leven met een partner met autisme

  • #16

    Ik ben er via een kennis achter gekomen dat mijn man waarschijnlijk ook autisme heeft. Mijn man vertoont exact dezelfde symptonen en heeft vooral geen inlevingsvermogen, manipuleert en is zich totaal niet bewust van emoties van anderen en van mij. Voor de buitenwereld lijkt hij joviaal en sociaal. Hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel, laat thuis op financieel gebied en andere belangrijke beslissingen aan mij over. Ook stelt hij zijn eigen belang boven het belang van anderen en mij. Is ook erg egocentrisch.
    Ik ben inmiddels meer dan 20 jaar getrouwd en afgelopen jaar is er vreslijk veel gebeurd en heb heel veel vragen die hij mij niet kan beantwoorden en ben vervolgens zelf gaan zoeken. Het is jammer dat ik nu pas achter kom, dat hij waarschijnlijk autistisch is. Na een vreselelijk jaar achter de rug te hebben, zitten we nu in een scheidingsprcedure. Ik vind alles heel moeilijk, vooral dat ik nergens antwoord op krijg.

    Reageer
    #17

    Hallo Els,
    Wat si het moeilijk te leven met een man met weinig inlevingsvermogen. Ook ik had afgelopen jaar steun nodig, er was veel gebeurd. Ik vroeg om een arm om mij heen en hij zei doodleuk hoe denk je dat ik mij voel??? Ik begrijp dan ook heel goed dat je keist om alleen verder te gaan. Ik denk er ook hard over om opnieuw te beginnen. Mijn vraag is hoe pakt jou man het op dat je bij hem weg gaat? Ik ben namelijk heel bang voor zijn reactie als ik een eventuele scheiding ook echt doorzet.
    Sterkte met alles.

    Reageer
    #18

    Hallo Renate,
    Heb je wel met je man over gehad, dat je het heel moeilijk vindt om niet begrepen te worden en dat je daardoor binnen jullie huwelijk je heel eenzaam voelt? Zelf vind ik het heel moeilijk om altijd maar begrip te tonen en nooit iets terug te krijgen. Daarbij komt dat mijn man nooit geen verantwoording ergens voor neemt, alles aan mij over laat en erg egocentrisch is. Dat ik de stap heb genomen om te scheiden kwam er nog bij dat mijn man begin van het jaar een jonge vriendin van het web geplukt had en daar steeds over gelogen heeft, daarna allerlei beloftes aan mij gedaan heeft en achter mijn rug om gewoon door is gegaan. Ik heb hem zoveel kansen gegeven dat ik zelf geen andere uitweg meer heb. Wel trek ik weer aan het kortste eind door hem hier te laten wonen tot hij wat anders heeft gevonden. Ik wens jou in jouw beslissing heel veel sterkte en als je behoefte hebt om een keer te praten of om te mailen op je eigen
    e-mailadres wil ik je mijn e-mail wel geven.

    Reageer
    #19

    Hoi Els,
    We hebben het net een week geleden gehoord. Gelukkig is hij mij wel trouw. Voor hem vielen opeens stukjes op de plaats. Voor mij was het een hardere klap. We hebben geprobeerd te praten, maar hij denkt dat nu het een naam heeft we er aan kunnen werken. Ik wacht nog even af, we hebben nog steeds contact met de psycholoog. Hou me te goede het is een lieve man maar dus sociaal wat onhandig. Doordat ik nog aan het idee moet wennen zal ik een beslissing nog even uitstellen. ook moet ik voor mezelf nagaan of ik kan leven zonder spontane aandacht. dank je voor je woorden.
    groet renate

    Reageer
    #20

    Hallo Renate,
    Als ik jouw verhaal lees, zou ik zeker nog wachten om nu al een beslissing te nemen. Voor jouw man is het duidelijk dat dit gedrag nu een naam heeft.
    Voor jou is het een chock, maar je kunt nu wel dit gedrag plaatsen, alleen heb je nog geen idee hoe hiermee om te gaan. Er zijn verschillende therapieen voor partners. Jullie psycholoog kan daarnaar een verwijzing doen. In jouw geval zou ik zeker alle mogelijkheden aangrijpen.
    Voor mij is het nu te laat, maar ik kan je aanraden (hoe zwaar het voor jou is en nog zal worden), probeer samen met behulp van jullie psycholoog en eventuele therapieen het leefbaar te houden. Als het na een periode helemaal niet gaat, kun je altijd nog een beslissing nemen, maar dan heb je wel alle mogelijkheden aangegrepen.
    Ik wens jou heel veel sterkte.
    Groetjes,
    Els

    Reageer
    #21

    dank je Els,
    Ik zal zeker nu nog geen beslissing nemen. En natuurlijk een en ander met de spycholoog bespreken.

    Reageer
    #22

    hallo vrouwen,
    ik geloof, dat ook ik in dezelfde situatie zit. ik ben al 22 jaar samen met mijn man en ik zit dicht tegen een burnout aan. Hij vindt zelf, dat hij niks mankeert en ik ben gewoon een ontevreden vrouw. Ik wil weg uit deze situatie, maar hij niet.
    Mijn oudste (18) heeft asperger, maar mijn man vindt, dat met hem niets aan de hand is. Hij was vroeger net zo.

    Reageer
    #23

    Graag wil ik iedereen sterkte toewensen die te kampen hebben met een "moeilijke" partner van welke aard ook. Uit eigen ervaring weet ik hoe verschrikkelijk zwaar en ziekmakend dat is.

    Ik leefde voor mijn liefdeloze, egocentrische en emotioneel onbereikbare man. Ik had geen eigen leven, kon niet op eigen benen staan en liet mij door hem verwaarlozen. Als hij maar gelukkig was zodat hij mij niet verlaten zou.
    Een aantal jaren geleden ben ik daardoor totaal uitgeput geraakt. En ben ik in therapie gegaan om mijn leven weer op de rails te krijgen.
    Aanvankelijk heb ik geprobeerd om hem te veranderen om zo onze relatie te verbeteren. Aangezien hij niet kon investeren in hemzelf en de relatie door in (relatie-) therapie te gaan, besloot ik om hem te accepteren zoals hij was. En te kiezen voor mijn eigen geluk door hem los te laten, hoe zwaar mij dat ook viel. Wat betekent dat ik nu zover ben, dat we gaan scheiden.
    Ik heb (wederkerige) warmte nodig en vind dit een eerste vereiste in een relatie. Ik gun mijzelf ooit eens een fijne relatie met een liefhebbende partner die mij wel ziet staan. (Dat geluk zou ik mijzelf ontnemen als ik bij hem zou blijven, waar ik emotioneel veel meer moet geven dan dat ik ontvang.) Maar eerst wil ik een happy single worden ! En wens ik mijn aanstaande ex-partner alle geluk toe !

    Welke weg jullie ook moge kiezen, door bij hem te blijven of alleen verder te gaan, wil ik jullie alle kracht toewensen op de weg naar jullie geluk. Hopelijk kan iemand iets met mijn verhaaltje. Ik voel mij erg betrokken bij jullie situaties. Veel sterkte en kop op!

    Liefs en warme knuffel,
    Brigitta.

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #24

    Hoi Chiel,

    Wat je schrijft is zo herkenbaar voor mij. Hij mankeert niks en alles ligt aan jou. Zoals hij wil dat je bent, zo moet je voor hem zijn.
    Uiteraard ligt de waarheid in het midden en ligt het aan jullie beiden. Durf je eigen aandeel ook te zien. En accepteer de consequenties van de door jou zelf gekozen partner. Niemand heeft immers jou gedwongen om met hem in zee te gaan, dat deed je uit eigen vrije wil.

    Je geeft aan dat je weg wilt. Jij bent vrij om te gaan, ongeacht of hij dat wil of niet. Wat houdt jou tegen ? Waar ben je (misschien) bang voor ?
    Dat je het niet redt in je eentje ? Dat dacht ik dus.
    Of ben je bang dat hij het niet redt zonder jou. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Hij is geen kind meer, maar een volwassen man die zijn eigen problemen behoort op te lossen.

    Ik adviseer je om ook in therapie te gaan om te werken aan jezelf zodat je sterker wordt, zelfvertrouwen opbouwt en je angsten overwint. Dat is wat ik heb gedaan omdat ik een zelfredzame dame wilde worden. En ik mijn eigen geluk wil creëren en dat niet meer weer laten afhangen van hem.

    Ja, dat is zwaar. Maar vergeet niet dat je het waard bent om een gelukkig leven te mogen hebben. Het is maar net wat je er zelf van maakt en dat hangt van jou af.

    Groetjes en sterkte ,
    Brigitta.

    Reageer
    #25

    met de hulp van een bevriende psycholoog zijn wij tot de conclusie gekomen dat mijn partner autistisch is. Hij is erg dwangmatig; we besteden onze vrije tijd altijd op precies dezelfde manier, doe de dingen altijd op dezelfde tijd; en hij moet van zichzelf om vier uur 's ochtends opstaan, waardoor hij 's avonds ook weer om 9 uur naar bed moet. Hij is erg egocentrisch. Na een enorme hoeveelheid conflicten hebben we langzamerhand een soort modus vivendi gevonden. Ik accepteer zijn autisme, voor zover het mij niet beschadigt. Waar dat wel het geval is, praat ik met hem, en leg hem uit wat ik van hem nodig zou hebben, in heel concrete termen, en daarna onderhandelen we om te zien in hoeverre dat voor hem mogelijk is. In het begin luisterde hij niet eens naar me, maar we hebben ooit afgesproken dat als ik met hem praat, hij me serieus moet nemen en naar me moet luisteren, als ik iets anders wil hebben.
    Ik moet zeggen dat hij door de jaren heen best dingen geleerd heeft. Wat me meegevallen is, is dat hij echt van me houdt- ik dacht in het begin dat hij helemaal geen emoties had, maar dat is niet het geval.Ook geeft hij me veel aandacht. Om knuffels moet ik altijd vragen, maar dan krijg ik ze wel, en heel goede.
    Wij wonen niet samen. Ik weet niet of het goed zou zijn als we dat zouden doen. Hij heeft de neiging dingen aan mij over te laten.
    Wat me tegenvalt, is de hoeveelheid werk die het oplevert- veel praten, goed op je eigen wensen en verlangens letten en die duidelijk uitspreken-Maar al met al, al moet je jezelf vaak in een spagaat leggen, is de balans toch positief-
    ik ben benieuwd hoe andere partners hiermee omgaan, zeker in concrete zin-

    Reageer
    #26

    Ik zou graag contact met je hebben.We hebben waarschijnlijk elkaar veel te vertellen!

    Reageer
    #27

    Hallo allemaal,
    Ik lees zoveel dingen die me zo erg aanspreken. Wie voelt er iets voor om elkaar een keer te treffen. Gewoon ergens in een grandcafe. Elkaar tips, steun en ervaringen vertellen. en vooral even lachen met elkaar

    Reageer
    #28

    Herken heel veel in jullie verhalen. Zoon met Asperger, lastig te diagnisticeren, na omwegen ADHD (ritalin) uiteindelijk deze diagnose.
    Daardoor kwam natuurlijk ook het partnerverhaal naar voren. Heb 2 jaar in m'n eentje gevochten en voel nu pas hoe moe ik ben. Maar, nu staat mijn man wel naast me wat begeleiden huiswerk zoon betreft. En dat scheel weer zoveel dat ik weer veel kan hebben. Want van al dat vechten ga je kapot. Achteraf weet ik ook waarom ik na 2 kinderen en dus een speciaal kind en een man al 2x een burn-out heb gehad. Tjonge, wat was ik perfectionistisch in de volksmond. De aandacht was behoorlijk gericht op mij, niet echt ondersteunend, maar wel wijzend. En het afgelopen jaar zijn alle kwartjes blijven vallen. En wat doe je dan? Weggaan? Als je voelt dat je wordt leeggezogen? Nee, dus. En ik heb en kan nog niet eens een beslissing nemen. Het is allemaal zoveel lastiger dan je zou denken. Je kunt niet zomaar voor jezelf kiezen. Leuk gezegd, maar nu ik zie dat de 2 mannen elkaar, ondanks veel geruzie, elkaar elke keer na hevig verzet van mijn zoon wel weten te vinden en tot resultaten komen en elkaar daarna knuffelen (actie van mijn zoon), tja, dan weet je dat weggaan ook niet de meest stabiele basis is voor je kind. Mijn man vond de hele bewustwording vreselijk en blijft maar zeggen hoeveel hij van me houdt. Maar de strijd blijft. We hebben begeleiding en ik kan simpelweg nog niet eens beslissen. Een half jaar geleden, leek het me zeker: ik ga weg. Maar het ligt allemaal wat ingewikkelder. Ik probeer nu vooral vanuit de complimenten voor het goede gedrag de sfeer weer ten goede te laten komen. Vooral ook zelf weten wat ik wil en dat zelf regelen. En heel duidelijk naar mijn man zijn. Opdrachten geven en dan weggaan, hem met rust laten, hem zijn weerstand in laten schieten, zonder mij erbij en dan heel rationeel ervan uitgaan dat hij dat doet. Zo niet? DAn mag hij bij de planning zijn.
    Is hij niet? Dan gebeurt het zo.
    Dit werkt allemaal wel beter. En het gekke is de strijd verdwijnt wat naar de achtergrond. Daarom na ruim 15 jaar huwelijk (en 20 jaar elkaar "kennen")is het allemaal nog niet zo duidelijk en gemakkelijk. Want vanavond is er natuurlijk gewoon weer een akkefietje.
    Ben benieuwd of meer mensen steeds twijfelen en hoe dat dan met kinderen gaat bij een eventuele scheiding.

    Reageer
    #29

    tja, het valt allemaal niet mee leven met een man met autisme, elke ruzie over futuliteiten , een hoop schelden , en dan later net doen of er is niets gebeurd en de dag erop net hetzelfde.
    Hij wil niet accepeteren dat hij autisme heeft, 2 psychologen hebben dit bevestigd. VOrig jaar wou ik er vandaan gaan, maar hij kan me niet loslaten, maakt verschrikkelijke sceines en met onze 2 kinderen van 14 en 16 wordt het er niet gemakkelijker op. Ik ben 40 jaar en nu terug aan het studeren, orthopedagogie, ik dacht dat lijkt me goed ook voor onze relatie...we houden zeker nog vol , ook voor stabiliteit naar heel het gezin en dan zien we wel verder !

    Reageer
    #30

    bij je partner met autisme weggaan ? ik zou dat niet doen. het is heel moeilijk met een autist gehuwt te zijn , maar als je goed nadenkt , gaan de partners van mijn kinderen met autisme ook zo denken m.a.w
    mensen met autisme kunnen niet trouwen of een relatie hebben .
    Wij ouders van kinderen met autisme schreeuwen van ( laat ons kinderen niet vallen met onderwijs, dezelfde rechten als normale kinderen enz ) maar aan de andere kant laat u iemand vallen met autisme , vind u het moeilijk met iemand te leven met die aandoening

    Reageer
Reageer op: leven met een partner met autisme


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief