Hallo, voor degene die dit leest.

Ik ben een (jonge)man van 20 jaar oud en heb hieronder even wat beschrijvingen getypt over wat mij momenteel dwars zit. ik weet niet of dit het juiste forum is, maar goed.

 

Ik voel me soms somber. Ik ervaar veel spanning in mijn lichaam en ben veel gefocust op mijn stress/spanning. Ik merk dit vooral aan mijn oppervlakkige ademhaling, die dit versterkt. Ik heb door die oppervlakkige ademhaling veel vreemde klachten en ook heb ik last van bruxisme of kaakklemmen waardoor mijn tanden scheef zijn gaan staan. Hierdoor staat mijn kaak naar links als ik mijn tanden op elkaar zet. Ik vind het erg moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Ik ben onzeker over mijn lichaam, mijn kunnen en de lengte van mijn penis. Ik vind mezelf niet knap genoeg. Ik ben bij een psycholoog geweest maar die heeft mij weinig hulp geboden. Laatst kwam ik iemand tegen in de plaatselijke kroeg die bij dezelfde psychologenpraktijk heeft gelopen en ook zijn behandeling heeft niet geholpen. Ik heb wel een diagnose ASS (autisme spectrum stoornis) gekregen, maar hier identificeer ik mij niet erg mee. Ik heb uiteraard autistische trekken en soms loop ik ook vast. Over het algemeen ben ik een sociaal type en kan prima gesprekken voeren en kan ook prima vrienden maken. Ik heb zelf eigenlijk niet echt veel vrienden waar ik mee afspreek en hier baal ik van. Ik heb een hele grote kring van kennissen en ‘’vrienden’’ maar deze vriendschappen zijn dermate oppervlakkig dat ze voor mij niet erg bevredigend zijn. De enigste hobby die ik heb is gamen. Dit doe ik vooral doordeweeks en in het weekend wanneer ik tijd heb. Ik zit al sinds mijn 16^e met een hoop klachten, ben al vaak naar de huisarts geweest maar nooit voelde ik mij echt gehoord. Ik voel een gebrek aan liefde en aandacht, of in een zekere mate eenzaam. Ik ben erg zelfbewust en veel bezig met mezelf. Dat komt niet omdat ik egoïstisch ben maar omdat ik eigenlijk alleen maar bezig ben met mijn klachten als ik geen afleiding heb. In het weekend drink ik op vrijdag en zaterdag best wel veel alcohol als ik op stap ga. Ik kom dan vaak mensen tegen in de kroeg zoals oude klasgenoten of mensen die ik via via heb leren kennen zowel jong en oud. Ik vind het moeilijk om mijn leven betekenis te geven en dat heeft zich geuit in een lange periode van thuiszitten en niets doen. Ik wist niet welke studie ik wilde volgen na de middelbare school en belandde toen in een neerwaartse spiraal. Ik leefde vooral ’s avonds en ’s nachts, gamen was toen gewoon een manier om mijn dag invulling te geven. Nu ga ik wel gewoon weer naar school en zit in het tweede jaar van mijn opleiding, maar erg gelukkig voel ik me niet. De vriendengroep die ik vroeger had nodigt mij nooit uit en mede om die reden heb ik die maar gelaten zoals hij is. Ik loop niet achter iedereen aan. Ik heb een periode gehad dat ik last had van dwanggedachten en zelfs bijna smetvrees, maar daar ben ik zelfstandig grotendeels over heen gekomen. Ik ben erg onzeker geworden en beleef eigenlijk nergens plezier meer aan, behalve dan het gamen of een beetje ‘’dom bier drinken’’ zoals men dat zegt. Ik heb geen moeite om door de weeks geen alcohol te drinken, dat doe ik incidenteel. ik heb mijn moeder wel vaak verteld dat ik gespannen ben maar op een gegeven moment zei ze ook dat ze het niet wist. Ik durf sommige dingen ook niet te vertellen omdat ze wel erg persoonlijk aanvoelen. Veel anderen vertrouw ik niet, want mocht ik ooit ruzie krijgen of iets dergelijks dan kunnen ze je keihard terugpakken met dit soort dingen. Ik heb een wantrouwen naar deze maatschappij en mensen gekregen. Overal waar je kijkt zijn mensen alleen maar met hun telefoon bezig en hun social media accounts. Ik heb Facebook maar verwijderd omdat ik er eigenlijk wel klaar mee was. Ik mis het ook niet. Ik schrijf dit om mijn zorgen even van me af te kunnen zetten. Mocht ik mijzelf weer gaan aanmelden voor psychische hulp dan zal ik waarschijnlijk toch weer op een wachtlijst komen. Zo gaat dat immers in dit kloteland. Ik kan mijn verhaal eigenlijk nergens kwijt en in je dagelijks leven, waarin van alles van je wordt verwacht is geen ruimte meer om je gevoelens te kunnen uiten lijkt het wel. Je moet immers toch presteren of niet? Een beetje je tijd verkloten op school voor een diploma ( wat ik toch wel belangrijk vind hoor) of op je stage het werkpaard moeten spelen. Ik heb er soms gewoon geen zin meer in. Vorige week vrijdag werd ik rond 7 uur ’s ochtends wakker en heb die dag maar vrij genomen van school aangezien we er toch niets nuttigs doen. Er zijn maar weinig mensen die echt zien hoe ongelukkig ik mij voel, en ik zelf sta er niet eens bij stil. Ik heb wel eens aan mindfulness gedaan maar erg consistent was ik daar niet mee. We leven in een tijdperk van de ‘’quick fix’’ of terwijl de snelle oplossing en ik betrap mezelf daar ook gewoon op. Ik voel weinig emoties en ben snel gefrustreerd naast het feit dat ik al gefrustreerd ben over hoe het nu gaat. Wat ik het ergst vind is dat ik het idee heb dat ik aan mijn lot over word gelaten. Was ik maar 30 jaar eerder geboren, toen was het leven als adolescent nog niet zo ingewikkeld. Toen leefde men niet met een masker op, zoals velen (waaronder ik) wel doen. Ik heb het gevoel dat er continue over mij geoordeeld wordt terwijl dat niet waar is, maar mijn perceptie van dit soort dingen is aangetast door mijn situatie. Ik kan wel helder denken, maar niet erg logisch. In het openbaar voel ik mij vaak bekeken en gekeurd. Dit is natuurlijk onzin, maar wanneer ik dit denk verandert er vrijwel niets. Soms denk ik, wat moet ik nou? Wanneer houdt het op? Het is echt, in mijn eigen woorden, fucking vervelend dat ik het leven altijd zo serieus neem.

Als ik je een tip mag geven: alinea's maken je verhaal leesbaarder.

We leven inderdaad in een rare tijd. Deels gaat het allemaal sneller, is het onpersoonlijker. toch is er nu juist veel aan het veranderen, verandert de energie en worden er veel nieuwetijdskinderen geboren.   Probeer gelijkgestemden op te zoeken; niet zozeer mensen met problemen als wel mensen die ook anders in het leven staan.

Ik zou in elk geval zorgen voor volwaardige voeding, met complexe koolhydraten, eiwitten, vetten en vezels bij elk eetmoment, zodat je bloedsuikerspiegel stabiel blijft en allerlei lichaamsprocessen beter verlopen. Gebruik van alcohol en zeker veel alcohol, werkt ontregelend op je lichaam. De snelle suikers zorgen voor pieken in je bloedsuikerspiegel en het drinken van veel alcohol zorgt voor verliezen aan vitaminen en mineralen, waaronder zink, magnesium en vitamine B. Diverse vitaminen, mineralen, vetzuren en aminozuren kunnen je hele gezondheid helpen ondersteunen. Je zou advies kunnen vragen op natuurgeneeskundig gebied. Bij autisme speelt bijvoorbeeld een belasting door zware metalen, waaronder aluminium, en andere gifstoffen een rol.

Misschien yoga of andere rustige lichaamsbeweging doen. Ook dingen doen waar je blij van wordt en wat minder gamen.  Een opleiding kan een goede basis geven; later kan je nog kijken hoe je dat invult.  En misschien eens boeken lezen over hooggevoeligheid en spiritualiteit of op internetsites kijken.