Goedendag,

Mijn vraag betreft rugklachten, medicatie en depressie.
Mijn partner 36 heeft nu zo'n 7 jaar rugklachten die met de tijd steeds erger zijn geworden. Vooral dagelijke rugpijn in onderrug en uitstralende pijn voor/zijkant ribben (onder de tepels) dit zou door een beknelde zenuw komen. Geen uitstralingpijn benen. Een bochel in de bovenrug heeft hij al vanaf kindertijd. Verschillende onderzoeken röntgenfoto's en MRI's gehad waar de enne keer een hernia op te zien was en of problemen werden weg gewuifd. Pijnklachten werden dusdanig erg dat hobbys e.d. niet meer werden opgepakt, ca. 3 jaar geleden. Bang om te bewegen door geen diagnose, gewichtstoename. Na boos worden eindelijk een verwijzing gehad naar de Sint Maartens kliniek. Diagnose is de ziekte van Scheuermann met hyperkyfose en wigvorming th8-10. Geen osteoporose geen uitstulpingen. Advies is afvallen en hij mag alles blijven doen. Hij moet er maar mee leren leven. Huisarts weet het verder ook niet.
Tussentijds verschillende fysiotherapeuten gehad. Verkeerde oefeningen gekregen dus weer opzoek en weer opneiuw het verhaal doen. Beenlengte verschil opgemerkt en pijnbestrijding dmv elektrische schokjes voor de tinteling op zijn borst. Uit eigen beweging is hij naar de chiropractor gegaan, hier heeft hij baat bij denk ik omdat hij zich hier gehoord en gezien voelt. Hij gaat nu 2 wekelijks en zwemt 1 x in de 2 weken. Nu naar mijn idee het grootste probleem. Mijn vriend is 2 jaar geleden zijn baan kwijtgeraakt op oneervolle manier, 8 jaar altijd gewerkt zonder vakanties +hoge werkdruk. (Uitvoerend manager technische dienst bouw en onderhoud) Nooit ziek gemeld met een te hoog verantwoordelijkheids gevoel, omdat hij eigen grenzen aan begon te geven werd hij als "onbetrouwbaar" bestempeld door de persoon die hij zelf als manager heeft aangewezen. Ook overleed een goede vriend en zijn alles, zijn hondje. Ik zelf denk dus dat het veel te maken heeft met stress. Nu een nieuwe baan. Depressie uit zich in geen energie, moe wakker worden, lusteloos op bed blijven liggen gehele dagen.. drummen durft/doet hij niet meer. Tramadol werkte niet en heeft de Huisarts hem vorige jaar op Fentanyl gezet, 20mg werkte niet. 100mg voorgeschreven.... gelukkig kreeg hij zelf snel door dat dit geen goed idee was. Toen is hij op de oxycodon gezet 20mg snelwerkend gezet. En terug naar 10mg. Dit werkte aardig maar depressieve klachten ( het gevoel op te zijn zoals hij zelf zegt) blijven aanhouden, ik werd/ben zelfs bang dat hij het zin van het leven verliest. 3 weken terug is hij weer terug geweest, voor een minder zwaar alternatief of verwijzing naar een pijncentrum(ik hoopte op een verwijzing om gezien te worden en hij leert omgaan met de pijn). Na bloedonderzoek geen t4 meegenomen.. Maar nu is hij weer terug op de 2x 20mg oxicodon gezet + antidepresiva amitriptyline 3x10 mg zodat hij beter in zijn remslaap zou komen met foliumzuur tabletten.

Ik ben eigenlijk radeloos.. ik heb de huisarts zelf tussentijds gevraagd waarom hij op de oxycodon werd gezet. Hij kreeg er namelijk 182 mee de eerste keer! Ik verslavingsproblemen opmerkte.. en het antwoord was.. het werkt toch tegen de pijn anders moet hij maar stoppen met werken.. nu nog meer medicatie en ik zie een boom van een ondernemende man aftakelen in een hoopje met de ziel onder zijn armen.. wat ook grote effecten heeft op relaties en werk. Ook heeft hij een verslavingsverleden met amfetamine (heel eerlijk en fout misschien vond ik dat minder erg..) Zoals nu heeft hij een drukke week achter de rug, maar ligt vervolgens wel weer het hele weekend in bed. Hebben jullie nog een idee welke kliniek zou kunnen helpen of een alternatief voor medicatie? Excuus voor het lange verhaal. Bij onduidelijkheden verneem ik het graag.. Alvast ontzettend bedankt.

Is hij bij een Pijnpoli geweest?
Daar doet men,behalve aan pijnbestrijding, ook aan een stuk mentale begeleiding

Hi Suus,

Bedankt voor je reactie. Volgens mij niet, Sint maartens heeft een diagnose gegeven en doen er verder niks mee, en de pijnbestrijdings kliniek was verder ook geen mentale begeleiding bij.

Waar het op neer komt is dat hij continu in dezelfde neerwaartse spiraal terecht komt. 1 week goed, 3 dagen slecht. Wat pijnklachten ook niet helpt. Hij moet bewegen is het advies, naar mijn idee helpen deze medicatie's alleen maar meer problemen in de hand.. Zo gaat hij met moed en positief gestemd aan de slag, werken, zwemmen, chiropractor, en vervolgens staat hij weer 6 - 2 achter omdat hij door de depressieve klachten letterlijk stil komt te staan.

Hij zou de huisarts een verwijzing naar een Pijnpoli van een ziekenhuis kunnen vragen.
En daar ook aangeven dat hij mentaal problemen krijgt door zijn fysieke toestand.
Ik ben bij de Pijnpoli goed geholpen in die zin, bij mij lag heel veel nadruk op "het accepteren van en omgaan met".

Ik herken heel goed wat je beschrijft.
En dat werd bij mij ook meegenomen, het managen van jezelf/je lichaam.
Dus leren herkennen waar je grens ligt en daar ook proberen binnen te blijven, zodat je minder die pieken en dalen krijgt,maar meer balans en een wat vlakkere lijn.

In zijn geval zou je dan streven naar bijvoorbeeld opbouwen naar 4 dagen goed, 1 dag wat minder en dan weer opbouwen naar 4 dagen goed.
Bij mij werd echt mijn weekschema met wat ik wilde doen en wat ik kon doen onder de loep genomen.
Daar gingen we mee uitproberen wat voor mij een haalbare indeling was. En de nadruk lag dan ook heel vaak op dat het niet erg was iets te moeten schrappen of verschuiven, zolang de focus maar bleef op wat wel mogelijk was en je dat kan optimaliseren

Als die begeleiding er niet is van de pijnpoli moet hij een verwijzing vragen aan de huisarts voor een psycholoog

Ontzettend bedankt voor het meedenken Suus en John, de pijnpoli is zeker het proberen waard! Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.. De medicatie die toegeschreven wordt vind ik persoonlijk erg zorgelijk, ook omdat er geen controle of nazorg is, recepten direct na bellen al klaar liggen. Naar mijn idee niet de juiste vragen worden gesteld/ toekomst perspectief wordt geboden etc. Wat is jullie mening betreft het toeschrijven van Fentanyl (100mg) Oycodon 20mg 183 stuks en daarna herhaalrecepten klaar liggen zonder gezien te hoeven worden. zover daar natuurlijk een mening over gegeven kan worden zonder verdere context...
Het is ook mijn huisarts, deze wijze van handelen.. ik heb er echt een slecht gevoel bij. Maar ik kan me er ook niet te veel mee bemoeien.. het is een volwassen man, en ik wil de vertrouwnsband niet breken en de oorzaak zijn dat hij zorg of medicatie niet meer krijgt. Maar misschien sta ik er emotioneel gezien te dicht op en heb ik het idee dat er naast de rug problemen ook een verslaving en bijkomstige psychische problemen zijn veroorzaakt door de huisarts.

Bij chronische pijn patiënten is een grote hoeveelheid medicatie voorschrijven niet zo heel raar, zeker niet nu bepaalde medicatie moeilijk leverbaar is.
Zelf heb ik ook medicatie, die ik eerder voor maximaal een maand vooruit kreeg, nu ineens voor 4 maanden gekregen.
Met zeggen dat de huisarts de verslaving en psychische problemen in de hand werkt, moet je denk ik een beetje voorzichtig zijn.
Vaak wordt bij de eerste uitgifte zeker wel gewaarschuwd voor de gevaren en ook gezegd aan de bel te trekken bij bijwerken.
Alleen doen veel mensen dit niet, uit angst van de medicatie afgehaald te worden en weer meer pijn te krijgen.
En als de huisarts er naar zou vragen, reageren ze ook ontwijkend,met dezelfde reden.
Dagelijks pijn is echt ellendig en dat heeft al een enorme mentale impact. Kun je dan met medicatie toch iets beter functioneren, neem je de negatieve kant van die medicatie voor lief.
Dat begrijp je pas als je het mee maakt.
Probeer met je vriend in gesprek te gaan, je bezorgdheid te delen.
En dan aan de hand van zijn reactie, hoe hij in dingen staat en dingen ziet, te kijken wat er voor mogelijkheden zijn.

Je hebt gelemaal gelijk, fijn om even te kunnen reflecteren. Het speelt ook wel mee dat ik vooral vasthoud aan de verhalen die rond gaan over oxy en fentanyl. Nu ik jouw ervaring lees kan ik die zorgen inderdaad beter los laten. Zo is hij positief gestemd en denk ik.. Yes eindelijk de goede kant op, en het andere moment denk ik dat hij meer slikt dan mag en is alle inzet weer voor niks geweest doordat hij 3 dagen op bed blijft liggen. Verder kan ik alleen maar vertrouwen op het proces denk ik, en hij moet toch zelf de juiste keuzes maken. Ik ga hem wel aansporen voor een verwijzing voor de pijnpoli want daar kan alleen maar weer uit geleerd worden.. ik lees dat een pijnpoli ook met psychologen werkt dus dat is misschien na verloop wel een goede ingang. Een laatste vraag, wat is jouw ervaring met de pijnpoli's? Ik lees dat we er hier zelf 1 in het ziekenhuis hebben. (Het ziekenhuis dat zenuwpijn wegwuifde en scheuermann nooit is besproken) Maar dat Rijnstad en Albert Zweitzer juist heel goed aangeschreven staan. Natuurlijk andere artsen, of ervaringen uit het verleden laten voor wat het is en eerst vertrouwen op de artsen uit deze regio?

Ik denk dat je er zo al op een heel goede en positieve manier voor hem bent, door er zo in te staan!
Mijn ervaring met een Pijnpoli is goed, er werd goed geluisterd en ook goed gekeken naar dingen die juist niet werden gezegd,maar wel van belang waren.
Bij mij zat idd ook een psycholoog in het pakket, ik had erg veel moeite met het accepteren van mijn beperkingen en dat werd daar goed opgepakt.
Beter dan door de psycholoog waar ik eerder door de huisarts naar was verwezen, omdat de Pijnpoli psychologen dagelijks met pijn patiënten werken.
Ik zou zelf een verwijzing vragen naar een ziekenhuis waar je/je vriend een goed gevoel bij hebt/heeft, dat hoeft niet hetzelfde te zijn als waar hij onder behandeling is.