt dan slurpt dat zijn energie op.

    "Hij krijgt binnenkort gespreken/onderzoeken naar ASS. Maar wat er met de uitkomst gedaan wordt.....? Hij zwijgt....deelt niks...geen gedachten....geen gevoel...stilte..."
    Gaat u met hem mee daarheen? Wees dan zijn stem voor hem.
    Leg duidelijk uit hoe hij voorheen was, wanneer hij veranderde en hoe hij nu is.
    Indien de punten die ik hierboven noemde van toepassing zijn voor uw situatie, geef deze dan ook aan.

    Ik wens u en uw kinderen het allerbeste toe en hoop dat u uw man, en uw kinderen hun vader, weer terugkrijgt zoals hij was.

    Reageer
    #318

    Ik hen zelf ook een man met Asperger, en wat hierboven beschreven staat herken ik enorm! Hij was steeds een zeer lieve, rustige en aanhankelijke man. Zocht veel contact met mij dagelijks, dit onder de vorm van knuffels en lieve woorden. Na de Covid pandemie ging hij terug op kantoor werken en kwam er onenigheid met zijn vader. Hij was daar kapot van! Geleidelijk aan veranderende hij in een norse , botte persoon die totaal geen contact meer met mij maakt. Ikzelf ben hoogsensitief, en dit raakt mij enorm. Ik begrijp wat Fluwa zegt heel goed! Ik kan me ook voorstellen als er kinderen zijn in het gezin dat je als vrouw er zeer vaak alleen voor staat. Ook het standaard zeggen dat hij jou begrijpt, terwijl dat totaal zo niet aanvoelt is zeer herkenbaar. Hij heeft zoiets aangeleerd precies om te zeggen in zo een situatie, maar het komt niet over als oprecht en meelevend. Wat enorm kan kwetsen, want bij wie huil je anders uit, dan bij je partner? Het mentaal zelf kunnen beseffen dat hij het niet slecht bedoeld vaak word soms overschaduwd door het eigen gevoel. Iets wat wij ook niet kunnen uitschakelen. Ieder mens heeft zijn emoties, en wil gehoord en gesteund worden. Mensen met autisme én neuro typische mensen hebben beiden behoeftes. Eenrichtingsverkeer is pijnlijk, je mag zo empathisch zijn! Dat is hoe ik het ervaar, begrip kan niet oneindig zijn..

    Reageer
    #319

    Ik heb recent een relatie van 3jaar verbroken omdat ik er onderdoor ging. Ik dacht eerst dat ik met een narcist te maken had maar iets in mijn gaf instinctief aan dat het toch niet dat was ondanks de narcistische gedragingen. Ik ben dan uiteindelijk uitgekomen op het syndroom van asperger. Deze puzzel viel van zelf in elkaar. Ik heb hem dan ook een brief geschreven met mijn overtuiging, nu 1,5 week geleden maar nog steeds geen reactie. Ik zie deze man nog steeds super graag maar zonder diagnose, zijn erkenning en aanvaarding zal er niks veranderen ondanks ik bereid ben om alle begrip hiervoor op te brengen en te zoeken naar oplossingen. Vrienden zeggen ‘Je gaat daar toch niet voor kiezen?!’ Maar het hart kiest wie het graag ziet.
    Dit alles is compleet nieuw voor mij! Mijn overtuiging geeft mij rust omdat ik nu weet dat ik niet gek aan het worden was, maar langs de andere kant wou ik dat ik het al veel eerder had geweten. Bepaalde beslissingen (verhuis) werden genomen uit onwetendheid, uit een gevoel van zelfbehoud.
    Mijn vraag is aan jullie? Zal hij nog reageren op de brief of zal ik het initiatief moeten nemen? Volgens mij moet hij zelf al iets geweten hebben want onlangs zei hij zelf ‘ik zal nog jaren moeten werken aan mijn verbale en non verbale communicatie’. Weten is natuurlijk geen erkenning en aanvaarding. Ondertussen zijn er al maanden voorbij sinds de breuk maar lukt het mij niet om hem ondanks alles, want het was best een heel zware periode, om hem los te laten… 😔

    Reageer
    #320

    Mijn man en ik zijn al 35 jaar getrouwd. Toen ik hem leerde kennen vond ik de rustige intelligente sportieve jongen wel interessant. Hij was niet een prater en de gesprekken vielen snel stil. Niet fijn, maar ja, je kan niet alles hebben dacht ik.
    We hebben 2 zoons gekregen en zijn opa en oma van 3 kleinkinderen. Als ik geen kinderen had gekregen, was ik waarschijnlijk bij hem weg gegaan. Mijn man heeft geen vrienden(geen behoefte aan), sinds hij stopte met sporten door een blessure op zijn 23e, is hij nergens meer bij. Een bloemetje of íets spontaans om mij blij te maken komt niet in hem op. Als ik me ergens op verheug(bijv.de komst van mijn zus die aan de andere kant van het land woont), weet hij mij altijd verdrietig te maken door enorm te mopperen(zacht uitgedrukt) omdat hij er geen zin in heeft. Ik voel me soms verbitterd. Ik voel me vaak eenzaam. Bij hem weggaan doe ik niet. Hij kan er immers niks aan doen en heeft het ook vaak moeilijk met zichzelf. Daarbij doet hij alles voor de kinderen en is stapel met de kleinkinderen. Vrouwen die hun man verlaten begrijp ik heel goed, want je levert heel erg in. Mijn tip voor andere vrouwen is: zorg dat je het leuk hebt met vriendinnen, haal plezier uit je werk, je kinderen, hobby's.

    Ps toen de kinderen klein waren heb ik een burn-out gehad. (alle ballen in de lucht houden en geen hulp en begrip)

    Liefs Els

    Reageer
    #321

    Ik heb mijn man 3 jaar geleden leren kennen. Het was voor mij gelijk liefde op het eerste gezicht. Tijdens het daten bleken wij echt een match te zijn en we gingen binnen een half jaar al samen wonen. En zijn na 2 jaar getrouwd.

    In het begin van onze relatie had ik een vermoedde dat hij in het spectrum zat. Hij was snel overprikkeld, kon niet tegen veranderingen en zat soms helemaal in zijn eigen wereld. Als ik vroeg of er iets was gaf hij aan dat hij het druk was op het werk. Na bijna een jaar in onze relatie vertelde hij, dat als kind ppdnos bij hem is vastgesteld. Maar hij gaf gelijk aan dat hij daar geen last meer van heeft.

    Er vielen voor mij super veel puzzelstukjes in elkaar en ik begreep nu ook waar bepaalde dingen vandaan kwamen. Ik hou van hem precies zoals hij is. En ik vond het ook niet moeilijk dat hij in het spectrum zit.

    Daar ben ik nu wel van teruggekomen. Ik vind het soms echt heel erg zwaar. En ik heb ook het idee dat hij zich in het begin van onze relatie anders voor heeft gedaan dan dat hij echt is of hoe hij zich echt voelt. Hij geeft vaak aan dat hij alleen bij mij echt zichzelf kan zijn. En dat hij dat voor zijn gevoel nooit heeft kunnen zijn bij anderen.

    Hij heeft nooit zijn autisme geaccepteerd. Hij heeft altijd gedaan alsof het er niet was. Daarom zei hij ook tegen mij dat hij er nu geen last meer van heeft. Hij wil niet dat mensen denken dat hij "anders" is. Hierdoor geeft hij zijn hele leven al 200% omdat hij niet wil "falen" en heeft hij door zijn hele leven al meerdere depressies doorgemaakt.

    Sinds hij het verteld heeft hebben we heel veel open en eerlijke gesprekken over zijn autisme en over hoe hij zich voelt. Ook heeft hij aan zijn werkgever en aan vrienden verteld dat hij in het spectrum zit. Wat voor hem een super grote spannende stap was. (Dit was zijn eigen keus trouwens. We hebben veel gesprekken erover gehad. Maar heb de keuze altijd bij hem gelaten)

    Sinds corona zit hij weer in een depressie. Hij vind het heel erg moeilijk om met deze veranderingen om te gaan. Zijn hele structuur van naar werk gaan, werken en naar huis komen is volledig weg. Terwijl structuur juist zo belangrijk voor hem is. Daarnaast begint hij nu ook pas met zijn acceptatie proces dat kost hem ook heel veel energie. Hij heeft 1 jaar op de wachtlijst gestaan bij mediant maar gaat vanaf januari 2022 starten met therapie. Ze gaan dan vooral focussen op eigenwaarde, zelfacceptatie en dan vooral ook gericht op zijn autisme.

    Terugkomen op mijn zin ik vind het soms echt heel erg zwaar.

    In het eerste jaar van onze relatie vond ik het niet erg om veel meer te geven dan dat hij aan mij gaf. En dan bedoel emotioneel. Echter merk ik dat ik soms echt helemaal leeg ben. Dat komt voornamelijk omdat er totaal geen rekening word gehouden met mijn behoeftes. Zowel emotioneel als intimiteit.

    Toen wij aan het daten waren gaf hij aan dat intimiteit voor hem erg belangrijk was. Hij hield heel erg van knuffelen en vrijen. Echter heb ik dit nooit terug gezien in onze relatie.

    Ik moest altijd de eerste stap zetten er kwam niets uit hem. En steeds verder in onze relatie werd het steeds minder en minder en gaf hij steeds vaker aan ik heb geen zin. Het ging van 2x pw naar 1x pw. Van 1x pw naar 2x in de maand. Toen naar 1x in de maand en nu naar 5x per jaar ongeveer. En nu al maanden niets, maar dat kan ik dan wel begrijpen ivm zijn depressie. Echter heb ik er wel moeite mee. Intimiteit is niet het aller belangrijkste maar het is wel fijn om dat met je partner te delen.

    Ik voel mij hier al heel lang verdrietig over. En voel mij soms keihard afgewezen. En soms voel ik mijzelf de grootste egoïst die er is omdat ik er dan over zeur.

    Los van de intimiteit voel ik mij soms op emotionele ook heel erg eenzaam. Als hij ergens mee zit ben ik er voor hem en dat verwacht hij dan ook. Maar als ik ergens mee zit dan lacht hij het vaak weg. Hier hebben wij wel eens ruzie over gehad, maar hij geeft aan dat hij lacht omdat hij niet weet wat ie moet zeggen. Ik kan het hem dan ook eigenlijk helemaal niet kwalijk nemen. Maar onbewust doe ik dat soms wel. Ik heb soms het gevoel alsof onze relatie alleen maar om hem draait en dat er alleen plek is voor zijn behoeftes en problemen. Het liefst zou ik soms gewoon heel hard willen roepen en ikke dan!

    Begrijp me niet verkeerd ik hou echt heel veel van hem. En ik geloof dat hij de liefde van mijn leven is. En zou hem nooit verlaten. Maar ik voel mij soms gewoon zo ontzettend eenzaam en heel soms zelfs ongelukkig.

    Herkennen mensen dit? En hoe gaan jullie hiermee om? Alle tips en feedback zijn welkom.

    Sorry voor het lange verhaal ik moest het even kwijt. En voor de mensen die het helemaal gelezen hebben bedankt voor je tijd!

    Reageer
    #322

    Sommige verhalen klinken wel bekend.
    We zijn 22 jr samen. 1 dochter van 12.
    Dochter heeft autisme.
    Vader heeft geen officiële diagnose.
    Hij werkt waar ze zeer tevreden over hem zijn. Daarnaast sleutelt hij graag aan auto's. Beoefend vechtsport. Wat hij doet, kan hij 100 %.
    Echter thuis kan hij niets uit zichzelf. De simpelste dingen is vooraf uitleggen. Verjaardag of kerst boeit hem niet. Heel veel dingen die geregeld moeten worden moet ik doen.
    Huishouden helpt hij nauwelijks.
    2 jr na onze ontmoeting kreeg ik de diagnose CVS.
    Gesprekken voeren we niet, of ik moet interesse in auto's/ vechtsport tonen. Hij praat over niets anders.
    Intiem zijn we zelden, dat is voor hem. Hij kijkt niet naar mijn gevoel.
    Praten erover helpt niets. Boeken aanleveren ook niet.
    Knuffel kus dat doet hij niet. Mij aanraken liefkozen ook niets.
    Ik dacht dat ik gek was, want ik ben de afgelopen 22 jr vereenzaamd. Helemaal alleen, zelfs periode van angst aanvallen. Ook heb ik een laag zelfbeeld. Heel gek van vlotte niet onaantrekkelijke graag geziene vrouw. Ben ik een verdorde bloem geworden. Maar de eerste 3 mnd was hij heel anders. Ik heb het zelf laten gebeuren. Nu 52 en zit mijn huwelijk maar uit.

    Sorry voor dit gezeur. Dank u

    Reageer
    #323

    Bekende verhalen allemaal.

    Bijna 20 jaar ben ik samen geweest met mijn (bijna, het verzoek ligt bij de rechtbank) ex-vrouw. Toen we bij elkaar kwamen waren er best grote cultuurverschillen, voornamelijk door onze verschillende opvoeding van huis uit. Daar waar ik veel vrijheid in mijn jeugd heb ik gehad, MOEST zij bijvoorbeeld op achttienjarige leeftijd, elke zondag met haar ouders een stuk gaan fietsen.

    Bij mij bloeide ze op. Maar ze was ´anders´, reageerde ook anders en kon moeilijk relativeren. Ook impulsief en vasthoudend. Na twee maanden verkering hadden wij ons al ingeschreven voor een huis. Ik vond het allemaal best, want is was stapelgek op haar.

    Ondanks de verschillen, konden we het erg goed met elkaar vinden. Na anderhalf jaar woonden we inderdaad samen. Voor haar echt vrijheid, bevrijd van haar bazige moeder. Twee jaar later trouwden we (op een avond kwam dit ter sprake, de volgende dag had ze al een datum bij de gemeente afgesproken voor het huwelijk).

    Soms waren er periodes dat ze erg down was en zeer moeilijk benaderbaar. Dit kon wel twee weken duren, maar telkens kwam het weer goed. Seksueel waren we zeer wisselend actief. Ze kon er zeer van genieten, maar vervolgens kon ze er ook weken van walgen.

    In 2007 werd onze dochter geboren. De zwangerschap verliep prima en ook de zorg voor onze dochter was haar zeer toevertrouwd. In 2008 overleden vrij vlot achter elkaar, haar ouders. Ondanks de moeilijke relatie maar haar moeder, deed het haar heel veel. Vooral omdat de nazorg vooral bij ons lag, en haar zussen zich er bijna niet mee bemoeide.

    In de rouwperiode is ze zwanger geraakt van onze tweede. Onze zoon werd in 2009 geboren. Ditmaal ook een zorgeloze zwangerschap en vlotte bevalling van nog geen uur. Eind 2009 kreeg ze haar eerste paniekaanvallen, raakte soms in een psychose. Voor de kinderen is ze nooit een gevaar geweest. Rouwverwerking om de dood van haar ouders, dacht de huisarts.

    In 2010 was alles weer normaal. Onze relatie was goed en gingen een aantal keren samen een paar dagen weg. Het geluk lachte weer toe. De momenten van een ´down gevoel´ bleven, maar die gingen vanzelf wel weer weg.

    In het voorjaar van 2012 voelde zich weer slechter worden en ging in gesprek met de huisarts. Deze verwees haar naar de GGZ. Na allerlei testen bleek ze Asperger te hebben. Heel veel puzzelstukjes uit het verleden kwamen nu op hun plek.

    De diagnose maakte haar totaal niet gelukkig. Gesprekken met een verpleegkundige van de GGZ (waar ik steeds bij was) eindigde tot twee keer bijna in een acute opname voor haar. In oktober 2012 kwam het tot een dieptepunt, kinderen werden niet meer van school gehaald, ze ging een aantal door het lint (waar alles werd gesloopt wat ze tegenkwam) en riep ´ík wil
    dood´. Op dat moment ben ik twee weken thuis gebleven om alles draaiende te houden.

    Gek genoeg kwam alles weer goed. Ook tussen ons, ze was er voor mij en de kinderen, zei ze steeds. Al was onze intimiteit tot een nulpunt gekomen.

    De jaren gingen voort. Door haar geestelijke en lichamelijke klachten bleef betaald werk voor haar een utopie. Met alle liefde was ik eenverdiener. Financieel niet altijd makkelijk, maar we hebben niets tekort gehad.

    De kinderen werden groter, er was meer tijd voor andere zaken. Ze ging een opleiding tot onderwijs assistent volgen. Paste precies bij haar. Na 3 jaar de diploma op zak. Maar inmiddels had ze een baan bij een logistiek bedrijf gekregen. Dit beviel haar super.

    Financieel ging het ons steeds beter. Kinderen naar het voortgezet onderwijs en ´onze tijd samen´ kwam er weer aan, riep ze. Om niet overprikkeld te raken, sliep ze al jaren op
    de bank. Voor intimiteit ging ze af en toe mee naar boven...

    Begin september 2021 veranderde haar stemming weer. Vanaf dat moment voelde ik dat het anders was dan normaal. Ze sloot zich af. Na een aantal weken vroeg ik wat er was. Het antwoord: ze wilde op zichzelf zijn en zag geen toekomst meer tussen ons in 1 huis. Wat een klap was dit, maar volgens haar moest ik dit allang hebben zien aankomen. Nou niet dus.

    Ze zette een scheiding in gang (met name om urgentie voor een eigen woning te kunnen krijgen),en stootte mij steeds verder af. Af en toe wist ik, in mijn eigen wanhoop, door te dringen tot haar nuchtere gedachten. En vroeg ik of ze dit echt wilde. ´Nee´, was het antwoord. Maar ze staarde zich blind op het alleen willen zijn.

    Natuurlijk heb ik gedacht dat er een ander in het spel was, maar ben inmiddels wel van mening dat dit bijna onmogelijk is. Ze appt veel met een mannelijk collega, is mij wel eens opgevallen. Maar dit zijn vooral werk gerelateerde apps en ook deze man zit erg met zichzelf in de knoop.

    Ze woont nog bij mij ons in huis. Ze heeft de laatste tijd veel meubelen verzameld voor haar eigen stekkie. Het ouderschapsplan is opgesteld.

    Inmiddels heb ik mij bij de situatie neergelegd. Ik heb het er moeilijk mee gehad. Ik heb altijd veel van haar gehouden (sterker nog: ik hou nog heel veel van haar). Maar vind het zeer pijnlijk dat zij keihard zegt dat ze al jaren niets meet voor mij voelt, mij negeert, de kinderen zeer innig knuffelt (en vervolgens tegen mij alleen ´tot vanavond´zegt), mijn broer met de drie dikke kussen feliciteert met zijn jarige dochter en zelf eerst collega´s een gelukkig nieuwjaar via de app wenst en dan pas mij een hand geeft. Na alles wat ik voor haar gedaan én gelaten heb in die jaren!

    Zijn er meer mensen met een partner met Asperger die dit bekend voorkomt?

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #324

    Wat een herkenbare verhalen.
    Dan valt onze relatie al met al nogal mee. Wij zijn nu bijna 10 jaar samen waarvan ik de eerste 3 jaar in verslaving. Ik ben zelf ook met allerlei diagnoses te bestempelen. Ben hsp lastig met reguleren emoties en vraag veel.
    Volgens partner altijd te veel.

    Partner sinds begin van relatie super gefocust op hobby. Zo gefocust dat zelfs in de eerste verliefde jaren hij intimiteit met mij soms niet kon of vergat omdat hij zo opging in wat hij deed en las dat hij er niet meer mee kon stoppen.

    Ik heb eigenlijk de hele relatie onze problemen bij mij zelf gezocht. Maar nu zijn we in 2021 een jaar apart gaan leven en sinds maart ben ik terug bij hem en wonen we weer samen en nu heeft partner zelf aangegeven dat niet alleen ik maar alle sociale contacten hem vermoeien en te veel zijn

    Puzzel stukjes vallen nu pas echt op zijn plaats. Ook het aangepast gedrag met andere en daarna als hij met mij alleen is weer als vanzelfsprekend verdwijnen in zijn hobby wereld.

    Wie vind het fijn om te appen over deze dingen?
    Ik voel me namelijk best alleen in dit verhaal en zou graag delen.

    Reageer
    #325

    Bij het relaas van G van 23-12-21 ... kreeg ik het gevoel dat zij de nieuwe partner is van mijn ex-man. Zo vergelijkbaar met alles wat ik ook heb doorgemaakt. Ik ben altijd blijven hopen dat de lieve rustige en ook humorvolle man, zoals ik hem ooit heb leren kennen weer terug zou komen, als de omstandigheden (werk en andere zorgtaken) overzichtelijker werden. 37 jaar zijn we samen geweest en in die jaren ben ik mij onbewust gaan aanpassen. Hij kwam weer in een burnout achtige situatie en wilde, voor de 2e keer, even afgezonderd wonen. Tot hij mij, na enkele maanden zei, koel en onbewogen, dat hij nooit meer terug zou komen. Ik was verbijsterd .. hij keek me verbaast aan en zei 'maar ik geef helemaal niets meer om je ....'
    Misselijk makende ellende ... ik had geen enkel weerwoord, na al die jaren van zorg en begrip van mijn kant. Pas na lange tijd, toen ik rustig kon nadenken over ons leven samen en situaties overdacht en eea op internet ging opzoeken en verhalen las zoals hier op deze site; alles zo herkenbaar dus wellicht is mijn man ook autistisch. Er zijn nog een paar koele ontmoetingen geweest, vanwege de scheiding, en daarna niets meer. Hij heeft zich omgedraaid en is weggegaan (woont nu samen met een andere vrouw). Dat schijnt ook te horen bij het autisme spectrum, dat je heel goed dingen achter je kan laten zonder je nog om iets te bekommeren. Ik had het kunnen weten ....

    Reageer
    #326

    Nog even terugkomend op mijn stukje. De uitgesproken woorden 'ik geef helemaal niets meer om je' was zo kenmerkend. Normaal gesproken lopen woorden en lichaamstaal synchroon. Bij hem niet. Hij kon de meest harde dingen zeggen of onverschilligheid tonen met een blanco expressie, een onschuldige expressie. Wat onbewust bij mij de reactie triggerde van 'hij bedoeld het niet zo, hij is gewoon onhandig ..'. Ik raakte eraan gewend, door de jaren heen. Ik paste me aan. Ik ging het gewoon vinden, zijn gedrag. Dat hij zich terugtrok, zijn eigen gang ging. Er is nooit ruzie tussen ons geweest want als ik iets pittigs zei dan was hij totaal van slag .. en dan schaamde ik me dat ik degene was die niet sensitief of begrijpend genoeg was.
    Ik teerde op de begintijd, waar hij vol aandacht voor zijn omgeving was .. alhoewel, ook toen waren er al tekenen .. achteraf gezien. Ik heb me nauwelijks gerealiseerd hoe eenzaam ik was in deze relatie. Toen ik hem leerde kennen had hij net een andere relatie achter de rug. Ik heb die vrouw enkele keren kort ontmoet, bij mijn schoonmoeder. Nu heb ik het idee dat zijn gedrag in de begintijd zijn gekopieerde gedrag van die vrouw was... hij zei bv dat hij gedichten las en hield van bepaalde muziek .. later bleek daar weinig van waar. Dat kopieergedrag is me vaker opgevallen .. alles heel verdrietig. Met wie ben ik nu samen geweest? Hoe heeft hij ons lange samenzijn ervaren.
    Deze vraag blijft me bezighouden. Maar ik zie hem niet meer. Ik heb nog wel contact met hem gezocht, heel voorzichtig ... het kwam hem niet goed uit maar we konden een belafspraak maken ergens in de weken daarna... de pijn van deze afstandelijkheid kon ik niet aan dus dat heb ik maar zo gelaten.

    Reageer
    #327

    Bijna een jaar verder na mijn schrijven....... en het is alleen maar erger geworden. Ik heb heel lang geloofd dat hij gewoon mij niet serieus nam omdat ik hem vaak op zijn huid heb gezeten en overdreven / verwijtend heb gereageerd op wat hij niet begreep (wat ik toen nog onwetend als onwil beschouwde). Ik kon begrijpen dat het voor hem als niet eerlijk voelde hoe ik toen reageerde of bepaalde dingen beweerde. En ik dacht dat op basis van logica, kennis van autisme, wetenschap, ervaringsdeskundigheid we een brug zouden kunnen slaan naar meer begrip. Dat we een manier zouden kunnen vinden om een veilige basis te kunnen vormen voor beiden waarin we elkaar zouden accepteren en we leerden om rekening te houden met elkaars kunnen en daar ons leven op zouden inrichten. Dat het toch aan mij lag, dat ik teveel woorden gebruikte, te snel praatte, te emotioneel was, niet concreet iets zei, te moeilijk nadacht, teveel verwachtte, de draad kwijtraakte in gesprek, niet goed communiceerde, hem niet de ruimte en tijd gaf, te negatief, te veeleisend, te dom, te moeilijk deed, de verkeerde woorden gebruikte, de boodschap niet helder bracht, etc etc was ook een soort mantra die bleef gaan. Ik heb zo hard mijn best gedaan om te begrijpen waarom ik aan het einde van een gesprek altijd verward, gekwetst en eenzaam achterbleef en hij mij verweet dat het niet efficient is om lang met elkaar te praten, want we bereikte hier toch niks mee. Of wel? Ik heb gesprekken opgenomen en uitgewerkt om een volgende keer beter te kunnen verwoorden wat ik wilde vragen of zeggen en met welk doel. En uiteindelijk herkende ik een patroon in de gesprekvoering. Elke keer als iets ter sprake bracht, wat gebeurd is en zijn aandeel erin dan zoomde hij in op iets anders en maakte er een nieuw onderwerp van, ging vragen met wedervragen beantwoorden, onderbrak mij meer, snapte niet wat ik bedoelde, vond mijn uitleg te lang, was afgeleid, raakte geïrriteerd want de tijd liep door, gaf hij aan dat ik gelijk had en daarmee was de kous af (als ik vroeg waar hij mij gelijk in gaf of wat dit betekende bij een volgende keer in dezelfde situatie, dan werd hij boos want ik bleef maar vragen stellen of hij ging het vanaf nu beter doen, maar kon niet vertellen wat dat zou zijn en werd boos dat ik dan niet dit zonder meer aan wilde nemen). Intelligent genoeg om mij hopeloos te laten verdwalen in allerlei afleidingen, emoties, verwarring..... en ik met een labeltje ADD moet altijd al mijn best doen om niet teveel af te dwalen of van hak op tak te gaan dus heb niet gedacht dat niet ik, maar hij zorgde voor de afdwaling, draaiingen in het gesprek. Toen dit duidelijk werd heb ik steeds beter mij bij 1 onderwerp weten te houden en ook terug te gaan als ik weggeleid werd. Echter ik kon hem niet bereiken als het ging om iets wat hij had gezegd, bedoeld, nagelaten en het verzoek om hier (evt samen of met externe hulp) een oplossing voor te vinden, want hij ontkende , werd boos of legde oorzaak buiten hemzelf (vaak had ik schuld/ was ik de oorzaak). De manieren van doen die ik kende, de vriendelijke ogen, zijn gezichtsuitdrukking is veranderd en laten nu een gemeen, hard en lelijk/raar mens zien. Van donker en nors naar ronduit gemeen, hatelijk en gestoord. Ik vind het oprecht eng om dit mee te maken en herken niet de persoon die ik dacht te kennen. Zolang ik beïnvloedbaar bleef kon hij zich gewenst gedragen, maar toen ik met feitelijk bewijs kwam van zijn gedrag/ woorden viel het masker denk ik af.... Hij heeft ook continu de waarheid verdraaid zodat het voor hem acceptabel was en hem vrijpleitte van slecht/ opzettelijk of onverantwoord gedrag. Daardoor herkend, erkend en borgt hij niet wat veilig moet zijn voor ons gezin en informeert mij niet goed over wat er gebeurd is. Ik mag het niet gewetenloos noemen, maar het is een soort van onverantwoordelijk en niet toerekeningsvatbaar zijn. Dat onze oudste dochter zichzelf heeft beschadigd naar aanleiding van spanningen in huis wordt door hem genegeerd. Ik zit inmiddels in de ziektewet. Compleet opgedraaid, paniekaanvallen en allerlei lichamelijke mankementen. Hierdoor nog meer afhankelijk van wat hij doet of laat. Ga gebukt onder schuldgevoel en falen omdat ik mij nu in een soort slachtofferpositie heb gepositioneerd, waar ik weet uit te moeten gaan en mijn regie te pakken voor mijn leven. Ondertussen ziet de buitenwereld nog steeds een vriendelijke man, die aanwezig is bij de kinderen tijdens een sport of schoolevent en ik verdwijn steeds meer uit beeld. Nu begrijp ik dat ik destijds voor hem gekozen heb omdat ik zelf bepaalde kwetsbaarheden heb en ik mij veilig waande bij hem. Mijn (sociale) angst en negatief zelfbeeld zijn toegenomen en ik ben steeds verder in isolement geraakt. Ik moet de kracht vinden om mij nu te focussen op wat ik nodig heb om het leven zelf weer aan te kunnen en het vinden van een woonruimte. Gelukkig heb ik hulp ingeschakeld bij de gemeente en lopen er lijntjes voor de kinderen en mezelf. En toch..... ondanks alles wat ik "weet" beleef ik een soort liefdesverdriet en schreeuwende behoefte aan gezien en begrepen te worden door hem, omdat ik blijkbaar nog niet kan bevatten en accepteren dat hij echt zo anders is dan ik dacht. Zolang ik mij goed gedraag dan krijg ik de man te zien zoals ik hem kende, vriendelijk klinkend, begripvolle ogen, aardig iets willen doen....zolang ik hem maar niet lastig val met verantwoordelijkheden, gevoelens, vragen en problemen.... wat gewoonweg niet kán.... Ik moet focussen op de kinderen em mijzelf...Tijd voor actie!
    (Sorry als het wat warrig is, maar het is nu ook echt een warboel in mijn hoofd)

    Reageer
    #328

    Wat een vreselijke verhalen allemaal... Wat een leed. Ieder normaal mens zou denken, wegwezen! Bij zo iemand moet je niet blijven, ja toch?
    Helaas... Ik ben ook zo'n dommerd, die blijft. Meerdere malen heb ik gezegd dat ik wil scheiden. Maar dan komt hij weer huilend aan en dan ga ik weer overstag. In wezen ben ik een mega romantische vrouw. Als meisje schreef ik zelfs romantische verhalen. Ik ben helemaal uitgeblust. Vroeger was ik mooi, had altijd sjans, kreeg altijd complimenten, maar was beslist geen flirt. Ik was een droomster... Grote fantasie had ik. Toen ik via internet constateerde dat ik een man met autisme heb, begon ik het te begrijpen. Nu zit ik in pure rouwverwerking. Er is helaas nooit echte liefde geweest. Zelf was ik smoorverliefd op hem. Het is doodgebloed. Voor mijn gevoel ben ik met een koud gevoelloos lijk getrouwd. Radeloos ben ik soms, denk vaak aan zelfmoord. Dan wil ik met m'n hoofd tegen een muur aan slaan totdat ik niks meer voel... Geen woede, frustratie, verdriet, machteloosheid, afwijzing, immense eenzaamheid. Ik herken alles wat er door jullie is geschreven, helaas. Ik voel zo met jullie mee. Ik zit in zijn gevoelloze 'tang ' en kom er gewoon niet los van. Ik heb er de kracht niet voor.

    Reageer
    #329

    Dag Fluwa en Margreet, ik lees jullie berichten en van iedereen op deze site. De vaak zo goede verwoordde gedetailleerde beschrijvingen van verwarring en miscommunicatie raken mij omdat ik het herken.

    Misschien is het grote verdriet het verdriet van de onbeantwoorde liefde ... je zou denken dat er een band is na zoveel jaar samen, in ieder geval toch iets van begrip, belangstelling en zorgzaamheid .. maar in mijn geval heeft hij zich omgedraaid en ik besta niet meer voor hem. Afgesloten periode.
    Ik heb hem dit vaker zien doen met mensen in die tijd dat we samen waren ... en het ontstond altijd als anderen iets van hem verwachtten .. iets van aandacht en troost.
    Ik weet nu dat je zoiets juist niet van hem kunt krijgen. Hij wil scherpe intellectuele gesprekken en hij gebruikte vaak termen als 'slachtoffergedrag' en 'losers' .. in het algemeen en ook tegen mij 'get a life' m.a.w. val mij niet lastig ..
    Dit alles, zoals ik al eerder opmerkte, met geheel andere expressie en lichaamstaal ... waardoor het zo verwarrend was en ik dacht dat hij het niet zo bedoelde alleen een beetje kort door de bocht vanwege vermoeidheid.
    Ik had beter moeten luisteren naar wat hij zei i.p.v. eromheen te denken. Want in taal kan hij zich juist heel erg goed uitdrukken en laat hij in feite horen hoe hij denkt.
    Ik kon het simpelweg niet behappen, zijn 'theorie of mind'. En ik zag dat hij ook hard was voor zichzelf.

    Ik heb niks kunnen doorbreken .. achteraf gezien snap ik niks van mijn man.
    Misschien was ons leven anders verlopen als ik iets eerder van het autisme syndroom had geweten. Het had in ieder geval geholpen mij minder schuldig en eenzaam (en soms radeloos) te voelen.
    Ben al een tijd bezig de puzzelstukjes te leggen om mijzelf te helen ... stukje voor stukje gaat het de goede kant uit.
    Ik durf mezelf steeds beter te laten zien, durf te zeggen wat ik denk in het vertrouwen dat ook wat ik denk gehoord mag worden en ik leer steeds beter grenzen te stellen. Ik geniet van het samenzijn met anderen en alleen thuiskomen, ach daar ben ik nu ook aan gewend. Ben al wat ouder maar zie er nog best ok uit, kan mij goed kleden en er is nog genoeg om van te genieten.

    Ik had mijn leven anders voorgesteld, maar this is it en het is ok zo. Ellendige dingen meemaken is ook leven, het hoort erbij. Het gaat er uiteindelijk hoe je jezelf erdoor laat veranderen; als het je lukt het op een goede manier te doorstaan dan ben je in feite een lucky person. Met een enorme rijkdom aan levenservaring.

    Reageer
    #330

    Dankjewel Sanne, zeer herkenbaar en troostend.

    Reageer
Reageer op: leven met een partner met autisme


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief