Hoi hoi...

Ik heb lang geaarzeld, maar ben nu toch op het
punt gekomen dat ik het hier plaats. Op de hoo dat er iemand is die dit herkent en iets heeft
ondernomen waar ik ook ieys mee kan...

Ik ben een gelukkig getrouwde vrouw en heb een
zeer lieve man. Is behulpzaam, lief en staat
altijd voor me klaar. Uiteraard ik ook voor hem.
Er is alleen één probleem waar ik niet tegen kan
en dat is dat hij zo'n binnenvetter is. Hij uit
zichzelf namelijk nooit. Heb hem er al meerdere
malen op aangesproken, maar het schijnt niet echt
bij hem aan te komen. Als we een keertje een
discussie (daarover) hebben kijkt ie me alleen aan
met van die zielige honden oogjes.

In het begin (9 jaar geleden) dat ik altijd nog
wel dat ik hem dat wel kon leren, maar mijn hoop
en geduld raken aardig op. Dit terwijl ik wel zie
dat ie heel graag wil, maar zich er en beetje voor
schaamt...

Weet iemand die dit leest wat ik (we) hier aan
kunnen doen zodat hij zich wat beter leert te
uiten???

Liefs Alex...

Wat een herkenbare situatie. Hét probleem van zoveel stellen. En met zoveel mogelijkheden te overbruggen...

Vaak is de directe weg van het analytische gesprek juist niet de kortste weg, en kun je via een omweg veel sneller en directer in de ziel uitkomen zonder dat de hinderlijke ratio ertussen zit, en oordeelt en wegmaakt.

Alle manieren om je te uiten zijn een kans voor jullie: samen sporten, dansen, schilderen, dichten, spreken over de natuur om jullie heen, kunst maken thuis en erover spreken, wandelen, fietsen, bezoek ontvangen, muziek maken, luisteren naar concerten, naar cabaretvoorstellingen gaan, kleine theatertjes, creatieve markten, en zo kan ik nog uren doorgaan.

Ik heb denk ik wel een tip voor je voor leuke uitjes die jullie samen kunnen beleven zonder intellectuele mannelijke reacties maar open en samen en eerlijk en klein:

Op http://www.uitzinnig.nl staan allerlei leuke dingen die je samen kunt doen.

En trouwens, als jij er zo lang over hebt gedaan om iets bespreekbaar te maken, mag jij ook wel een zetje 'openheid' gebruiken. Negen jaar (!), hebben jullie nog wel door dat je vastgeroest bent?

Zo zonde, de ziel is zo rijk aan kleur en kansen, grijp ze!

Hoi Ester,

Als eerste bedankt voor je reactie.

Ik wil eerst even een typfout corrigeren valt
me nu op. Ik herken dit probleem pas (al) een jaar
of 2. Dit komt omdat wij de eertse 6 jaren elkaar
alleen in de weekenden zagen. Eenmaal samenwonend
is mij echter opgevallen hoe gesloten hij was.
Bespreekbaar heb ik het bij ontdeking ook gelijk
gemaakt gelukkig.

Het is ook niet dat we niks ondernemen samen. Alleen om het eventueel nog meer te kunnen
verbeteren ben ik opzoek naar mensen waar ik nog
de nodige dingen van kan leren.

Jou reactie zet me wel enorm aan het denken en ben
blij met zulke woorden. En om onze kansen en
kleuren nog groter te maken ga ik je tip ook zeker benutten!!!

Houd er rekening mee dat je partner misschien bang is. Angst is vaak een reden om 'onzichtbaar' te blijven. Het lastige voor is misschien dat bange mensen heel voorzichtig en eerlijk benaderd moeten worden, anders kruipen ze nog verder terug in hun schulp. Succes ermee, er gloort hoop, en dat is mooi.

Mijn man is ook een binnenvetter.
Ik ben juist iemand die alles er gelijk uitgooit.Ik ben er achter gekomen,als ik hem(rustig)vertel wat mij dwars zit(in het verleden ging ik weleens flippen),dat hij zn gevoelens/frustraties er ook uit gooit.
Bij ons werkt dit goed.

Hoi Clair, ik herken dit helemaal. Bij mij werkt dit dus ook. Ik vind het wel moeilijk om me zo kwetsbaar op te stellen, maar ik ben hierna dus nog nooit teleurgesteld.

Hoi allemaal,

Ook even een kleine reactie van de andere kant.

Ik ben naar buiten toe ook een echte binnenvetter. Dit doe ik om mijzelf te beschermen. Vroeger was ik beslist geen binnenvetter, maar heb hier vele nadelige gevolgen van ondervonden, weinig tot geen vriendschap, problemen op mijn werk. Nu ben ik een binnenvetter en zijn de zaken er alleen maar erger op geworden. Doordat ik juist weinig van mijzelf laat zien wordt al snel een conclusie getrokken hoe ik in elkaar zit, terwijl dat beeld beslist niet klopt. Hoe dan ook het is nooit goed. Ik blijf nu lekker mijzelf en leef mijn leven.

Groetjes Claudia

Ik denk dat er een waarheid schuilt in beide stellingen. Het is haast een kunst je open te stellen als het kan en gewenst is, en gesloten te blijven als open zijn geen toegevoegde waarde oplevert en zelfs schadelijk kan zijn.

Als je kunt aanvoelen, of weet wanneer je wie en wat kunt delen met anderen, dan kan dat volgens mij heel verrijkend zijn.

Jezelf open stellen en gekwetst worden wil niemand.

[b]Clair schrijft:[/b]
[quote]Mijn man is ook een binnenvetter.
Ik ben juist iemand die alles er gelijk uitgooit.Ik ben er achter gekomen,als ik hem(rustig)vertel wat mij dwars zit(in het verleden ging ik weleens flippen),dat hij zn gevoelens/frustraties er ook uit gooit.
Bij ons werkt dit goed.[/quote]

Kijk, dit is nu ook wat ik aan het proberen ben.
Kost soms nog wel moeite, maar het werkt inderdaad
wel moet ik zeggen.

Het fijne is wel dat je zo'n probleem nooit alleen
hebt en het hier met mensen kunt bespreken en dat
is wel heel erg prettig...

Lijkt me heel goed om het zo te doen. Let wel, een kunst leer je pas met heel veel oefenen en met vallen en opstaan. Dus als het mislukt een keertje, niet getreurd, je bent aan het leren.

mijn vrouw is er ook 1.wat je het beste kan doen als die binnen komt geef hem/haar een knuffel een kus, laat hem lekker zitten en vraag hoe de dag was. maar jij moet niets zeggen en ook niet overrulen wat dan sla die weer dicht. Wand wat ga hij /zij denken. waarom zou ik wat vertellen. Als ze me toch in de reden valt. Ik weet het is moeilijk maar zeg niets. en vergeet niet die knuffel is belangrijk ook al zeg die niets. het komt vanzelf. Geef de tijd de tijd. en je zult zien dat het lont. voor je zelf heb jij je best gedaan. strekte.

Hoi allemaal ik ben zelf ook een binnenvetter. Zoals veel geschreven wordt ligt het aan je jeugd of opvoeding maar bij mij zit het in de genen die ik mer heb gekregen. Helaas kan ik hier niet veel aan doen. Mijn parner zegt wel vaker dat ik mij moet uiten maar hoe doe je zoiets zonder andere mensen te kwetsen  , ik weet het niet heeft iemand misschien een idee zonder dat ik mediche hulp moet vragen

Daar zijn trainingen voor. Assertiviteitstraining. Bespreek het met je huisarts, die kan je doorverwijzen