leven met een partner met autisme

  • #286

    Ook ik ben doodmoe, kan het leven niet meer aan. Hóe te leven én problemen al ruim 20 jaar op me genomen voor mijn partner. Hij staat erbij, en vind het goed. Zelf stond ik alleen. Met operatie en veel verdriet...Dit doet mij enorm veel verdriet. Hij begrijpt het alllemaal niet, en blijft zeggen dat het allemaal aan mij ligt. Hij heeft niets, en ik moet gewoon normaal doen. Ik ben tot alles in staat, als hij weer eens niets snapt of weet. Eerst dacht ik dat dit aan zijn alcoholgebruik lag, maar inmiddels weet ik wel degelijk dat het een ernstige vorm van autisme is...asperger....ik wil bij hem weg, maar stel het telkens uit. Ik geef hem heel vaak stompen, of sla zijn bril van zijn hoofd, ik voel me woedend van binnen, en heb me zelf niet meer in de hand heb. Ik ben zooo ontzettend moe. Mijn ouders leven nog 87 en 85. Deze krijgen een hele andere persoon te zien dan diegene die ik altijd was. Ik heb een heel kort lontje gekregen. Kan niet meer functioneren in mijn eigen ik...Moet voor mezelf gaan kiezen, maar weet niet hoe...

     

    Reageer
    #287

    Daarbij heb ik in net verleden mijn eigen leven op willen pakken...dit omdat ik wil leven..

    ik lees op deze site dat als je als partner je leven op wil pakken, je nooit geen liefde meer zou voelen, en dat dit zich uit in nog meer afstand.

    afstand die mij pijn en verdriet doet...hem niet zo zeer.want alles functioneerd evengoed.

    ik heb al 10 jaar geen liefde of geborgenheid meer gevoeld...

    daarbij ben ik liefdevol opgegroeid bij mijn ouders. Ik weet wat liefde en geborgenheid is...dit doet enorm pijn.

     

     

    Reageer
    #288

    Weet wat het is ondertussen. Gelukkig werkt mijn man aan zichzelf, en begrijpt het probleem. Dat is al heel wat....

    Nog moet ik vaak praten als brugman. Maar hij neemt het gelukkig aan en bedankt eigenlijk voor het inzicht dat ik hem aanreik....

    Hopen dat het blijft...en we een betere toekomst in gaan....

    ik weet het niet.....maar hoop ten zeerste dat ik heen fout maak hiermee

    Reageer
    #289

    Ook ik herken zeer veel van dit alles. Ik ben 29 en al dik 12 jaar samen met een autist. Geen diagnose want in het verleden altijd tegen therapie geweest en tegenwoordig geen tijd ervoor. Wij hebben een gigantisch moeilijke relatie achter de rug. Hebben echter verreweg de meeste van de problemen (zoals verbale en fysieke agressie en drugsgebruik e.d.) opgelost. Alle ruzies al talloze keren gehad waardoor er weinig anders meer overblijft dan stilte. Ik heb jaren geweten dat hij autistisch is, maar nooit begrepen welke uitwerking dit alles werkelijk heeft. Zelf ben ik zoveel gegroeid door het krijgen van onze tweeling waarvan 1 autistisch is, dat mij enorm de oogkleppen zijn opengegaan. Ik heb van begin af aan mijzelf enorm weggecijferd en nooit begrepen, nee eigenlijk niet eens gemerkt dat ik dat deed. Ik ben nagenoeg een beschrijving van het Cassandra effect. Maar dingen zijn nu anders. Ik kan niet meer. Ik heb mijn hele leven gewijd aan onze zo speciale liefde die wij echt hebben. Het gevolg hiervan is dat ik helemaal niks bereikt heb in mijn leven maar hem wel enorm op weg geholpen heb. Hij heeft nu een goede opleiding en baan, ik zit al jaren afgekeurd thuis omdat wij beiden alle fouten bij mij gezocht hebben. Nu wij kinderen hebben en ik thuisblijfmoeder ben draait mijn hele leven om mijn kinderen. Hij kan niet eens een paar uur op ze letten. Ik heb 0 eigen leven.

    Hij begrijpt mij niet, begrijpt onze kinderen en huisdieren (die hij wilde) niet (vooral het autistische kind niet), geeft mij geen liefde en intimiteit en ziet niet wat er in huis moet gebeuren waar ik fysiek niet toe in staat ben. Doet die dingen ook niet zelfs al vraag ik erom want hij kan het niet en "normaal doen" voor de buitenwereld kost hem zoveel moeite dat er voor thuis niks meer over is. Hij is nooit eens attent of spontaan, heeft enorm veel tijd voor zichzelf nodig, en weet altijd alles goed te praten met logica, volledig voorbijgaand aan normale emotionele behoeften en reacties. Hij draait alles zo dat ik het altijd schuld ben. Zeker heb ik ook dingen die fout zijn dat klopt, en ik probeer ondanks mijn enorme uitputting er ook nog meer en meer aan te werken terwijl ik over de jaren al zo veel verbeterd ben en hem dat niet heeft veranderd. Dan kom ik er nu achter dat hij dat waarschijnlijk ook niet noemenswaardig zal gaan kunnen. Ik ben iemand die - waarschijnlijk meer dan de gemiddelde mens- veel liefde en aanraking nodig heeft. Humor zeer waardeert en ik ben heel flexibel, sociaal in aanleg en spontaan. Hij heeft ook nog eens een dysthyme stoornis, en die negativiteit weegt enorm zwaar op mij. Ik probeer jaren lang om al die dingen te dragen voor hem. Zo dom.

    Dit alles om eigenlijk aan te geven dat ik echt Helemaal Op ben. Dat ik, ondanks dat ik heb gezworen dat wij voor altijd samen blijven, ondanks dat ik zo veel van hem houd, zeer dicht bij mijn besluit ben om te scheiden. Ik ben financieel afhankelijk van hem en ons zeer gestructureerde leventje is comfortabel en veilig en voorspelbaar. Ik heb mijzelf zoveel ingeleverd dat ik steeds meer op hem ga lijken.

    Maar ik moet Huilen bij de gedachte dat ik nooit Echt gezien zal worden, nooit geliefd zal zijn zoals ik het nodig heb, nooit een gelijkwaardige partner zal hebben. Ik heb enorm veel angsten en problemen door mijn eigen jeugd, voor mannen en trouw en hechtingsproblemen etc etc. Maar ondanks dit alles denk ik niet dat ik dit zo nog veel langer ga volhouden. Ik heb uitgesproken dat ik een periode apart wil wonen om te zien of het mij helpt en om te zien of ik het kan zonder hem. Het voelt alsof ik mijn beste vriend verlies en ik sta er straks met weinig vrienden en 2 piepjonge kinderen compleet alleen voor. Ik geloof niet dat ik daar zoveel gelukkiger van word dus dat is voorlopig wat me hier houdt, angst. En natuurlijk weet ik heus dat ik hem enorm veel pijn doe door hem zo in de steek te laten en zijn gezinnetje kapot maak. Ik heb het er zo zwaar mee. Ik had beter naar mijn gevoel moeten luisteren ipv het jarenlang proberen te onderdrukken. Nu heeft alleen iedereen er heel veel pijn van.

    Reageer
    #290

    @TC. het is moeilijk als je er alleen voor zou staan maar niet onmogelijk. Een tijdje apart wonen lijkt me niet verstandig. Is alleen uitstel van je beslissing. Je bent het mensensoort die teveel geeft en waar blijf je zelf? Het helperssyndroom. Je schrijft dat jullie aan zijn problemen hebben gewerkt maar hij moet dat zelf doen.

    Ben een heel stuk ouder, hele andere dingen achter de kiezen, nooit een serieuze relatie gehad, heel veel negatieve contacten gehad maar wat ik aan contacten had verbroken. Nu kom ik aardige mensen tegen, vanwege een kleine bijverdienste die ik heb. Soms leuke ontmoetingen elders. Eigenlijk geen vrienden, nauwelijks contact met familie, maar beter alleen dan met negatieve mensen. En het werk geeft me wat zelfvertrouwen.

    Ik ken het  gevoel wel, dat er niemand voor je is. Maar als je voor jezelf kiest kom je ook eerder de juiste persoon tegen die wel goed voor je is.

    Wat werk en opleiding betreft zijn er vaak wel mogelijkheden, ligt er ook aan hoe je in je vel zit, wat je aankan. Zo zijn er enkele particuliere fondsen voor vrouwen die een opleiding willen doen. En ook als betaald werk niet lukt zou je dingen voor jezelf kunnen doen of vrijwilligerswerk. Als je rust hebt voor jezelf, al dan niet met hulp, is het makkelijker om weer vooruit te kijken. En ook van moeilijke tijden, of misschien juist door moeilijke tijden, leer je en dat is levenservaring waar je wat mee kan, waar je voor een ander weer wat kan betekenen.

    Reageer
    #291

    Ik lees hier vele verhalen over partners van mensen met autisme, oftewel autisme spectrum stoornis. Nu leek het me nuttig om mijn eigen ervaringen te delen aangezien ikzelf een man ben die gediagnosticeerd is binnen het spectrum. Hopelijk bied dit wat inzicht voor mensen die hier hun eigen (heftige) ervaringen hebben gedeeld of mensen die zoals ik op zoek zijn naar herkenning.

    Hier volgt een stukje over mijn eigen ervaringen.

    Ik werd al op vroege leeftijd (basisschool) gediagnosticeerd binnen het spectrum. Dat was toen best heftig voor me, en ik zag het als een excuus voor mijn ouders om hun problemen op mij af te wentelen. Wat later zag ik pas in dat er wel duidelijk dingen waren waardoor ik en mijn omgeving erg lastig met elkaar om konden gaan. Ik ben toen hard bezig gegaan om als het ware te leren hoe ik beter met andere kon omgaan. Tegen mijn studententijd ging alles steeds vlotter, en verklaarde ik mezelf op een gegeven moment 'genezen'. Immers ik had veel sociale contacten en was erg tevreden met mijn leven. Toen kwam ik begin twintig mijn huidige partner tegen en zijn we onze relatie begonnen. De eerste paar jaar waren fantastisch, ja er waren wat conflicten maar dat heeft elke relatie toch? Ik had haar verteld over mijn diagnose en ze is daar altijd ontzettend begripvol in geweest. Totdat we verhuisden naar een nieuwe stad. Wellicht heeft de verandering van omgeving een grote rol gespeeld, maar onder de oppervlakte broeide ook al wat issues. Op een gegeven moment raakten we in een kleine crisis en kwam ik erachter dat ze mijn diagnose voor ADHD had aangezien. Toen viel bij haar net zoals bij velen hier op dit forum het kwartje en konden we samen een heleboel dingen herkennen. Zoals zij begreep dat ik in het spectrum zit, begreep ik dat ik niet genezen was. Ik kon mezelf aanleren bepaald gedrag aan te passen, maar in de basis werkt mijn brein op een aantal punten gewoon anders. Vervolgens ben ik hard gaan werken om mezelf opnieuw te leren kennen en werken we allebei aan onze relatie. We hebben nu een relatie van 5 jaar en zijn sinds kort getrouwd. Maar onze relatie zal altijd aandacht vragen van ons beiden. Ik heb het geluk dat ik het grootste deel van mijn leven weet heb van het spectrum, en daarbij veel zelfreflectie probeer toe te passen. Mijn vrouw is ontzettend intelligent en begripvol en ze probeert zo goed als het kan mij aan te geven waar ik op kan letten. Maar ook zij heeft haar limiet en ik wil niet zoals ik hier lees een soort extra kind zijn voor haar. Dat vraagt gedisciplineerd werken van mij, en hopelijk kunnen we een lang en gelukkig leven tegemoet zien ook al zijn er geen garanties.

    Wat het spectrum voor mij betekend is dat een hoop sociale handelingen me veel energie kosten, en inleving in de ander erg lastig is. Dat betekend niet dat ik anderen niet wil begrijpen, het kost me gewoonweg veel meer moeite. Daarom ga ik thuis vaak op de automatische piloot en komt er erg weinig initiatief e.d. van mijn kant. Ook conflict is iets wat ik van nature vermijd, waardoor het vaak lijkt alsof ik een slachtoffer ben omdat mijn partner vaak degene is die de wat moeilijkere gesprekken begint. Dat zijn slechts enkele dingen die ik van mezelf herken, en het hoeft geenszins een blauwdruk te zijn voor anderen uit het spectrum. Vandaar dat ik ook refereer naar spectrum, het kan ontzettend verschillen per persoon. Zelf heb ik veel aan concrete feedback die mijn partner me geeft. Als ze vindt dat ik te weinig initiatief toon, of zelf meer uitspreek wat mij stoort aan haar. Dat kan bot klinken voor mensen, maar is iets wat mij ontzettend helpt aangezien dingen soms wat 'bot' gebracht moeten hebben voordat ik doorheb wat er bedoeld wordt.

    Succes en sterkte allemaal. Voor mensen die na jaren een diagnose hebben voor hun partner zal het misschien niet veel helpen, ik snap dat dit soort relaties je kunnen uitputten. Maar ik ben er van overtuigd dat als je dit op tijd weet en samen open kan praten over jullie specifieke situatie je heel ver kan komen.

    Reageer
    #292

    Dag allemaal,

    Ik heb vele reacties gelezen van de afgelopen jaren op dit forum. Eindelijk een site waar mensen hun gevoel kunnen uiten. Zelf heb ik sinds een maand ondekt dat mijn partner vele symptonen van Asperger heeft, voor mij vallen ook vele puzzelstukken op zijn plaats.

    Ik heb al een zeer lange relatie met hem, en ben vaak de wanhoop nabij geweest. Zoveel wat ik herken op dit forum zoveel waardoor ik nu niet meer aan mijzelf twijfel, maar weet dat het door zijn aandoening komt. Gelukkig zijn mijn kinderen volwassen. Ik wil ook mijn eigen weg gaan en me niet meer door hem laten belemmeren. Want na vele jaren vechten voor mijn eigen bestaansrecht besef ik nu dat dit het is en het nooit meer zal worden, iets waar ik altijd naar verlangde en keihard mijn best voor heb gedaan.

    Misschien kunnen we als lotgenoten elkaar meer tot steun zijn dan hier alleen ons verhaal schrijven. Hoe weet ik nog niet, maar door de reacties van jullie zouden we ermee aan de slag kunnen gaan. Graag wens ik jullie een sterk en mooi 2019 toe! Willemijn

    Reageer
    #293

    Lieve allemaal,

     

    Ik heb al 10 jaar een relatie met iemand met asperger.

    De vermoeidheid slaat steeds vaker toe en ik weet niet hoe lang ik dit nog vol ga houden

    Op vele vlakken in onze relatie gaat het mis zoals communiceren,hij heeft een kort lontje

    is erg eigenwijs en kan goed manipuleren en onze problemen liggen altijd aan mij.

    paar jaar geleden heeft die door zijn eigen brein lichamelijke klachten gekregen omdat hij zich overal druk om maakt en medicijnen en therapie gekregen maar achter mijn rug om was meneer gestopt met slikken van de medicatie. Je kan duidelijk merken dat de problemen weer net zo erg zijn zoals in het begin het geval was.

    ook heeft die kwa aandoeningen altijd wat(soms lijkt het op aandacht vragen) dan weer hoofdpijn,dan weer rare tonen horen in het oor dan zus dan zo... deze relatie is eigenlijk helemaal niet stabiel en door zijn wisselende buien raak ik zenuwziek.

    winkelen,naar de supermarkt spontaan iets plannen het gaat allemaal niet want hij stoort zich aan alles aan mensen aan de drukte.. kwartiertje in de auto is al een ramp want de scheld woorden schieten je tegemoet.

    gesprekken over gevoelens of iets met diepgang gaat niet en herkennen jullie dit ook?

    dat ze bij andere mensen een toneelstukje opvoeren(aangepast gedrag vertonen) mijn vriend kan bij zijn familie of vrienden de leuke sociale man uithangen maar als die thuis is en moe of overprikkelt krijg ik alles over me heen en dat is nog het ergste. Als ze vragen hoe gaat het met je? Ja goed hoor zegt die dan maar ondertussen.......Alles is altijd een discussie en moet overal zijn gelijk in krijgen(dominant) ook heeft die me meerdere malen op emotioneel gebied laten vallen als een baksteen. Ook grenzen aangeven bij andere mensen is een ramp en als die weer iets tegen zijn zin heeft gedaan en moe is,krijg ik het over me heen.

    Daarnaast is erg perfectionistisch in zijn werk en op vele vlakken en zit die iedere avond oorlogsspelletjes te spelen om rust te krijgen in zijn hoofd.

    Na jarenlang ben ik woedend diep van binnen steeds vaker ontplof ik omdat ik er niet meer zo goed tegen kan. Wie herkent dit gedrag het anders voordoen bij vrienden en bekenden en thuis lekker ontploffen?

    Ik bel moe,moe en nog eens moe en raak langzaam aan ook mijn vrolijke karakter kwijt.

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #294

    Mijn partner heeft ass, vroeger zei men dat hij asperger had maar nu heet het allemaal ass, hij is ook hoogbegaafd, net als ik.

    Dat heeft gevolgen, maar ik zou hem nooit anders dan dit wil.  Hij is hondstrouw, doodeerlijk en oordeelvrij. De mooiste eigenschappen die iemand kan hebben én bovendien typisch ass zouden zijn.

    Hij aanvaard mij van in het begin om wie ik ben met al mijn goede en mijn slechte eigenschappen en is veel minder oppervlakkig dan de doorsnee man. Ik heb overgewicht, maar dat interesseert hem niet, de inhoud wel, zegt hij dan en die is hoe dan ook mooi bij mij (zijn woorden). Ik heb mij nooit zo geliefd en aanvaard gevoeld door iemand, net omdat ik helemaal mezelf mag zijn bij hem. Hij kan zeggen dat hij een karaktertrek niet zo fijn vindt van mij, maar dan zegt hij ook "maar dat hort bij jou en ik zie je graag". Hij wil dat niet veranderen en dat is volgens mij echte liefde.

    Een tip die ik wil geven: laat je niet wijsmaken dat mannen met ass onmogelijke partners zijn, dat zijn ze wel. Maar net zoals in elke relatie ben je met twee en dien je elkaar te respecteren en te waarderen. Leer wat ass inhoudt en vooral wat het in het geval van jouw partner inhoudt, want geen man (of vrouw) met ass is hetzelfde. Communiceer en vraag hem waarom hij iets doet of denkt als je het niet begrijpt, vertel ook wat het met je doet als je het niet fijn vindt, maar niet aanvallend want heel vaak weten ze niet waarom je iets niet leuk vindt. Probeer hem te begrijpen en laat hem de kans jou ook te begrijpen... Wederzijds begrip is mooi in elke relatie, sowieso, en elkaar begrijpen voorkomt vele irritaties die niet nodig zijn.

    En wat ik ook wil benadrukken: laat je partner zichzelf bij je zijn. Heel vaak moeten ze zich al constant aanpassen aan een wereld die anders in elkaar zit, wanneer hij bij jou zichzelf kan zijn, zal hij dat enorm respecteren. Mijn vriend heeft bij overprikkeling vaak nood aan even alleen zijn, maar dat betrek ik niet op mezelf. Mijn vriend heeft door een andere prikkelverwerking niet altijd behoefte aan lichamelijke intimiteit, ook dat heeft niets met jou als partner te maken. Mijn vriend slaapt slecht en dat heeft gevolgen. Bovendien is hij ook vaak moe van het voltijds werken in een hoge functie met veel verantwoordelijkheid op het werk en dus veel prikkels. Ik hou daar rekening mee en ik vind het vooral knap dat hij ondanks die ass voltijds gaat werken en daarmee mij de kans laat om op mijn 35ste alsnog een universitair diploma te gaan halen omdat hij die studies betaalt en er ondertussen voor zorgt dat wij kunnen eten. Hij gunt mij dat omdat ik op mijn 18de de kans niet had om te gaan studeren door mijn thuissituatie en wil in eerste instantie dat ik me ook kan ontplooien en hij wordt heel blij van mij blij te maken. Ik moet geen onverwachte cadeautjes verwachten, maar als ik zeg dat ik iets graag wil, koopt hij bij wijze van spreke alles. Indirecte boodschappen begrijpt hij niet, maar als ik op de man af vraag of hij wil helpen, iets voor me wil doen of me even wil vastnemen omdat ik er behoefte aan heb, doet hij dat altijd. Spontaan komt hij zelf weinig op dat idee, maar dat is geen slechte wil...
    Ik moet meestal initiatief nemen om samen iets te gaan doen. We hebben een vaste avond dat we samen gaan eten en daarna eventueel nog iets gaan doen. Dat vindt hij leuk op die manier, onverwacht weggaan is moeilijk, maar zo werkt het perfect... Hij gaat niet mee naar familiefeesten, daar kan hij niet goed tegen en ook dat vind ik niet erg (mijn moeder vindt het niet kunnen, maar ja), hij houdt niet van drukte en veel lawaai. Hij heeft oordopjes die hem helpen tegen lawaai en prikkels en gebruikt hij ook. Of op die fiets of te voet heeft hij nood aan muziek in zijn oren omdat in het verkeer teveel prikkels en afleiding zijn ...

    Ik heb de beste partner die ik me kan wensen, vind ik, en hij heeft ass. Ik hou van hem en hij van mij, we respecteren elkaar en aanvaarden elkaar gewoon zoals we zijn. Dat is de basis van liefde, denk ik... Ik heb ook mijn problemen die hij erbij neemt, weet je wel...

    Reageer
    #295

    ik zit sinds afgelopen december in een zgn “relatie crisis” en weet me werkelijk geen raad!

    Ik herken zoveel van wat ik hier lees!

    zo confronterend maar ook fijn te weten niet de enige te zijn

    afgeloprn kerst gaf mijn man aan te willen scheiden nadat ik in wanhoop vrieg om intimiteit, empathie en begrip. Op dit moment is mijn werk situatie erg onrustig.

    Hij kon hier “niets” mee behalve aan te geven dat scheiden wellicht erm oplossing is.

    Ik schrok me rot!

    Als ik terugkijk op de afgeloprn 20 jaar waren alle signalen van emotionele eenzaamheid er altijd al. Het ontbreken van intimiteit, de rationele antwoorden ipv de arm of begrip. De onbewust botte opmerkingen en het afwijzen van wat ik voel, het afwijzen of eigenlijk niet (h)erkennen van mijn emoties, het niet sociaal kunnen aanhaken bij mijn vrienden en familie en vooral het gevoel van eenzaamheid

    Ik ben februari gestart met therapie, alleen, en er komt zoveel boven nu. Zoveel boosheid, het begrip toxische relatie en wanneer ik een gesprek met hem aan wil gaan geloof ik dat alles wat bot is gezegd en gedaan echt onbewust was en is

    Ik hoop nog steeds dat t beter wordt  dat we kunnen gaan bouwen vanuit begrip

    op dit moment slaap ik al twee maanden niet/amper en ben ik zwaar overspannen

    Dit is al mijn derde keer in 20 jaar samen terwijl ik uit een warm en liefdevol gezin kom  ik mis luefde en begrip enorm en voel me zelf depressief en leeg

    Ik hoop dat deze inzichten, info over kenmerken ASS en het cassandra syndroom mij maar liever nog ons tot begrip en inzichten laat komen om weer wat dichter bij elkaar te komen. We zijn elkaar volledig kwijt. MAar meer nog ben ik mijzelf volledig kwijt...

    Reageer
    #296

    Wat een herkenning!

    Ik heb gezegd te willen scheiden. We hebben  1 kind van 11 en voor haar vind ik het heel erg, maar ik kan niet meer.

    Steeds overal het initiatief voor moeten nemen. Voor ergens heen gaan, voor sex, voor een gesprek, financiële beslissingen, schoolkeuze, opvoeding enz.

    En steeds als antwoord: "ja, je hebt gelijk. Ik ben fout. Sorry."Maar vervolgens nog 6x dezelfde dingen doen. En altijd is het toch mijn schuld of de omgeving.

    Ik heb het idee dat zijn sorry zeggen gewoon aangeleerd is. Je zegt sorry en dan is alles weer goed en kan je gewoon weer doorgaan en weer tig keer hetzelfde doen.

    Al een jaar in therapie. Zowel relatietherapie als individuele therapie, maar we komen geen stap verder. 1 foutje van mijn kant...1 keer het verkeerd oppikken van een half uitgesproken verwachting van hem en we zijn weer terug bij af.

    Hij ziet mijn behoefte totaal niet, maar zijn behoeftes moet ik met een half woord begrijpen. Als hij aan kind vraagt of ze haar skates nog past, dan moeten zowel zij als ik begrijpen dat hij bedoelt dat hij naar buiten wil met ons. Als ik dat niet snel genoeg snap dan zegt hij: zie je wel, je wilt nooit wat.

    Zo vermoeiend, zo frustrerend. En zelfs al zegt hij wat hij wil dan nog kan ik er niet zeker van zijn, want het kan elk moment weer zo gedraaid worden dat hij het helemaal niet wil. Bijv. " maak maar een lijstje voor me met klusjes in huis die gedaan moeten worden." Ik maak een lijstje.

    "Weet je hoe vervelend het is als je uit je werk komt en je weet dat er nog een lijstje met klusjes ligt? Zo krijg ik toch geen rust?" Dat hij net twee weken vrij was kaart ik niet eens aan. Tegenwoordig denk ik: laat maar... "Als je ziet dat ik niet aan klussen toekomt dan kan je toch ook een profesional inschakelen?" Ik bel timmerman.  " denk je soms dat ik het zelf niet kan? Denk je dat ik dom ben? Ik doe het wel hoor."

    En dit gaat echt bij zoveel dingen zo. Het is constant jezelf in allerlei bochten wringen om het leefbaar te houden. Hem uit de wind houden, niet te veel druk erop leggen, maar ook niet te weinig, want dan voelt hij zich achtergesteld. Ik kan niet meer.

    Morgen gaan we naar een mediator om de scheiding in gang te zetten.

     

     

    Reageer
    #297

    Wij zijn in juni 10 Jaar getrouwd, en we weten ongeveer 4 jaar dat mijn man autisme heeft. (pdd-nos) Toen we net getrouwd waren ging het best goed, maar toen er kinderen kwamen, gebeurde er van alles waarvan ik dacht van dit klopt niet. Vaak onenigheid over de kleinste dingen. Zelf zegt hij er geen last van te hebben van zijn autisme want ik heb het mijn hele leven al zegt hij maar ik heb er wel last van, en de kinderen ook, maar ze zijn wel stapelgek op hem, want natuurlijk heel mooi is. Hij is heel consequent wat goed is en ik vindt dat een stuk lastiger. Hij heeft bijna geen inlevingsvermogen. In 2011 zijn we verhuist, en er moet nu nog van alles in huis gedaan worden. Hij begint aan heel veel dingen maar hij maakt het niet af. Mensen die nog niet eerder bij ons geweest zijn en een keer komen maken wel eens de opmerking van, jullie wonen hier nog niet zo lang?? Hij bewaard ook van alles. Wij krijgen hierin wel begeleiding en zo langzamerhand wordt het beter. Nu we begeleiding krijgen gaat het tussen ons wel een stuk beter. Mijn man doet enorm zijn best. wat ik heel lastig vindt is dat als er iets gebeurd het volgens hem altijd aan mij ligt en nooit aan hem. Hij heeft altijd wel een weerwoord, en daar wordt ik weer heel erg onzeker van. Hij heeft zolang ik hem ken misschien 1 keer sorry gezegd. Wat ik vreemd vindt is dat hij de kinderen wel leert dat ze sorry moeten zeggen als ze iets doen wat niet mag. Ik voel me vaak ook behoorlijk eenzaam. nooit spontaan een knuffel of wat dan ook. Heeft eigenlijk alleen maar interesse in technische dingen. Als ik ergens ben geweest en ik kom thuis vraagt hij ook eigenlijk nooit hoe het was. Ik heb best wel contact met heel veel mensen maar mijn man eigenlijk niet. Hij heeft er  geen behoefte aan, en wordt er moe van. Kost hem veel te veel energie. We proberen er het beste van te maken. We genieten enorm van de kinderen.

    Groetjes Rietje

     

     

     

    Reageer
    #298

    Hai Rietje,

    Vervelend dat het soms niet zo goed gaat, ik hoop dat het in de toekomst helemaal goed gaat (Alhoewel er altijd wel dingetjes zijn hihi)

    Ik vraag mij af of het echt zo is dat je partner geen behoefte heeft aan contact of dat hij dit simpelweg zegt omdat hij het moeilijk vindt en ontzettend bang is voor afwijzing. Vaak hebben mensen meteen een oordeel en standaard plaatje wat volgens hun 'hoort' bij mensen met autisme maar dit klopt vaak niet. Bespreken jullie dit ook met degene die jullie de hulp aanbiedt? mogelijk heeft hij bijvoorbeeld dingen in zijn verleden meegemaakt waardoor hij gekwetst is.

    Natuurlijk zijn er bij mensen met autisme ook gewoon dingen die minder goed gaan waaraan je niet zoveel kunt doen, de overprikkeling die zij ervaren is vaak ook wel een punt wat voor veel pijn én ellende zorgt. Maar uiteindelijk kiest je partner hier niet voor.

    Succes 🙂

     

    Reageer
    #299

    Mijn naam is Yvonne ,en al bijna 30 jaar getrouwd met mijn partner. Sinds 2 jaar weten we dat hij autistisch heeft: ASS. De afgelopen 2 jaar waren erg zwaar. Het is een soort van rouwproces waar je in terecht komt. Vind het zwaar maar ook erg eenzaam.... contact met lotgenoten zou ik best graag willen zoals Willemijn voorstelt..  gewoon elkaar steunen . Misschien zelfs iets leuks doen met elkaar

     

     

     

     

    Reageer
    #300

    Hallo allemaal,

    Wat ben ik ontzettend blij dat ik jullie verhalen ben tegengekomen tijdens het lukraak zoeken naar vormen  van hulp en mensen in vergelijkbare een situatie, een "feest" van herkenning!!

    Mijn man en ik zijn ruim 11 jaar samen, waarvan 6 jaar getrouwd. We hebben ern dochter van bijna 4 en een zoontje van een half jaar oud. Een jaar of 2,5 geleden heeft hij de diagnose ASS gekregen. Al wist ik het achteraf gezien eigenlijk altijd al...

    De eerste jaren ging het samen nog wel, de verliefdheid had de boventoon, al waren er ook ruzies. Inmiddels mopperen we zoveel tegen elkaar dat zelfs onze dochter het gaat merken. Zelf ben ik er helemaal kapot van, hem lijkt het (natuurlijk) weinig te doen. We communiceren niet met elkaar, er is geen sprake meer van intimiteit, alle initiatieven komen van mijn kant, we zitten niet op één lijn wat betreft de opvoeding, etc. etc. etc. Ook de relatie tussen mijn man en dochtertje is slecht en wordt ook alleen maar slechter, waardoor alles met haar op mij neerkomt, hierdoor heb ik weer nauwelijks tijd voor mezelf, voel me ondergewaardeerd, lelijk, niets waard, boos, depresief en ondanks genoeg vriendinnen héél eenzaam.

    Daarnaast heb ik veel boosheid en verdriet over zijn verleden. Rond zijn 9e is er op advies van de basisschool een psychologische onderzoek uitgevoerd wat al 100% dezelfde karaktereigenschappen beschrijft als zoals hij ze nu nog heeft. Het woord autisme wordt niet vernoemd, maar volgens mij "was dat toen nog niet zo" bekend...? Dit verslag heeft vervolgens jaren bij mijn schoonouders op zolder heeft liggen verstoffen (zelfs mijn man zelf wist niet van het bestaan af) en kwam pas tevoorschijn toen hij 2,5 kaar geleden zelf (na lang aandringen) bij een psychoog aanklopte en deze naar informatie uit zijn jeugd vroeg. Ow wat was ik boos op zijn ouders! Daarnaast hebben zij destijds nooit iets ondernomen na het krijgen van de uitslag. Ook nu wuiven ze de diagnose weg en moet hij het vooral "niet groter maken dan het is".

    Afgelopen weekend weer veel ruzie gemaakt. Hoe nu verder??? Ik sta eerlijk gezegd op het punt bij hem weg te gaan. Enkel uit angst en schaamte ben ik nog bij hem, èn voor de kindjes, ze zijn nog zo jong...

    @Willemijn en @Fonny, lijkt mij ook fijn om wellicht eens contact te hebben en ervaringen te delen.

    Liefs, Marleen.

    Reageer
Reageer op: leven met een partner met autisme


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief