Hey hoi,
Ik ben Evelien(25) moeder van 3 kinderen.
Al vanaf mijn puberteit toen ik een jaar of 12 was kreeg ik last van angsten. Merkte dat ik minder snel alleen naar de winkel durfde te gaan. Dit werd erger en erger. Ben naar een psychiater gegaan rond me 18e en die heeft uitgesloten dat ik een paniek/angst stoornis heb. (Me oma en me moeder had/heeft heeft ook) oké duidelijk en er was mee te leven want had verder nog geen lichamelijke klachten.
Toen ik 20 was kreeg ik me eerste kindje. Alles was zo perfect tot mijn relatie stopte. Heb een tijdje bij een vriendin gewoont en ontmoete een man. Al snel raakte ik zwanger van me 2e kindje en we hadden nog niet eens een relatie.
Op dat moment raakte ik zo in paniek want ik wou me kindje niet weg laten halen en was zo bang dat ik er alleen voor zal staan met 2 kindjes dat ik uiteindelijke hele erge paniek aanvallen kreeg en dat is vanaf dat moment nooit meer weggegaan.
Nu inmiddels wel een relatie met dezelfde man en nog een kindje erbij en de paniek/angst aanvallen zijn steeds erger geworden. Ik ben gewoon zo bang om dood te gaan want moet je kijken wat ik dan achter laat. 3 perfecte kindjes die kunnen echt niet leven zonder mama.
De klachten worden ook lichamelijk en de angst bepaald op dit moment mijn leven heel erg en soms ten koste van mijn kinderen en dat neemt best veel stress met zich mee. Me vriend weet er niet mee om te gaan en wordt soms boos als ik zeg dat ik last van angsten heb. Dus nog meer stress
Mijn vraag is wat kan ik hier aan doen behalve medicijnen slikken want daar hou ik absoluut niet van en wie herkent dit en zal hier met mij over willen praten. Heb namelijk het idee dat niemand om me heen mij begrijpt en dat mensen denken dat ik me aanstel.
Met vriendelijke groet,
Evelien?
Wil over je angsten praten? Advies of gewoon een vertrouwelijk gesprek? Of hulp op het moment dat je een paniekaanval hebt?
Vraag dan om meer info en stuur een mailtje naar:
Je zou hier met een psycholoog over moeten praten. Vraag aan je huisarts een verwijzing
hey .
afleiding zoeken , en proberen rustig te ademen is t enige wat je zelf kan doen.
ik zal hulp zoeken en vooral erover gaan praten.
ik slik er wel medicatie voor zit nog maar in mijn 4de week , alleen merk dan de paniek en angstaanvallen minder worden alleen de angstgedachtes zitten er nog , en lichamelijk ook veel klachten de ene dag gaat t goed andere dag niet
succes veder ! Stay strong!
Hoi Evelien,
Ik ben momenteel 21 jaar en heb al vanaf mijn 8e last van angsten , tussen mijn 10e en 12e levensjaar heb ik heel erg veel last gehad van de angst om dood te gaan/niet meer wakker te worden. Het was zelfs zo erg dat ik bij ieder knobbeltje/vlekje dacht dat dit mogelijk kanker zou kunnen zijn.
Toen ik een jaar of 10 was had ik een klasgenootje dat een infectie in de hersenen had, alhoewel het voor mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal duidelijk is wat hij precies had. Afijn, mijn klasgenoot is destijds geopereerd en moest een aantal weken een gipsverband om zijn hoofd heen dragen. Nadat dit gebeurde pleegde de stiefvader van mijn beste vriend zelfmoord , dit had ik ook totaal niet aan zien komen. Daarna was de derde gebeurtenis dat een jongen uit het voetbalelftal van mijn vader een fataal auto-ongeluk kreeg terwijl ik hem diezelfde morgen nog tegenkwam tijdens de voetbalwedstrijd(toen ik aan het kijken was). Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik een angst voor de dood had die mijn leven destijds 24/7 beheerste en waarvan ik simpelweg knettergek werd.
Toen ik een jaar of 12 was en naar de middelbare school ben gegaan is deze angst ineens verdwenen en nooit meer terug gekomen, wel heb ik tot op de dag van vandaag last van erg veel andere angst gerelateerde klachten. Mogelijk komt dit door mijn verleden én de combinatie ADHD/Angststoornis.
Wat fijn om te horen dat je nog samen bent met de vader van je 2 kinderen!
Ik denk dat je goed voor je zelf moet nadenken waar jij denkt dat de angst klachten vandaan komen. Je zou bijvoorbeeld kunnen opschrijven wat je voelt én wat volgens jou de reden is dat je dat voelt. Mogelijk is er iets anders aan de hand waardoor deze angst klachten tot uiting komen/wat deze in stand houdt. Sowieso zou ik dit wel met een GZ-psycholoog én eventueel een psychiater bespreken, mogelijk zien zij de noodzaak er wel van in om extra onderzoek te doen naar de klachten. Ik ben geen psycholoog , maar ik heb zelf ook medicatie gekregen tegen mijn depressies/angsten en moet zeggen dat dit tijdelijk verlichting kan geven aan de klachten alleen er ook wel weer veel nadelen en bijwerkingen kleven aan die medicijnen.
Ik ben in ieder geval benieuwd wat je uiteindelijk besluit om te gaan doen. Ik wens jou heel erg veel succes en hoop zeker dat dit goed gaat komen!