leven met een partner met autisme

  • #301

    Ik herken heel veel. Mijn vrouw heeft ADD en autisme. Alle afspraken die we maken worden verbroken en door het autisme lijkt ze ook niet te beseffen wat ze doet. Ze zegt dat ze orde en netheid wil in huis en dat het mijn schuld is dat dat niet zo is. Naast haar bed is het een puinhoop op de vensterbank naast haar bed ligt een hoop kleding en spullen te slingeren terwijl mijn nachtkast alleen een weker heeft staan maar mijn kast is een puinhoop. Ze valt me aan als iets niet bevalt en als ik mijn arm omhoog hou om haar af te houden en ze daar op slaat heeft ze blauwe plekken daar maakt ze dan weer foto's van en dan heb ik haar mishandeld. Aangezien ze heel vriendelijk overkomt en bij mensen die ze niet zo goed kent daardoor normaal overkomt krijg ik dus ook nog eens te horen hoe erg het is dat ik haar mishandel. Mijn zoon heeft ook autisme en die denkt dat als mama een afspraak maakt en die niet houd dat dat normaal is en hij zegt dat dus ook. Als ik hem als hij iets stouts doet dezelfde straf geef als zijn moeder hoeft hij zich er niet aan te houden. Ik kan een straf als geen computer dus niet opleggen want als ik werk mag hij er dan gewoon achter dus neemt hij mij niet serieus wat dat betreft. Nu ging ik met mijn ouders op vakantie omdat ze zoveel jaar getrouwd waren maar mijn vrouw wil of kan niet mee. Dan zegt ze je mag mee hoor tegen mijn zoon. Daarna komt dan opa en oma moeten dan wel met de taxi naar het buitenland reizen want papa kan niet goed rijden. Dat gaat dus niet en dan komt er zie je opa en oma houden niet echt van je. Ik vind dat dus kindermishandeling en dit is maar een voorbeeld. Ik weet zelf ook niet wat ik er mee aanmoet. Mijn vrouw zegt telkens relatietherapie af maar ik betwijfel ook of dat gaat helpen omdat ze denkt dat ze overal gelijk in heeft en niet wil of kan veranderen. Ik ben nog bij een geloofsgemeenschap die scheiding niet accepteert dat maakt het gewoon nog moeilijker. Ik snap echt dat mensen het moeilijk hebben in een relatie met een partner met zo een aandoening. Of er een oplossing is weet ik niet ik slik antidepressiva om het aan te kunnen maar heb geen idee of dat de oplossing is.

    Reageer
    #302

    ik heb dit weekend ontdekt dat mijn partner vorm van autisme heeft bij het cydroom van klinefeler , een jaar lang , snapte ik zijn reakties niet, afspraken niet komen opdagen, en dat hij heel normaal vond, ik mocht huilen, dat deed hem niets, ik mocht met koorts zitten, vroeg hij nog , kom je af

    hij heeft schrik van alles wat een normale man geen sc hrik voor heeft, maar had altijd een goede uitleg voor

    zei me dikwijl dat hij een egoist is, zijn eigen op nr 1 zet, koppig, regelmatig depri en zich dan afzonder

    ik snapte ook niet waarom hij gratis in weekend naar zijn job ging, om enkel paar dozen uit vriezer te halen, ,,zijn job is zijn wereld

    ook zijn maten, eigenlijk kennissen, maar in zijn ogen super maten

    ook in familie verband kan hij ineens , in zichzelf keren, en geen aandacht meer hebben voor wat rond hem gebeurd

    negeren, daar doet hij heel veel, eens ik uit zijn buurt ben, word ik genegeerd, tot hij zelf ineens weer me nodig heeft, en hij snapt niet dat ik verdrietig word van genegeerd te worden voor dagenlang

    maar hij heeft ook zoveel mooie eigenschappen, eerlijk, lief, te vertrouwen, hulpvaardig

    ik ben in dat jaar deels door hel gegaan, medicatie, meditatie, ik merkte dat er iets niet klopte, maar wist niet wat

    nu ik het weet, sta ik voor dilema, wil ik dit soort leven verder ?

    nu ik het weet, ga ik me kunnen aanpassen er aan en het wennen ?

    dilema, want hij is te liefste die ik al tegen gekomen ben

     

    Reageer
    #303

    Als ik je hele verhaal lees en er dan dit uithaal: lief, te vertrouwen, hulpvaardig... Denk je dan zelf dat dit werkelijk zo is? het strookt namelijk niet met je verhaal

    "afspraken niet komen opdagen, en dat hij heel normaal vond, ik mocht huilen, dat deed hem niets, ik mocht met koorts zitten, vroeg hij nog , kom je af"
    "negeren, daar doet hij heel veel, eens ik uit zijn buurt ben, word ik genegeerd, tot hij zelf ineens weer me nodig heeft" Dit is niet lief en ook niet hulpvaardig

    Reageer
    #304

    ja nu ik het zo lees,,,, de positieve eigenschappen is er als we samen zijn, eens ik uit gezichtsveld ben komen de andere eigenschappen

    Reageer
    #305

    Ja, en dat is niet echt typisch voor autisme maar eerder voor narcisme. Hij is alleen aardig als hij er direct voordeel van heeft

    Reageer
    #306

    Hey hallo allemaal,

    Helaas ben ik hier terechtgekomen met de zoekvraag "emotionele afstandelijke partner". En zie hier de wereld aan herkenning.

    Ik heb bijna 7 jaar een relatie met een partner die mij emotioneel niet ziet staan. Naar buiten is hij een super vader en een attente partner. Iedereen in mijn omgeving ziet hem als aardig attent en harde werker. Thuis is het materiële goed op orde en heb ik daar niks over te klagen.

    • Op emotionele vlak is binnen de relatie is hij werkelijk een monster. Mijn emoties en gevoelens worden genegeerd. Heb vaak het gevoel dat ik alleen maar goed ben voor het huishouden zijn emotionele behoeftes en het verzorgen van de kinderen. Na de geboorte van de jongste kon ik me niet meer sterk houden en mijn emoties en gevoelens op te kroppen wat ik anders wel deed. Veel stress en depressieve gedachten waren het resultaat voor mij. Mijn partner heeft me daar nooit tot op de dag van vandaag serieus in genomen. Alles wat ik aangaf heeft hij volgens hem opgelost met materialistisch zaken. Niet met liefde troost en aandacht. Dat is heel lang doorgegaan. Veel ruzie en ik kwam er altijd slechter er uit. Mijn emotionele behoeftes werden niet besproken. Alleen zijn frustraties tegenover mijn hoe ik hem kwets. En ik heb in die tijd veel aan mezelf getwijfeld en dat het allemaal aan mij lag. Ik ga daar helemaal aan kapot.
    Reageer
    #307

    mijn man is heeft ook ass, we zijn 35 jaar getrouwd en sinds een jaar weten we dat hij ass heeft, vind het zeer complex om daar mee om te gaan. heeft veel strijd en verdriet gebracht, ben nu door de ass mijn kinderen en kleinkinderen kwijt, doet erg veel pijn.zou ook graag in contact komen met anderen en iets kunnen uitwisselen  .

    Reageer
    #308

    @Fonny,@Tina, is het mogelijk met jullie ervaringen uit te wisselen?

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #309

    Mijn man heeft 4 jaar geleden de diagnose ass gekregen. Daarbij is hij hoogbegaafd, heeft hij Tinitus en veel lichamelijke klachten (stress denk ik).
    We zijn 13 jaar en hebben geen kinderen.

    Wat een  opluchting was het dat we nu adequaat hulp konden krijgen. Zoveel aan gehad en zoveel meer begrip voor elkaar ontwikkeld. Echter, kost het me bakken energie. Mijn man is erg opvliegend en kan zeer autoritair zijn. We kunnen dan heftig tekeer gaan. Vreselijk.
    Natuurlijk heeft hij genoeg mooie eigenschappen, maar die wegen vaak niet meer op tegen dat waar ik last van heb.

    ik heb zelf een moeilijk verleden en slik al heel lang antidepressiva vanwege aangeboren depressie. Dit maakt het er niet eenvoudiger op.

    Regelmatig ben ik helemaal op. Nu weer. Zou een week weg willen, maar mijn man vind dat ik hem dan in de steek laat in deze moeilijke tijd. Sinds Corona is het extra zwaar voor hem. Hij doet geen boodschappen meer omdat het teveel stress oplevert. Hij heeft geen vrienden meer en een hekel aan mensen. Ik ben de enige die hij nog heeft.

    Ik weet dat het goed voor me zou zijn om even alleen te zijn en met niemand rekening te hoeven houden. Mijn broer heeft een 2de huis in het zuiden waar ik altijd heen kan. Wat een luxe positie, maar ik heb er nog nooit gebruik van gemaakt. Altijd rekening houden met...

    Als ik zou gaan doe ik hem enorm veel pijn. Als ik niet ga zorg ik niet goed voor mezelf.
    Ik hou heel veel van hem, maar kan het eerlijk gezegd niet meer aan.

    Fijn om het te delen.

    Reageer
    #310

    Hoi allemaal,

    Hoe ik al deze verhalen lees schrik ik enorm. Ik vermoed dat ik een vorm van ASS heb. Ik heb mij aangemeld voor een diagnose Mijn partner vertelde me over dit forum en is bang ook te eindigen als veel vrouwen die hier hun verhaal doen. We hebben binnen kort twee kinderen en dat maakt het nog moeilijker. Ze voelt zich nu al alleen en dat alle verantwoordelijkheden op haar komen: huishouden, opvoeding, communicatie. Ik wil niet dat zij zichzelf verliest omdat ze in bepaalde dingen geen steun aan mij heeft. Ik wil haar niet kwijt. Ik ben alleen bang dat ze net zo als veel vrouwen hier zal eindigen als ik niks doe. Wat heeft ze nodig wat kan ik doen voor haar om mijn "beperking" dragelijk te maken voor haar? Wat hadden jullie nodig van jullie man, zodat de relatie nog kon voortduren?

    Reageer
    #311

    Dag iedereen,

    Wij hadden ook problemen in ons huwelijk. Wij zijn 12 jaar getrouwd en hebben 4 kinderen. Vorig jaar wou ik scheiden. Toen zei mijn man dat hij het vermoeden had dat hij ass had ( net als onze zoon). Vermoeden werd door testen bevestigd. Hij is in therapie gegaan en af en toe moet ik mee. Dit werkte echt. Het is hard werken, maar er is zoveel verbeterd. We hebben zelfs terug gevoelens voor elkaar. Maar je moet er echt voor open staan en constant eraan werken.

    Reageer
    #312

    Ik heb ruim 20 jaar een relatie met een man met autisme en het is vreselijk. Zodra mijn kinderen de deur uit zijn, ben ik weg. Ik ben altijd alleen, eenzaam en emotioneel verwaarloosd. Verder komt alles op mijn schouders neer. Opvoeding, huishouding, sociale contacten, administratie. Mijn man is altijd aan het werk en in het weekend aan het klussen of met een of ander project bezig. Hij gaat nooit mee naar feestjes of etentjes en ook vakanties zijn vreselijk. Hij blijft de hele dag bij zijn huisje en ligt om 7 uur s avonds al in bed. Ik ging dan met de kinderen naar een stadje of op een terrasje zitten. Ik heb heel veel meegemaakt, maar krijg nooit een knuffel of een arm om me heen. Hij zal ook nooit vragen hoe het met me gaat en sluit zich af voor problemen of valt in slaap.  Ik heb al zo vaak met hem gepraat , maar hij kan het niet veranderen, Door de stress, verdriet en machteloosheid ben ik ziek  geworden. Ik ben nu alles aan het voorbereiden en sta al jaren ingeschreven als woningzoekende. Wat zal er een last van mijn schouders vallen als ik weg ben.

     

    Reageer
    #313

    Ik wil even aan Maria en vele andere zeggen, chapeau. Ik ben zelf 15 jaar samen geweest met een man met autisme, hij was nooit gediagnosteerd, wij kregen 2 kinderen samen en toen ik zwanger was van ons 2de werd autisme vast gesteld bij ons oudste zoontje. En pas toen vielen plots alle puzzelstukjes voor mij in elkaar. Mijn man had zich nooit laten diagnosteren maar zei altijd maar dat hij wist hoe ons oudste kind zich voelde en later bleek ook dat mijn man al jaren lid was van een autisme vereniging. Hij had dit gewoon nooit aan me verteld. Na de diagnose lukte het mij niet meer om voorbij zijn autisme te kijken en besefte ik dat het dus niet normaal was om nooit liefde te mogen ontvangen van hem. nooit een knuffel, een zeer slecht sexleven, etc..

    Ik ben nu 2 jaar gescheiden, het is heel heel zwaar en moeilijk geweest, ook voor mijn kinderen. maar samen blijven was geen optie.

    Je moet in de eerste plaats aan jezelf denken en leven met een man met autisme, daar kan je zelf aan onderuit gaan, hoe sterk je ook in je schoenen staat.

    Reageer
    #314

    Ik heb nu 4 jaar een relatie met een autisme (Asperger). Inmiddels is hij gediagnosticeerd maar hiervoor is een hoop verdriet en pijn aan vooraf gegaan (waaronder fysiek geweld). Afgelopen anderhalf jaar bezig geweest met het diagnose traject en hoewel hij zelf wel de erkenning heeft van het probleem draait het leven (ons gezin) om hem ondanks dat wij een kind van 2 jaar oud hebben. Ik heb zelf ook een drukke baan, een studie ernaast en alles qua huishouden en administratie komt op mij neer. Ik heb uit liefde en omwille van ons kind mijn best gedaan om hem te helpen maar nu kom ik toch wel op een punt dat ikzelf op ben. Ik was ooit een sterke carrière vrouw met de wereld aan mijn voeten. Ik heb hier deels op ingeleverd met de gedachte dat hij eindelijk de betrouwbare man was met intense liefde voor mij en mij alleen. Hoewel dat laatste wel klopt realiseer ik mij nu dat dit voortkomt uit autisme en dat de andere kant van het mes heel diep snijdt… Ik voel mij een kameleon, iemand die zich constant aan moet passen alle balletjes in de lucht moet houden en voel me echt een schim van wie ik ooit was… Soms denk ik weleens dat ik wacht op het volgende moment dat hij te ver gaat zodat ik er definitief een streep onder kan zetten. Ik baal zo van mijn gedachten want ik heb een kind en ik wil het beste voor haar maar ik ben zo moe…

    Reageer
    #315

    Hai Gwen,

     

    Geen idee of je zolang na data dit nog zal lezen. Maar ik ben benieuwd hoe het verder is gegaan met je en jouw gezin en relatie?

     

    Ik weet inmiddels al een paar jaar dat er iets niet klopte, maar vind het enorm heftig om te verwerken dat én ik gevoel heb dat mijn relatie en beeld van mijn man een illusie is én dat het gemis  en het probleem niet weg zal gaan. Daarnaast 2 kinderen, beiden met vermoeden ASS en waar ik juist zo hard steun van mijn partner nodig heb..... Ik weet soms niet meer wat ik moet doen....

    Reageer
Reageer op: leven met een partner met autisme


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief