Zwaar depressief

  • #1

    Hooi

    Ik weet niet waar ik moet beginnen maar ik zit eigenlijk al 4 jaar lang helemaal niet lekker in mijn vel.

    Ik heb pas in januari een gesprek met een praktijkopleider maar ik weet het niet meer. Ik moet echt even iets kwijt.

    Ik ben een heel gevoelig persoon en heb een enorm laag zelfbeeld/erg onzeker. Alles komt bij mij dan ook 10x harder aan dan bij iemand anders. Ik ben veel pijn gedaan in mijn leven en altijd het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde. Het begon al op de basisschool dat ik me anders voelde dan de rest. Ik blijf me maar negatieve gebeurtenissen herinneren.

    Ik ben heel onzeker geworden toen mijn broertje, zus en vader me elke keer weer belachelijk maakte als we langs oma gingen. Ze zeiden dat ik lelijk, dik was en een grote dikke neus had. Ze zagen dat het me wat deed maar bleven maar doorgaan. Ook werd toen door de populaire meiden een foto van dichtbij van mijn gezicht gemaakt waarna me ze heel hard uit lachte. Of een klasgenoot een opmerking maakte toen ik aan het lachen was. Wow jij hebt echt gele tanden waarna mijn beste vriendin gewoon mee lachte maar zag dat zijn woorden mij pijn deed. Mijn ouders gingen scheiden en hadden vaak ruzie waardoor ik vaak huilend op mijn kamer zat. Mijn vader heeft mijn moeder bedreigd met een mes omdat mijn moeder anderhalf jaar lang vreemd ging met zijn broer. Ook heeft hij mijn zus en ik op bed gezet en gefilmd en zo bedreigd dat we slechte dingen over mijn moeder gingen zeggen. Hij heeft ons ook ontvoerd naar Duinrell een weekend lang. Hij woont nu al een paar jaar in spanje.
    Ik kan me heel goed herinneren dat ik veel angstaanvallen had en me raar voelde dat ik leefde. Ik moest vaak huilen maar mijn moeder werd boos op me dat ik normaal moest doen.
    Jaren later volgde ik een opleiding. Toen voelde ik me eindelijk goed. Ik kwam in een vriendengroep en kreeg verkering met mijn eerste vriendje. Ik voelde eindelijk dat mensen iets  om me gaven. Mijn vriendje veranderde, was veel bezig met andere meiden dus ik maakte het uit maar ik was nog stapel verliefd op hem. Hij kwam terug in mijn leven om me nog meer pijn te gaan doen. Hij wist dat ik nog heel erg verliefd op hem was dus kon hij me makkelijk gebruiken. Aan het lijntje houden. Hij maakte me helemaal gek in mijn hoofd en behandelde me als een zak stront omdat ik altijd lief was en het maar liet gebeuren. Ik begon mezelf te snijden. Toen vroeg een  vriend van mijn ex vaak om af te spreken. Hij wist dat ik onstabiel was en dus een makkelijke prooi. Op een avond kwam hij me ‘troosten’ maar wilde eigenlijk alleen seks. Een dag later met oud en nieuw stond hij voor mijn neus met een ander meisje te zoenen.Toen dat klaar was  begonnen klasgenoten van de opleiding me nog dieper de put in te brengen. Terwijl ik ze niks had aangedaan. Ik zat altijd maar in de klas blij te zijn en zei nooit iets verkeerd over iemand. Ze waren heel dominant maar ook heel onzeker. En daarom zogen ze mij leeg met nare opmerkingen en buitensluiting. De laatste jaren was ik echt aan het strijden om de opleiding te halen met al die negatieve mensen om me heen. Ik leerde een jongen kennen en hij was met me aan het spelen. Ik wil wel met je ik wil niet met je en dat ging steeds maar door. We hadden afgesproken maar opeens liet hij niks meer van zich weten. Voor mij was het voor de zo veelste keer weer als stront behandeld te worden en maar te laten gebruiken om mensen beter te laten voelen door mij pijn te doen. Ik sneed mezelf weer. De meiden van mijn vrienden groep sloten me vaak ook buiten met bijvoorbeeld groepsfotos op festivals en op feestjes. Ik stond er elke keer als enige niet op. Dan gingen ze de fotos maken als ik met een vriend naar de wc ging. Ik heb toen maar afscheid van de groep genomen. Vanwege de meiden en die vriend van mijn ex die in de groep zat. Op mijn werk nu hebben we een paar meiden die veel met elkaar op trekken. Ze nodigde me uit op hun verjaardagen maar ik werd als enige niet gevraagd om met de kado’s mee te doen. Het was namelijk een weekend weg naar parijs. Maar ik was niet leuk genoeg om erbij te zijn ofzo. Na een personeelsfeest toen ik net weg was. Werd er door een meisje expres gevraagd om een groepsfoto. Zodat ik er net niet opstond. Maar de rest wel. Ik leerde een jongen kennen. Hij speelde al met mij vanaf het begin. Ik zag hem appen met een meisje en haar babe noemen. Ik vroeg erna maar hij ontkende alles en zei dat hij onschuldig was. Weken later kwam ik erachter dat hij een dubbele relatie had en dat ík chlamydia van hem had gekregen. Ik begon me zelf weer helemaal open te snijden. Ik kon de zoveelste pijn gewoon niet meer aan. Vaak voel ik letterlijk de pijn steken in mijn hart.

    Pas zat op de bank en mijn moeder werd boos op mij dat ik niks doe. Ik barste uit van het huilen omdat ik me zo ellendig en dood voelde maar ze bleef doorgaan met boos worden en zeggen dat alles mijn schuld was. Ik ben toen naar mijn tante gelopen. Mijn moeder is veel met zichzelf bezig. Zoekt rijke mannen en interesseert het niet hoe het met me gaat terwijl ze er wel voor mijn zus kan zijn toen zij pas last had van angstaanvallen. Toen ik last had van angstaanvallen was ze er niet voor mij. Maar voor haar elke keer als ze huilde.

    Ik voel me niet begrepen en dat niemand iets om mij geeft. Toen ik een keer zelfmoord wilde plegen en dat tegen een vriendin had gezegd dat ik er klaar mee was. Die het vervolgens tegen mijn moeder zei. Dus ze wist ervan ookal was ik naar buiten gelopen om er een einde aan te maken. Toen ik de moed had om het niet te doen en naar huis kwam zat ze rustig op de bank op haar telefoon.... ze wist ervan, wist dat ik buiten was alleen in het donker om er een einde aan te maken maar ze deed niks.

    Na elke keer een teleurstelling gehad te hebben en vaak mentaal pijn gedaan te zijn heb ik er al lang geen zin meer in. Geen zin om te leven. Ik kan al lang niet meer oprecht lachen en heb veel zelfmoord gedachten.

    Nu weet ik niet of het allemaal mijn schuld is. Maar mensen uit mijn omgeving zeggen dat ik dit niet heb verdiend aangezien ik nooit iemand kwaad doe en eigenlijk te lief en te gevoelig ben voor deze wereld.  Maar door dit alles heb ik geen energie meer en ben ik bang dat het ooit een keer fout gaat. Ik voel me dagelijks leeg, moe, raar en vooral heel dood. Ben ik nog te redden? Ik ben echt zwaar gevoelig en in deze maatschappij is het dagelijks echt een strijd.

     

    Reageer
    #2

    Hoihoi

    Misschien heb je niks aan wat ik zeg, maar als jij het wilt, ben je te redden hoor! Zeker als je dat zelf graag wilt. Alleen heb je zoveel mee gemaakt dat je het waarschijnlijk niet alleen kan. Heb je er  weleens over gedacht om via je huisarts met iemand te gaan praten die je kan helpen? En dat is echt niet iets waar je je voor hoeft te schamen.  Want soms kan je het gewoon even niet alleen. Je moet weer leren vertrouwen in andere mensen te krijgen en weer geloven in je zelf. Ga het proberen, want je bent het waard!!! Heel veel succes, groetjes Suzan

    Reageer
    #3

    Hi,

    Jeetje wat vervelend om te horen! ik denk dat iedereen het heel erg fijn vindt om af en toe hij of zij er mag zijn. Echter is het vaak wel zo dat de basis hiervan is dat je van jezelf houdt, want er zullen altijd mensen zijn die je naar beneden willen halen en je pijn willen doen, maar hetgeen wat jij hebt meegemaakt is natuurlijk wel heel heftig. Ik zou dit eens met je ouders bespreken en uitleggen wat de manier van communiceren hen met jou doet, als hier geen verandering in komt weet ik niet of het nog verstandig is om thuis te wonen. Daarnaast zou ik contact opnemen met de huisarts om de mogelijkheden tot een traject bij de psycholoog te bespreken, hierdoor kun je meer zelfvertrouwen krijgen en leer je om afstand te nemen van bepaalde situaties en dit niet tot jezelf te betrekken.  Op dit moment zie je even geen uitweg meer en is het heel erg moeilijk, maar je mag er zijn en ook voor jou gaat de zon schijnen! belangrijk is echter wel om hulp te vragen bij de huisarts zodat die ook op de hoogte is van het feit dat de situatie niet meer gewenst is. Heel erg veel succes!

    Groetjes Chiel

    Reageer
    #4

    Super lief de reacties! Ik ga binnenkort naar de huisarts hiervoor dus ik hoop dat alles goed komt

    Reageer
    #5

    Goed zo, heel veel succes, het gaat je lukken hier uit te komen!!

    Reageer
    #6

    @down

    Lekker kut allemaal voor je. Ik denk dat je ouders zelf geestelijk gestoord zijn. Een of andere geestziekte want normale ouders zouden dit niet doen of zeggen tegen hun eigen kinderen. Ik weet er alles van want mijn vader heeft borderline, dus een "normale"  jeugd heb ik nooit gehad. Ook ben(of was) ik altijd heel gevoelig, net als jij. Pas later wist ik dat het komt omdat ik hoog sensitief ben. Ik dacht ook altijd dat het aan mezelf lag, wat is er nou mis met mij waarom de mensen zo doen tegen me. Pas de laatste jaren ben ik wat harder geworden, ik laat merken dat ik ergens niet van gediend ben en dat hebben ze maar te pikken! Jij hebt dus ook gewoon het recht om als een mens behandeld te worden en dat mag je eisen ook. Zeg vaker wat jij wil en ga niet over je eigen grenzen heen om de ander "tegemoet" te komen, zeker als jij je daar niet lekker bij voelt. Stop en niet verder, en als de ander de moeite doet om jou tegemoet te komen dan weet je dat het goed zit. Je bent gewoon de verkeerde mensen tegengekomen, er zijn er zat die je goed zullen behandelen, geloof me. Neem de tijd voor jezelf, je bent het waard. Ook al zijn het kleine dingen.

    Reageer
Reageer op: Zwaar depressief


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief