Ik weet niet wie ik ben of wat ik doe

  • #1

    Hallo,

    Ik ben 22 jaar en een mbo studente. Mijn hele leven lang heb ik me compleet anders gevoeld dan andere mensen. Als kind, als tiener en nu ook als jongvolwassene. Ik ben enorm vlak en voel vrij weinig, maar als het om een ander gaat (bijvoorbeeld in een boek, of op tv) voel ik enorme sensaties en gevoelens door mijn lijf. Ik verlies mezelf dan compleet in diegene en vergeet even dat ik zelf niet die persoon ben.

    Liegen kan ik ook enorm goed. Ik verzin soms een heel deel van mijn leven dat niet bestaat. Zoals bijvoorbeeld het voorbereiding van mijn eind-examen grafisch vormgeven. Ik heb daar nog niets voor gedaan, maar ik heb zo goed weten te liegen dat mijn docent me complimenteerde op mijn hoog-intelligente denkwijze als mbo-er en mijn 'fantastische' idee. Ondanks dat ik niets inleverde, heb ik zo kunnen praten dat ze me vertelde dat zij én alle docenten volle vertrouwen hebben in mij. Soms verzin ik vrienden of personen en dan doe ik dat zo goed en overtuigend dat ik even het gevoel heb dat ze er echt zijn (LET OP: ik weet dat mijn leugens leugens zijn, ik overtuig mezelf enkel soms).

    Toch ben ik geen 'gladde prater'. Ik stotter, word nerveus, kom niet uit mijn woorden en ik vermeid contact met onbekenden zoveel mogelijk. Niet alleen als ik lieg, maar ook in het algemeen. Soms vind ik praten met mijn eigen moeder zelfs heel ongemakkelijk en vervelend en sinds ik op mezelf woon vermijd ik contact met mijn zus. Hoe langer ik zo'n contact afhoud, hoe minder ik durf weer opnieuw contact op te nemen en na een tijdje sterven zo al mijn relaties uit.

    Ik ben opgevoed door een moeder met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Mijn vader verliet ons (mij en mijn zus) op ons tiende levensjaar. Bij beide ouders ben ik veelvoudig ooggetuige geweest van zelfmoordpogingen en agressieve situaties zoals vechtende ruzies, verkrachtingen et cetera. Deze gebeurtenissen hielden aan tot mijn 17e, toen mijn moeder langdurig werd opgenomen in een kliniek. Als kind zag ik vaak mannen in mijn slaapkamer (verzonnen) en hoorde ik stemmetjes in mijn hoofd. Mijn moeder vroeg me wel eens om te vertellen wat die stemmen zeiden, waarop ik een heel gesprek met haar had als ander persoon. In deze periode had ik ook veel woede-aanvallen. Dit is allemaal overgegaan, vanzelf.

    Voor bovenstaande ben ik langdurig in therapie geweest. Ik werd behandeld voor sociale angststoornis en PTSS. Ikzelf heb me toen eens afgevraagd in het bijzijn van mijn psycholoog of ik niet autistisch ben of er niet iets vreselijk mis is met ze. Zij lachte daar om en ging weer verder met de therapie waar ik me uiteraard uit blufte door verhalen te vertellen die onbelangrijk zijn of te liegen.

    Op mijn 21ste ontmoette ik mijn vriend. Die heb ik nu nog. In de eerste maanden van onze relatie was ik niet verliefd op hem. Althans, het zat er wel maar ik blokkeerde het. Ik flirtte met andere mannen, fantaseerde over relaties met vrienden/bekenden van me en door financiële problemen stond ik zelfs op het punt mijn lichaam te verkopen voor geld. Dit allemaal achter zijn rug om. Toen hij hier achterkwam schrok hij enorm, want dit was niet het meisje dat hij kende. Ik heb ook niet het gevoel dat ik dat meisje ben, maar op het moment dat ik die dingen doe boeit het me allemaal niet. Dit soort dingen blijven gebeuren, nog steeds. In minder extreme mate, maar ik blijf steeds domme dingen doen achter zijn rug om zonder dat ik me daar (in eerste instantie) schuldig over voel. Op het moment dat ik die dingen doe ben ik niet mij.
    Seks is voor mij ook moeilijk. Ik heb geen opgewonden gevoelens (behalve als die spontaan op komen) en vind het dan ook lastig om seks te hebben met mijn vriend. Als ik alleen ben kan ik mezelf wel constant plezieren als ik dat wil, maar met hem vind ik het lastig. Ook al is het wel heel fijn als ik me open stel. Soms kan ik mezelf ook compleet afsluiten tijdens de seks en dan heb ik niet eens door dat we het doen tot ik ineens 'wakker schrik'. Ik word wel opgewonden van het idee seks te hebben met bepaalde personen (fantasieën).

    De laatste details.. Vreemd is dat ik enerzijds enorm kan inleven in een persoon. Ik voel het gebroken hart, zelfs gebroken botten van mensen kan ik van binnen voelen. Tegelijkertijd vind ik dat mensen enorm lopen te overdrijven als ze huilen en eens niet zo zwak moeten zijn.
    Ik vind dingen sneller kunnen dan anderen. Zo vind ik het niet vreemd dat mensen van nature niet monogaam zijn en dat sommige mensen een hekel hebben aan homo's (IK HEB DAT ZELF NIET). Ik snap mensen snel, maar vind ze daardoor ook enorm snel irritant. Dit zorgt ervoor dat ik heel specifiek ben in wie ik wil leren kennen, maar zodra ik iemand wil leren kennen zuigt diegene mij compleet op. Ik observeer die persoon zorgvuldig, weet na één gesprek alle typische trekjes, hoe iemand zich voelde, of iemand zenuwachtig van me wordt of juist zelfverzekerd is en onthoud de woorden die diegene veelvuldig gebruikt (zoals 'maar eh..'). Ook word ik verliefd op elk persoon die ik wil leren kennen. Niet verliefd als in 'ik wil een relatie', maar verliefd als in dat ik dat persoon zo enorm mooi en interessant vind dat ik eigenlijk altijd bij diegene wil zijn. Uiteraard doe ik dat nooit. Ik blijf juist uit de buurt.

    Ook voel ik niet echt met mijn zintuigen. Ik proef smaken nooit intens, dus eten vind ik nooit echt lekker.. Ik ruik niet hoe andere mensen ruiken en aanrakingen of pijn of iets anders voelen is bij mij soms compleet geblokkeerd. Ook zie ik alles altijd een beetje in een vage waas. Alsof je heel dronken bent, maar dan zonder het dronkenschap. Alles ziet er onwerkelijk uit.
    Ik heb dagelijks het gevoel dat ik alleen in mijn eigen fantasiewereld echt lijk te leven. Het echte leven voelt voor mij juist nep.

    Goed, mijn vraag is: wat is er in godsnaam mis met me? Ben ik autistisch? Schizofreen? Heb ik meerdere persoonlijkheden? Ben ik de ene keer iemand anders dan de andere keer? Of is dit normaal en voel ik me vooral gewoon heel anders?

    Reageer
    #2

    Hey,

    Ik lees je verhaal en het lijkt ook zo exact op die van mij.

    ben teleurgesteld dat er niemand is die gereageerd heeft op dit verhaal met een diagnose of wat dan ook.

    Ik hoop dat het goed met je gaat.

    Gr. Me

     

    Reageer
    #3

    Voor een diagnose heb je een huisarts. Voor het zelf stellen van diagnoses heb je internet.

    Ga naar de huisarts meisje. Zal je goed doen, misschien kan die iemand vinden om mee te praten. Niemand kan dit doen vanaf een afstand.

    Reageer
    #4

    Jammer inderdaad dat hier niet op word gereageerd, ik heb sinds kort bijna exact hetzelfde "probleem" alleen weet ik hier totaal niet mee om te gaan, ik heb aan de mensen die dicht bij mij staan om mij niks kwalijk te nemen, ik heb in mijn jongere jaren ook veel mee gemaakt en daardoor altijd zoiets heb tegen andere menssn van kom op is niet zo erg wees eens sterk, maar tegenwoordig voel ik dus niks meer lijkt het wel, mijn hoofd en gevoel staan beiden uit, en het lijkt net alsof ik maar gewoon wat doe, alsof ik mezelf totaal niet meer ben, alsof dit alles maar een droom is, ik leef en blijf ook maar doorgaan, slapen doe ik slecht of juist teveel.

    Vertel me wat is het en hoe kan ik hiermee omgaan of juist uit komen

    Reageer
    #5

    Ga naar de huisarts en bespreek het. Hij/zij kan je doorverwijzen naar een psycholoog

    Reageer
    #6

    Nouja er zijn meer berichten waar niet echt een reactie op komt. Beetje vreemd dat deze reacties zich drukmaken of er iemand op reageert. Zal me ook niet verbazen dat het dezelfde persoon is.

    Reageer
    #7

    Ook het zelfde probleem, ben een meisje van 16 en het lijkt als of iemand mijn hele lichaam overneemt. Ik zelf  probeer dit te negeren. En terug te gaan naar mijn kindertijd hoe ik dan was kwa karakter. Toen was ik aardig, blij, vrolijk. Nu wel vrolijk en blij maar ik merk dat ik steeds minder aardig doe. Schrijf je punten op waar je wilt aanwerken, wat je slecht van je zelf vind en focus daarop. Zelf doe ik dit ook en vooral met behulp van yoga. Yoga laat je tot je zelf komen en het accepteren van je zelf. Zo kan je ook snel bedenken waarop je wilt focussen. Bv: Je lichaam wilt iets anders doen bv seks. Doe in plaats daarvan een hobby die jij leuk vind om te doen en blij van word. Dit zijn de enige tips die ik je mee kan geven. Succes en weet dat niets onmogelijk is in het leven! Altijd zijn er oplossingen :p

    Reageer
    #8

    ik heb dat vrijwel hetzelfde en bij mij wordt momenteel onderzoek naar DSNAO (dis niet anderzins omschreven) gedaan maar dat is gewoon een ingewikkelde stoornis en niet gauw aan wordt gedacht .. het lijkt alsof je elke stoornis hebt maar net niet helemaal succes!

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #9

    Soms helpt het om vast te stellen door persoonlijk onderzoek die je zelf doet wat en wie je niet bent om daarna een beeld te krijgen wat en wie je wel bent

    Reageer
    #10

    Ik heb zelf psychologie gestudeerd en wat er zo beschreven wordt lijkt in alle opzichten op een dissociatieve stoornis. Daarbinnen heb je een aantal varianten, zoals DSNAO en de dissociatieve identiteitsstoornis (vroeger meervoudige persoonlijkheidsstoornis). Het verhaal van de starter doet zeker niet denken aan schizofrenie of autisme. Dissociatieve stoornissen hebben vaak als achtergrond een traumatische jeugd. Als kind in een afschuwelijke situatie probeer je dan als het ware stukken van je ervaringen in aparte stukjes bewustzijn op te slaan die dan een soort van eigen leven gaan lijden naast je zelf.

    Van PTSS wordt vaak gesproken als de traumatische ervaring op latere leeftijd ontstaat (bijvoorbeeld oorlog) en iemand psychologisch al een stuk gegroeid is. Een kind is nog bezig met zichzelf te ontwikkelen en gaat heel anders met trauma's om en dan krijg je dus bijvoorbeeld dissociatieve stoornissen.

    Heel belangrijk om dit met een goede psycholoog te bespreken. Het kan soms lastig zijn om een goede psycholoog te vinden. Probeer het via je huisarts, of anders maatschappelijk werk, hulpverleners op school, via een kerk, enz.. Hoop dat je er iets mee kan.

    Reageer
    #11

    Hallo,

    Ik heb ook al jaren last van een waas voor mijn ogen. Ik heb ook erge ruzies met mijn ouders omdat ze mij niet snappen. Ik weet niet wat ik moet doen! Moet ik naar iemand gaan die me hiermee helpt. Die waas voor mijn ogen haalt en naar voren haalt wie ik nou echt ben. Waar ik me ook zorgen om maak is dat ik niet echt weet wie ik ben. Ik praat bijvoorbeeld een ander accent (die ik gehoord heb, op bijvoorbeeld de straat). Ik ben een jongen die veel sport (hard schaatsen) en van muziek houdt, maar ik zou me ouwe ik terug willen. Sinds me vijfde jaar ben ik al niet mezelf meer en zie ik een voortdurende waas voor mijn ogen.

    Reageer
    #12

    Aan de topic starter:

    Je bent nog jong en (echt) nog in ontwikkeling, je hebt zelfinzicht en bent eerlijk over je mindere kanten, je hebt ontzettend veel narigheid overleefd.

    Je leergeschiedenis heeft het heel lastig gemaakt om je veilig te hechten, het is vrij logisch dat je daar klachten aan over houdt.

    Ook bij mij (en vast bij jezelf) komen diagnoses op zoals dissociatieve stoornis niet anderszins omschreven, wat autistische trekken, traumagerelateerde persoonlijkheidsproblematiek, maar ook natuurlijk zonder twijfel een complexe PTSS. Deze laatste kan goed worden behandeld, maar het neemt ook behoorlijk wat tijd. Er zijn tegenwoordig kortdurende klinische trajecten voor c-ptss.

    Geen psycholoog zou jou niet diagnosticeren met c-ptss, omdat de criteria makkelijk te tellen zijn.

    Het liegen zie je ook wel als coping. Wat je hebt overleefd is niet niets. Probeer er nu wat mee te doen, ik ben 2 x zo oud en heb spijt dat ik het niet eerder heb aangepakt.

    Sterkte!

    Reageer
    #13

    Mooie reactie.

    Zelfreflectie is alles.Liegen is een keuze en als je dit niet wilt zijn zorg er dan voor dat het niet meer voorkomt.Liegen is de grootste factor waar je vrienden aan kwijt raakt.Verder het gevoel gedomineerd worden en denken dat je fout bent.Vaak is dit niet zo maar je regeert er wel van uit, dit is niet te doen voor friends who care's.Succes

     

     

    Reageer
    #14

    veel geluk voor jou.

    Reageer
    #15

    Hallo
    Ik herken het heel erg mijn partner heeft hetzelfde.
    Ze is erg op zoek naar andere mannen ook stuurt ze zeer sexuele fotos van haar naar vreemde mannen
    Ze zegt daar geen schuldgevoel over te hebben en heeft tegelijk totaal geen besef wat ze gedaan heeft maar ze weet het wel zeer bizar en vreemd het lijkt wel een dubbel leven die ze heeft

    Reageer
Reageer op: Ik weet niet wie ik ben of wat ik doe


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief