angst voor de dokter

  • #1

    Hallo allemaal,

    Ben nieuw hier dus hoop dat het goed staat.
    Ik ben op zoek naar meer mensen die angst voor doktoren hebben (vind veel over tandartsen, maar nergens iets over huisartsen en specialisten) en naar tips wat eraan te doen. Ik ben reeds 8 jaar niet bij een arts geweest en heb diverse klachten waarvoor ik eigenlijk zou moeten.
    Toch kan ik mijzelf er tot op heden niet toe zetten.

    Reageer
    #2

    Angst komt niet vanzelf. Er is een reden, of meerdere waarom u liever niet naar een dokter gaat. Vaak is de reden eentje die u liever niet onder ogen wilt zien en liever uit de weg gaat.

    Om te ontdekken wat uw angst is die u associeert met de dokter, dient u op de eerste plaats eerlijk te zijn.

    Het kan zijn dat u geen enkel idee heeft waarom u bang bent. De angst kan dan zo groot zijn dat u een grote innerlijke weerstand heeft tegen het gevoel of de gedachten die deze gevoelend oproepen.

    In het laatste geval is het verstandig hulp te zoeken, van een vriend(-in), partner, familie, maatschappelijk werk, of anderen. Alleen lukt het dan niet.

    Het belang van een goed contact met uw huisarts is van belang voor uw gezondheid. neem deze klacht dus serieus en denk goed na voordat u weer 7 jaar wacht. De gevolgen van niets doen zijn ook voor u namelijk.

    Sterkte.

    Reageer
    #3

    Angst voor de dokter is vaak verklaarbaar door ervaringen uit het verleden die je liever vermijdt.

    Misschien kan de huisarts begrip opbrengen voor je klacht en wil hij je een huisbezoekje afleggen om eens te praten over je angst?

    Reageer
    #4

    misschien moet ik wat meer vertellen
    Ik heb inderdaad een nare ervaring met een huisarts achter de rug toen ik klein was.
    Ik moest pukkeltjes laten wegsnijden (aardig wat wel zeker stuk of 40) Hiervoor had ik een verdovende zalf gehad. Echter toen de ha aan de slag ging heb ik alles gevoeld. Toen ik dit aangaf zei de arts dat dit niet mogelijk was, ook mijn moeder werd nog boos omdat ik me dus volgens haar aanstelde.

    Tevens heb ik angst voor naalden, waar dit vandaan komt weet ik niet, maar ik heb gewoon een vreselijke hekel aan alles wat prikt, het is gewoon zo'n rot gevoel dat ik ervan ga huilen.

    Met vrienden en familie heb ik genoeg gepraat, en iedereen wil helpen en meegaan enz. toch kom ik maar niet over de drempel eens te gaan.

    Reageer
    #5

    trouwens bedankt vast voor de snelle reacties

    Reageer
    #6

    Hai Maaike, ik lees net dit bericht. Ik vind het heel erg begrijpelijk dat je liever bij de huisarts wegblijft.

    Toch vind ik het ook onverstandig, want als je echt iets onder de leden hebt, kun je niet geholpen worden.

    Is het een idee dat je eens naar je huisarts gaat en gewoon vertelt wat je vroeger is overkomen toen je nog een klein kind was? Ik ben benieuwd hoe de huisarts zal reageren! Ik kan mij niet voorstellen dat je geen begrip vind voor jouw verhaal en dat je geen steun zou vinden voor de emoties die deze ervaring uit het verleden nog steeds bij je oproepen.

    Wat ik eigenlijk het naarst vind is dat je zo alleen bent met je ervaring. Ik hoop dat je het echt kan delen met iemand die je vertrouwt. En dan niet zomaar vertellen, maar echt vertellen hoe het toen voor jou geweest was, een soort bewust herbeleven dus.

    Dit is trouwens ook een psychologische techniek, maar die kun je best ook thuis in een vertrouwde omgeving doen!

    Reageer
    #7

    de laatste keer dat ik naar mijn huisarts ging, zei ze ook al dat ik een aansteller was toen ik vertelde dat ik het eng vond dat ze mijn oren uit ging spuiten, dus ik ga niet uit van enig begrip.

    Toen ik het er met de assistente over had, die overigens meer begrip toonde, vertelde ze dat ze meer mensen had die van arts wilden veranderen maar dat dit een heel moeilijk verhaal is (en maar zelden lukt) in mijn woonplaats vanwege het tekort aan huisartsen.

    Is er niet zoiets als een angst arts, zoals er angst-tandartsen zijn?

    Reageer
    #8

    Belachelijk. Ik zou een klacht indienen! Als je als patiënt niet serieus genomen wordt, dan kun je daar echt wel iets van zeggen. Als je niets doet, dan zal het keer op keer weer gebeuren en schiet je er niets mee op. Kom op voor jezelf zeg!
    Een dokter hoort angst serieus te nemen.

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #9

    Meid ik weet helemaal hoe jij je voeld, ik heb namelijk precies het zelfde ik ben als de dood voor aalde dokter en van prikken en behanelingen moet ik helemaal niets hebben, als ik vraag of er geen behandeling is voor mij wordt er gezegt dat zit te diep ingeworteld bij je ik ben 65 ja dus je bent niet alleen hierin ikk wens je veel sterkte. gr vera antes

    Reageer
    #10

    Ik ben ook als de dood voor de dokter en voor de tandarts. Dit omdat ik in het verleden altijd door de dokter naar huis werd gestuurd om het 'een weekje aan te kijken' ook al had ik ernstige kinkhoest of een gekneusde enkel. Nu laat ik alles gewoon door mijn lichaam regelen en tot nu toe gaat het wel goed. Maar ik heb artrose wat toch echt binnenkort wat verzorging nodig heeft. Ik hoop dat je inmiddels al de moed hebt gevonden om naar de dokter te gaan 🙂

    Reageer
    #11

    Ik ben in sommige gevallen ook bang voor de dokter. Het hangt bij mij van mijn reden van bezoek af. Als ik voor mijn bronchitis langs kom vind ik dit niet erg. Maar zodra er verdoofd of gehecht moet worden dat ben ik dus wel bang voor de dokter.

    Dit komt denk ik door het ziekenhuis. Ik ben daar behandeld voor pericarditis een paar jaar terug. Ook zat we vocht bij mijn longen dit moest weg gehaald worden door middel van een punctie. Ik kreeg hiervoor een verdoving (die echt ENORM zeer deed) en daarna ging de arts meteen verder met de behandeling. Dit was erg pijnlijk ik voelde alles wat hij deed. De arts zei bij mij ook dat dit niet kon. Omdat er verdoofd was. Hierdoor ben ik dus bang geworden voor de dokter. Nou ja eigenlijk de combinatie van dokter en verdoving.

    Ik denk dat het bij u gedeeltelijk ook door de eerdere ervaringen met artsen komt. Ik hoop voor u dat u in de toekomst een aardige goede dokter krijgt. U kunt misschien ook proberen met u arts te praten. Als het een goede dokter is begrijpt hij u vast en gaat u mischien met een beter gevoel naar de dokter de volgende keer.

    Reageer
    #12

    Ik heb dit dus ook. Ik ben extreem bang voor artsen maar ik wil wel dolgraag een kindje. Ik zal daarbij ook bloeddruk op meoten meten en dergelijke, maar zodra ik ook maar in de wachtkamer kom krijg ik een hartslag die de pan uit rijst en mijn bloeddruk gaat van 120/78 naar 180/110 en ik pis dus bijna in mijn broek en ga zowat van mijn stokkie. Mijn emoties worden totaal onbeheersbaar.

    Zelfs als ik thuis bloeddruk op meet kap ik er soms maar mee omdat mijn hartslag helemaal op hol slaat (Naar 140 slagen per minuut alsof ik topsport bedrijf.... In rust heb ik een hartslag van 72 ongeveer.)

    Ik heb ook nog eens overgewicht dat helpt niet echt mee met die angst voor de huisarts... Ik heb dus ervaring dat doktoren alles op mn overgewicht gaan gooien. Wat ze niet zien is dat ik zo enorm veel afgevallen ben al ( zon 10 kleding maten!), maar dat ik ook nog ( ja ook nog) eens angst voor weegschalen heb omdat mijn moeder mij vroeger een leuk projectiel vond om dieetpillen en andere diëten op te testen... Sindsdien heb ik mezelf voorgenomen nooit zo te worden!
    En elke keer als mijn ouders naar de dokter gingen moesten ze ook maar eens ene keer af vallen. Heb heel slechte ervaringen met gebroken naalden. En ik stelde me regelmatig aan volgens mijn moeder en de dokter. En als mijn ouders gingen hadden ze altijd weer wat. Dus ik heb eigenlijk echt zoiets van als ik nog sta ben ik gezond!
    Naar een dokter vermijden als ik een kindje wil is echt onmogelijk 🙁
    Ik vraag me af hoe ze mij in de gaten willen houden als ik niets wil en overal bang voor ben .... Zelfs voor suikerprikjes en dergelijke dat hoeft echt niet van mij, blijf van mn lijf ....

    Ik ken het gevoel dus echt heel, heel goed!

    Reageer
    #13

    Ik weet niet of het in mijn geval angst is, meer wantrouwen, vanwege persoonlijke toenadering door een eerdere huisarts in een voor mij, vanwege scheiding, heel moeilijke periode. Met zijn kennis van deze feiten heeft hij zeer intieme situaties gecreëerd. Hij is hier, na mijn meldingen, ook serieus op aangesproken door de inspecteur voor de gezondheidszorg. Hij heeft toen een (forensische psychiatrie)cursus moeten volgen. Ik dacht dat het bij verandering van ha en na verhuizing bij mij wel weg zou gaan, maar in feite wordt het erger. Ik doe sindsdien niet meer mee aan bevolkingsonderzoeken, heb dit jaar de griepprik niet gehaald, en krijg het met mijzelf niet meer voor elkaar een gesprek aan te gaan erover of over andere zaken. Ik heb bovenstaand feit wel gemeld bij de start bij mijn huidige ha, maar toch is mijn wantrouwen kennelijk te groot.... voordien deed ik "alles" wat nu eenmaal nodig is bij een huisartsenbezoek.

    Reageer
    #14

    Heb er zelf ook last van. Wat ik herken in alle verhalen is dat er in het verleden niet geluisterd is naar deze mensen. Ze werden door arts of familielid als 'aansteller' weggezet en dat is in combinatie met het angstgevoel vastgezet in het geheugen. Dokter=gevaar. En dat is heel vervelend. Ben zelf ook al eens uitgelachen door een tandarts, mijn gevoel als 'overdreven' weggezet door een internist. En heb ik een keer op mijn donder gehad van een tandarts, zeer onprofessioneel.
    Het is zaak dat je een arts vind die niet oordeelt en waar je langzaam een band mee op kunt bouwen. Ga eens alleen maar even in de wachtkamer zitten. En kijk hoe het voelt. Doe het in kleine stapjes en kijk wat er gebeurt. Maak een afspraak voor iets simpels als een vlekje of je bloeddruk meten. Wordt je weer veroordeelt of nu niet? Voel je veel angst of is het te doen? Luisteren ze nu wel naar je? Veroordeel je jezelf eigenlijk al van te voren? Zakt de angst weg als je eenmaal binnen bent? Vind je jezelf ook een aansteller of is er echt iets aan de hand? Vergeet niet dat maar een klein deel van de artsen zo oordelend is, de meeste zijn het niet.
    Zo bouw je langzaam nieuwe herinneringen op die niet angstig zijn en vervagen de oude herinneringen waarbij angst en dokter aan elkaar gekoppeld zijn. Leuk is anders, maar het is wel beter om er vanaf te raken en het gevoel en herinnering los te maken van elkaar.

    Reageer
    #15

    Ken dat gevoel heel goed, ik moet van die mensen helemaal niks hebben , ik heb zelf drie kinderen en naar die gynecoloog gaan was een ramp, heb heel gemakkelijke zwangerschappen gehad zelfs een tweeling dus daar was de oorzaak niet te zoeken, het was ook een vriendelijke man ,ervaren, maar ik moest er niet van weten zelfs de kraamafdeling was een marteling ging er bijna lopen. Ben nooit nog naar een gyn geweest gelukkig nooit medische problemen gehad, ik zou het niet overleven denk ik. Zelfs een huisdokter is een ramp en spreken we nog niet van al die andere specialisten en die onderzoeken die men kan uitvoeren, ik wordt er ziek van als ik er aan denk, ver van mijn lijf moeten ze blijven ook met die preventieve bazaar.

    Reageer
Reageer op: angst voor de dokter


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief