Hallo,
Toen ik 14 was heb ik een ongeluk gehad dat resulteerde in een gescheurde lever. Ik ben nu 17. Ik heb het op het nippertje overleefd, maar ik kan het denk ik niet verwerken? Ik denk er veel aan. Van toen het gebeurde tot de ic tot het herstelproces erna. Ik ben zeker als persoon hierdoor erg verandert dat wordt wel beweerd door mijn ouders en zelf heb ik het ook wel door. Nu lijkt het getriggerd te worden ik weet niet precies waardoor, maar iemand in mijn klas heeft het voortdurend over paarden (door paard dat over me heen is gelopen is mijn lever toen gescheurd) En is het nog meer aanwezig met de hierbij betrokken emoties dan dat het al was. Ik weet zelf ook wel dat ik dan wel anders doe en ben (weet niet hoe het komt), maar ik weet echt niet wat ik moet doen, want ik wil het een plekje kunnen geven, maar dit is me tot zover dus nog niet gelukt.

Hey,

Heftig, ik heb zelf ook meerdere ongelukken met paarden gebad,maar niet met zulke ernstige gevolgen als jij.

Ben je na het ongeluk nog weer op stal geweest of ben je helemaal gestopt? Omdat je schrijft dat je klasgenoot het weer triggert door over paarden te praten. Heb je door het ongeluk ook echt een angst voor paarden gekregen?

Je zou via je huisarts hulp kunnen vragen, misschien dat praten erover met een psycholoog of praktijkondersteuner de verwerking helpen kan.
En als je echt ook een naar gevoel krijgt van paarden zelf, zou iemand die therapie met paarden geeft je misschien kunnen helpen daarover heen te komen. Zodat je ze weer associeert met leuke dingen, zoals voor je ongeluk,ipv dat ze je er juist aan herinneren. Paardencoaching wordt trouwens ook wel ingezet bij de verwerking van trauma's.

Heel veel succes, groetjes Suzan

Hey, nog een vraagje,

Ben je nog wel eens terug geweest op de stal waar het gebeurd is?

De reden dat ik dat vraag is omdat ik zelf veel les heb gegeven. En als ik leerlingen had die na een val niet meer durfden rijden, ik ze toch vroeg om nog even weer langs te komen. Gewoon even kletsen. Dan zeiden ze daarna toch meestal dat dat opluchtte. Omdat er dan  een "goed" afscheid genomen werd. In plaats van die laatste,nare herinnering, kwamen ook de leuke dingen weer boven. Waardoor ze de nare ervaring beter konden relativeren.

Misschien heb je hier wat aan, misschien niet,maar ik wilde het toch even delen.

Groetjes Suzan