leven met een partner met autisme

  • #271

    Hoi hoi anoniem.

    Cultuurverschillen lijken mij erg lastig inderdaad. Misschien dat prioriteiten anders liggen bij de een dan bij de ander hoewel dat zonder cultuurverschillen ook zo kan zijn merk ik hier.
    Wat ik mijn man iedergeval altijd voor hou, is dat zijn gedrag ( als niet autist) voor mij ( wel auti) net zo vreemd kan zijn als anders om.

    Wat de financiën en tijd inschatten van je partner betreft, dat zijn inderdaad wel typische dingen. Tijd staat vast, onveranderlijk, een uur is altijd 60 minuten, 4 kwartier of 2x een half uur. Feiten zijn veilig dus bieden ze hou vast.

    Misschien dat hem via zijn werk gesprekken kunnen worden geboden? Dan heeft je partner het idee dat hij zelf nog controle heeft.
    En pas goed op je zelf, want ondanks eventuele strubbelingen ben ook jij een vaste factor, en bied je veiligheid en structuur. Maar je hebt ook een mening, een weerwoord en stelt vragen Wat dan juist weer onveilig kan aanvoelen.
    Die balans is lastig.

    Reageer
    #272

    Zoals ik dit lees heeft je partner eerder narcistische persoonlijkheidsstoornis dan autisme.

    Reageer
    #273

    Wat te doen als er naast Asperger ook antisociaal persoonlijkheid en wel iets uit elke cluster van persoonlijkheids problemen aanwezig is? Het heeft mij psygish. Ziek gemaakt. Het is zo moeilijk om mee te leven. Hij wil niet in therapie. Volgens psycholoog is inzicht voor hem niet mogelijk. Ik zoek ook een lotgenoten/partner van groep online. Mischien kan dat mij helpen.

    Reageer
    #274

    Beste,

    Al sinds mijn jeugd waren er her en der problemen op allerlei vlak
    ondertussen ben ik 47 geworden en mezelf in acht genomen om nooit meer een relatie te starten tot 2 jaar geleden ik men huidige vriendin leerde kennen
    nu door mijn nieuwe vriendin weet pas 1.5 jaar dat ik vermoedelijk licht autist ben
    met de nodige ontkennen enz enz enz
    na opzoekwerk samen werd er inderdaad veel duidelijk waarom hoe en wat ik niet begreep
    we zijn nu anderhalf jaar verder en men partner heeft echt bloed zweet en tranen gelaten om me te helpen.... zichzelf ervoor opgeofferd en opnieuw en opnieuw
    er gaan zoveel dingen makkelijker nu en ook weer niet
    zelf heb ik nu besloten om een terugkerend probleem op te lossen als dank voor haar liefde en eeuwig geduld...helaas is er niet echt een forum voor autisten waar je tips kan halen om sommige dingen aan te leren of ervaringen te delen
    ja rianne ik hou van haar .....
    ik ben zeker dat jou man dit ooit ook wel zal beseffen
    groetjes cisse

    Reageer
    #275

    Hoi iedereen, ik ben hier een beetje gaan lezen wat andere ervaren. Mijn ex en ik zijn beiden 25 jaar. Wij hadden 4,5 jaar een relatie en ik heb het uitgemaakt omdat er veel gebeurd is tussen ons en ik het gevoel had dat het alleen mijn relatie was. Hij heeft adhd en zelf heb ik het vermoeden dat hij ook een vorm van autisme heeft. Als ik terug denk, zijn er veel ongewone dingen gebeurd, waarvan ik niet snapte dat hij zulke dingen kon doen. Uberhaupt een relatie aangaan was voor hem moeilijk in het begin was hij erg bot en deed en zei veel dingen om afstand te creeeren. Dat meende hij niet maar hij kon niet met zijn gevoelens omgaan. Een tijdje daarna Zei hij me op de allerlaatste minuut af, omdat hij niet uiteten durfde te gaan met mijn ouders. Mocht niet naar feestjes waar hij was en zijn vrienden. Wist nit hoe hij zoch moest gedragen tegenover mij en zocht die dag zelf ruzie om ervoor te zorgen dat ik dan niet meer zou gaan. Eigelijk moet ik hem vertellen wat hij moet doen en lijkt het alsof ik zijn moeder ben. Is overgevoelig voor geluid en had lange tijd last van een depressie. Kon bijna iedere dag met zijn vrienden zijn maar niet bij mij. Wij zijn ook nog nooit een heel weekend met elkaar geweest want dan ging hij weer op tijd naar huis en wilde dan alleen thuis zitten op zijn kamer. Had altijd het gevoel alsof ik in een halve relatie zat en ik heb me vaak eenzaam gevoeld. Wilde 1 x in de week bij mij slapen en afspraken maken kon bij hem ook niet. Hij keek waar hij zin in had. Als we wat gingen doen kon hij zich miet bedenken of dat leuk zou zijn, dan moest ik hem eerst echt motiveren en na veel ruzie kreeg ik hem zover. Als we daar waren, wilde hij na een half uurtje alweer weg en begon net zolang aan me hoofd te zeuren en negatief te doen totdat ik zei dat we maar gingen. Ik vroeg hem ook niet mee meer naar familiefeestjes want had ook geen zin meer om hem te motiveren om mee te gaan. Had ook altijd het gevoel alsof hij zich niet kon hechten aan mij. Ik werd heel onzeker door hem en zijn onzekerheid projecteerde hij op mij zodat ik een slecht gevoel over mezelf kreeg. Achteraf wist ik dat die onzekerheid van mij door hem kwam en dat hij met een innerlijke strijd zat. Als ik zei wat ik niet leuk vond kon hij zich niet verplaatsen in mij pas als ik iets bij hem terug deed, snapte hij de boodschap. Deze hele relatie was zo frustrerend en vermoeiend en het heeft me letterlijk alle energie gekost wat in me had. Gister zei hij toevallig nu het drie maanden uit is, dat hij snapte dat ik me eenzaam voelde omdat hij niet bleef slapen en er amper was. Ik heb het 4,5 jaar proberen duidelijk te maken en nu nadat ik er een punt achter heb gezet, pas na drie maanden snapt hij mijn gevoel pas. Ik kan daar met mn hoofd niet bij maar doordat hij dit zei, wist ik wel dat ik de goeie keus had gemaakt. Ik zag het totaal niet zitten om met hem kinderen te krijgen want ik kan er niet van op aan dat hij er is en ik zou altijd hem en mijn kind(eren) moeten opvoeden. Hij heeft ook geen toekomst voor zich, kan ook geen plannen maken, dat moest ik hem vertellen wat de volgende stap in zijn leven moest zijn.

    Reageer
    #276

    tja, ik zal mijn verhaal ook er eens bij zetten

    20 jaar lang ken ik mijn vrouw, voordat we kinderen kregen waren er wel eens reacties en handelingen van haar die ik niet begreep. zoals op het trouwfeest van de buren plots zeggen dat ze naar huis wil , ze voelde zich er niet prettig met mensen die ze niet kent.

    onze zoon van 13 heeft asperger, dit weten we al sinds zijn 5de. nu blijkt dat hij 3 a 4 jaar geleden seksueel benaderd is geweest in de taxi door een medescholier en dat er ook werkelijk handelingen zijn geweest.Door dit trauma heeft hij zelf ook handelingen bij kinderen gedaan en is hij in contact gekomen met politie en justitie.op het moment zit hij op een gesloten afdeling en krijgt hij groepstherapie. dit zal zeker een jaar duren

    afgelopen 2 jaar is er dus veel crisis binnen ons gezin. ik voel mer erg alleen staan want de praktische maar zeker emotionele zorg komt voornamelijk op mijn schouders. ik ben zelf erg sociaal ingesteld maar merk dat mijn vrouw dit allemaal anders aanvoelt of zeg maar "niet voelt". het leven met haar is zeker nu lastig en heb in feb. 2016 een scheiding bekend gemaakt,echter nadat onze zoon in april 2016 in de instelling was opgenomen kwam er rust en hebben we samen met haar psycholoog besproken dat ze zich het beste eens kan testen wat ze nu precies heeft. dat er iets is, dat is duidelijk. er zouden handvaten gecreëerd worden om mogelijk het gezin en de relatie te redden. maar helaas, door haar beperking kiest ze voor veiligheid en heeft ze tegen alle afspraken in de stekker uit de relatie getrokken

    ze wil dat de buitenwereld te horen krijgt dat we samen in goed overleg hebben besloten om te gaan scheiden. dit is een totaal omgedraaide wereld natuurlijk en heb haar kenbaar gemaakt dat ik open en eerlijk wil zijn naar bekende van mij als ze vragen wat de reden is van de scheiding. dit hoeft niet in detail natuurlijk, maar om nu vrienden en familie voor te liegen. de reden waarom ik wil gaan scheiden een half jaar geleden was duidelijk. ze heeft geen empathie en is egoïstisch. dit is niet alleen naar mij gericht maar ook naar andere.

    uiteindelijk heb ik me maar neergelegd bij haar beslissing, het is namelijk toch trekken aan een dood paard. ik ga me wel redden maar de zorg voor de kinderen die moeten opgroeien met een moeder met deze beperkingen is groot

    zijn hier mensen die dit verhaal herkennen ?

    Reageer
    #277

    Ook ik heb een relatie met een vermoedelijk autistische man. Al 22 jaar bij elkaar. Al jaren roep ik dat er iets niet klopt. Uiteindelijk hem naar psycholoog gestuurd. Daar bleek hij depressief en suïcidale gedachtes te hebben. Gelukkig bij een goede psycholoog terecht gekomen die toch verder zoekt. Inmiddels hebben we de vragenlijsten voor autisme ingevuld en mijn man herkende heel veel. Hij werkt gelukkig goed mee.
    ik weet bijna 100% zeker dat hij autist is. Ik werk met autisten dus zie de signalen.
    ik merk dat ik het steeds moeilijker vind. Sinds de komst van de kinderen worden de problemen erger. Erg dwangmatig, niet inleven, niet flexibel, dingen wat moet. Genegenheid is er niet of het is gemaakt omdat het zo hoort.
    een spontane knuffel zit er niet in. Emoties worden niet besproken. Eigenlijk zijn we elkaar volledig kwijt geraakt. Ik moet de kar trekken maar doordat ik zelf problemen heb gehad met mijn gezondheid was mijn energie op.
    Ik voel me eenzaam in mijn relatie. Ik app veel met vriendinnen wat hij vreselijk vindt. Maar vervolgens kan hij uren zwijgend naast me zitten.
    ik wil niet scheiden maar vind het erg moeilijk om geen liefde te ontvangen. Ja als hij sex wil dan begint hij te knuffelen. Anders nooit. Lang verhaal geworden. Ik hoop met de juiste hulp wel weer wat dichter naar elkaar te groeien.

    Reageer
    #278

    Goedemiddag,
    Ik lees stil mee en krijg het gevoel van herkenning.
    Mijn man en ik zijn 11 jaar getrouwd en tjonge wat hebben we een strubbelingen. Ik ben kapot, beschadigd en eenzaam.
    Ieder zitten we op ons eigen eilandje. Vroeger hielden we zielsveel van elkaar. We zaten altijd al op een eiland, een brug verbond ons, maar gaande weg is onze brug die ons in verbinding hield, kapot gegaan. Ik voel me alleen en onbegrepen en nu kies ik voor mezelf. Ik ga geen 80 worden in eenzaamheid onbegrip, geen spontaniteit en zonder emotie.
    Ik heb veel aan jullie verhalen gehad. Het heeft mij sterker gemaakt. Bedankt hiervoor! Ik ben er nog lang niet. In de afgelopen jaren ben ik mijzelf kwijt geraakt en ga nu zoeken naar mijzelf. Ik zal mijn man steunen daar waar het nodig is ( we hebben ook kinderen) maar als vriend. Niet meer als partner.
    Sterkte allemaal. Ik wens jullie veel kracht en veel wijsheid toe. Maar denk om jezelf... Houden van jezelf, jezelf niet verliezen....

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #279

    Hallo, mooi verwoord. We zijn 2 eilanden Waar de burg tussen Verwoest is. Zo voel Ik me ook. Ik Ben een man van 51. Ik ken mijn vrouw inmiddels 23 jaar. Waarvan we Er nu 15 zijn getrouwd. Was Ik er Maar nooit aan begonnen. Maar het lukt me ook Niet om ermee te stoppen. Ik heb in dez 23 jaar, 23 werkgevers voorbij zien komen. Na nummer 15 was Ik er wel klaar me. Toen mijn kinderen geboren werden hoogte Ik dat ze zou stoppen met werk. Ik had toen nog een erg Goede ban. Dus financieel had dat best gekund. Toen Ik dat voorsteld was Ik niet geemancipeetrs. Ik zou toch altijd al tegen haar werken zijn etc. nu een jaar geleden, twee banen verder van haar krijg Ik in April een hartstilstand. Ik zocht al wee een jaar mijn heil in sporten. Nu wil de toeval dat Ik aan een aangeboden hartafwijking lijd. Stress en zwaar sporten blijkt te lijden tot hartfalen. Ik Ben toen gereanimeerd. Er is direct een ICD bij mij geplaatst. Toen Ik 2 weken thuis was van het ziekenhuis, trok Ze het niet meer. Ze zat toen nog in de ziektewet dus ze begon te reintegreren. Wat iedereen er ook van zei. Dat maakte niets uit. Inmiddels was ze bezig met de diagnose. Want dat er niet goed was dat was wel duidelijk. Maar wat precies niet. Toen de stress in juni weer vreselijk opliep, de kinderen vakantie kregen en duidelijk werd dat naar het buiten land op vakantie gaan Dit jaar niet zo handig was, liep de stress vreselijk op thuis. Zodra ze echt voor de kinderen moet gaan zorgen en de dagelijkse routine valt weg Dan knalt het. En dat deed het echt. Mijn vrouw helpt wel in het huishouden. Maar liever heb Ik haar daar niet bij. De stress is vreselijk. Ze maakt niets af. Loopt te commanderen. Mijn kinderen kunnen al helemaal niets goed doen. Vooral mijn dochter. En dat is echt zielig. Die is pas 11. Dus die neem Ik veel in bescherming. Totdat Ik in die stress situatie weer mijn hart ermee stopte. Ik Ben weer opghaald door de ambulance. Gelukkig heeft de ICD zijn werk gedaan. Om mijn vrouw niet teveel zorgen te laten maken heb Ik haar van de eerste harthulp gebeld dat Ik daar lag. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Of ze naar het ziekenhuis wou komen. Maar wel rustig aan. Dat heb Ik geweten. Ze heeft het rustig aan gedaan. Ze heeft eerst met de kinderen gegeten. Omdat het lekker weer was naar mc Donald's een ijsje gehaald. En tegen de tijd dat ze op het ziekenhuis was stond Ik zelf al bij het ziekenhuis apotheek beta lokken te halen. Uiteindelijk is ze niet uit de auto gekomen. Ze heeft de kinderen gestuurd om mij op te halen. Anders moest ze geld in de automaay doen voor het parketen. Toen is er bij mijn van alles kapot gegaan. Niet alleen dat hart. Ik heb afgelopen hier de meest vreemde zaken meegemaakt.mik Ben er van overtuigd dat ze momenteel regelmatig psychotisch is. Die duren volgens mij niet lang. Maar ze zegt af en toe van die rare dingen. Bij mij is de brag volgens mij nu ook onherstelbaar kapot. Haar psycholoog stelae laatst voor dat we systeem therapie zouden moeten gaan volgen. Maar Ik vraag me echt af of dat zin heeft?

    Ik zou het Fijn vinden als Andere partners van ass relatiies met mij zouden willen praten. Ik voel me Inmiddels zo alleen. Ik heb behoefte om te praten met gelijk gestemden.

    Reageer
    #280

    Excuse nog voor de taalfouten. Mijn ipad corrigeerd wat Ik heb beschreven en maakt er een vreselijke bende van.

    Reageer
    #281

    hallo, ik ben een vrouw van inmiddels 65 jaar, en er is nu pas vastgesteld dat mijn man ADHD en Autisme heeft,(als een onhandelbare puber) ons leven bestaat zeker de laatste tien jaar alleen uit geen begrip, niet begrepen worden veel geschreeuw, alleenvoelen,alles alleen doen en beslissen, eenzaam voelen enz, het is ons hele huwelijk al moeilijk geweest ! ik voel me nu zo verdrietig en alleen!

    sorry moest dit even delen!

    Reageer
    #282

    Ik (50 plus) ontmoette HEM (50 plus) een jaar geleden via Tinder. Lief, rustig en mysterieus. Een goede vader (co-ouder) voor zijn 2 dochters. Hoogopgeleid en briljant in zijn werk… het bedrijf waarvoor hij werkt, wil een tweede van zijn type maar die is niet te vinden. Vanaf het begin riep ik ‘ jij bent zo anders dan andere mannen’. Waarop hij zei ‘vaak hoor ik dat ik niet spoor’. Hij zat daar niet mee.
    Ik heb heel veel communicatieproblemen via whatsapp ondervonden, die aan zijn kant resulteerden in het weghalen van zijn foto op whatsapp en in wekenlang zwijgen… De uitdrukking ‘trekken aan een dood paard’ is mijn rode draad van het afgelopen jaar. Uit zichzelf zal hij nooit de eerste stap zetten en geen excuses maken…
    Hij neemt taal heel letterlijk, vraagt nooit naar mijn bezigheden, komt nergens op terug en kan niet troosten. Soms app ik ergens over en blijkt hij voor werk in het buitenland te zitten. Over zijn werk en zijn belevenissen in het buitenland vertelt hij alleen als ik ernaar vraag.
    Ee paar maanden geleden, na een periode van wekenlang ‘uit de lucht’ zijn van hem, riep ik vertwijfeld ‘ je bent toch niet autistisch’? ‘ Nee’ was zijn antwoord.
    Een paar weken geleden viel opeens het kwartje na googlen op dat wat ik met hem meemaakte: hij vertoont gedrag dat heel veel lijkt op syndroom van asperger
    Momenteel denk ik dat de relatie geëindigd is. Ik stelde een aantal vragen via whatsapp en hij vond de vragen ‘ beschuldigingen aan zijn adres’, net zoals zijn ex altijd haar beschuldigingen als vragen vermomde… En in no time was zijn foto weer weg en reageert hij nergens meer op. Onbereikbaar, ook telefonisch.
    Ik ga niet meer aan hem trekken nu, ik laat hem...
    Ik houd ontzettend van hem!

    Reageer
    #283

    Hallo allemaal,

    Ik ben 20 jaar, bijna 21 en heb een vriend met autisme. Ik hou ontzettend veel van hem en ben bereid van alles te doen om onze realtie te laten werken. Voordat ik een relatie kreeg met hem wist ik dat hij autistis is. Hij is heel zorgzaam, lief en staat altijd voor iedereen klaar. Het eerste half jaar deed hij veel moeite en stuurde lieve berichten. Hij maakte tijd vrij en was er altijd voor me. Hij is er nog voor me, maar niet als voorheen. Hij is altijd druk aan het werk. (Hij is een programmeur.) In zijn vrije tijd programmeert hij voor ontspanning. Hij praat graag over zijn werk en alles waar hij maar wat van weet. Ik ben de laatste tijd heel onzeker. Daarnaast heb je hem die altijd alles kan en weet. Hij weet hoe ik me voel, dit vertel ik hem altijd. Stel als ik tegen em zeg dat ik bang ben hem kwijt te raken, omdat ik hem maar 1 keer in een week zie en daarnaast heeel weinig spreek. Is zijn antwoord altijd dat hij er ook moeite mee heeft maar hij spreekt er niet over, want ja wat is er aan te doen. Jaa hij heeft een drukke week. Maar hij plant zn week zo vol. Dan maandag na werk doet ie dit, dinsdagavond tafeltennis, woensdagavond jamsessie, donderdagavond oefenen met band(hij heeft een eigen band en speelt gitaar) vrijdagavond binnenkort ook oefenen met band en anders was het wel iets anders. Zaterdag programmeert hij en "ontspant" hij en zaterdag avond vrijwilligerswerk bij het ymca. Zondag zie ik hem en is hij bek af. Hij heeft me belooft om zijn planning wat minder extreem vol te maken. Maar inplaats daarvan word het alleen maar erger. Ik weet niet wat ik kan doen. Ik heb mn zorgen uitgesproken, maar hij zegt dat hij het wel aan kan en ik niet zo moet overdrijven. Ik mis hem ontzettend erg en als ik dit bespreekbaar maak, zoals ik wel vaker heb gedaan. Komt het op het zelfde neer. Ik mis zijn lieve woorden, de moeite die hij voorheen deed. Ik heb echt het gevoel dat ik er zelf onderdoor ga. Met mij gaat het hierdoor ook niet goed. Naja een van de redenen. Hij verontschuldigt zichzelf wel, als hij door heeft dat ik iets niet leuk vond. Dit is natuurlijk super lief. Maar verder komt er geen verandering in. Ik heb al veel geaccepteerd. Maar ik zou gewoon zo graag willen dat hij begreep, hoe ik me voel. Zijn er ook misschien jongeren die een vriend/ vriendin hebben met autisme. Hoe gaan jullie hiermee om? Heeft iemand tips voor me?

    Ps. Hij is echt een schat van een mens en doet zn best, er zijn al betere stappen dan voorheen. Hij verteld wat hij doet op een dag. Wat ik heel fijn vind, we kregen in het begin er veel ruzie door. Alleen hoe kan ik hem laten zien dat het echt te veel voor em word? Daarnaast heb ik soms het gevoel dat hij vergeet dat hij een vriendin heeft. Heeft hij ookwel gezegt als ik werk denk ik aan werk en als ik vrij ben denk ik meestal nog aan werk. Dus denkt hij ook niet aan mij. Heb er gewoon moeite mee?.. Mijn eerste vriend. Inmiddels anderhalf jaar samen. Hou ontzettend veel van em❤ tips tips tips pliesss..

    *sorry dat er van alles en nog wat door elkaar staat, maar zo gaat het de laatste tijd in mn hoofd. Het is chaotisch..

    Reageer
    #284

    hallo

    Ik herken dit ook in mijn man. Vorige week zaterdag voor moederdag moest ie tennissen (competitie) kwam hij zat thuis om 02.30 uur. Terwijl hij wist dat het moederdag was de volgende dag. We hebben een dochter van bijna 3. die moest voor mama haar eigen kado van beneden halen omdat papa nog lag te snurken. Heb samen met haar de tafel gedekt hem geroepen maar kwam niet. hebben we maar met zijn 2 en gegeten. om 12 uur moest hij naar het voetbal kijken in het stadion. Rond 17 uur belde hij mij op dat de bus op de markt stopte en niet verder reed. het eerste wat hij zei ik hoef geen eten ga even op bed liggen, want ik voel mij niet lekker. dus de hele avond op bed gelegen terwijl ik weer alleen met mijn dochter gegeten had. We hebben nu 10 jaar verkering en een geregistreerd partnerschap sinds 2 jaar. maar in die 10 jaar heel weinig seks gehad. hij raakt mij ook nooit aan. vind aanrakingen niet fijn en laat zijn emoties niet zien. Hij heeft ook geen empatie. inlevensvermogen. Ik had vorige week even tijd voor mij zelf nodig om dat ik heel ongelukkig ben (verdrietig). kon wel huilen. Heb iets gezelligs gedaan met mijn moeder en leuke kleren gekocht. de inhaal methode voor sex komt ook nooit aan de beurt. hij knuffelt mij ook nooit. Ik durf gewoon niet meer te beginnen en voel mij heel erg onzeker. zeg af en toe wel dat ik mij zelf heb bevredigd maar daar zegt hij niets op en gaat over op een ander onderwerp. (hij drinkt heel graag bier, maar dan heel veel) het liefst gaat hij elk weekend met zijn vrienden uit.

    Zondag was het mooi weer en mijn dochter wilde met papa in het zwembad wat we in de tuin hebben staan. Zegt hij heb ik geen tijd voor want ik moet straks eten maken voor de bbq. Nou ben ik maar met haar wezen poedelen. vraag ik hem even te komen kijken en duurt het lang dat hij buiten komt en na een paar minuten gaat hij weer naar binnen. Heb ook van begins af aan een aantal brieven geschreven naar hem. Maar hij verandert niet. zijn er meerdere die dit hebben en er geen raad mee weten. Ik wil graag met hem naar een sexioloog of iemand die ons kan helpen met relatieproblemen.

     

    Reageer
    #285

    Mijn man weet het ook net dat hij autisme heeft 23jaar ben ik met hem veel gedoe geweest en nog.ik ben den einde raad puur  Zit met een kleintje en wij  allemaal moeten aanpassen erg lastig.ik heb zelf dat niet.voel me echt alleen er in staan.erg zwaar dit soms wil ik vluchten.Wat kan ik er aan doen dat  we er uit kunnen komen.doe alzoveel.sex hebben we niet meer omdat hij liever pc dat doet en als ik vraag waarom zwijgt hij.soms vraag ik me af af ik beter af van zonder hem.hij maakt ons leven erg zwaar.weet het ook ff niet meer.gr maaike

    Reageer
Reageer op: leven met een partner met autisme


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief