Beste lezer,

Al enkele jaren, bemerk ik dat ik steeds minder vertrouwen heb in artsen. Ik zou dit vertrouwen graag willen herstellen, omdat ik opmerk dat ik veel langer met gezondheidsklachten rondloop dan wenselijk.
Toch lijkt het een visieuze cirkel waarin ik me herhaaldelijk onbegrepen voel of niet serieus genomen voel, wanneer ik toch maar weer eens een afspraak maak met de oprechte intentie te verbinden en me open opstel.

Situaties die vooraf gingen:
Toen ik 18 werd ben ik naar de huisarts gegaan ivm mishandeling thuis. Wat de huisarts zei deed weet ik niet meer, maar ik kreeg een verwijzing (postief). Later die week, kwam mijn vader thuis om even te vertellen dat het "stoeien" met mijn broer maar onzin was om dat als mishandeling te zien... ik moest weten dat iemand die er die er werkte een zeer goed zwemmaatje was van mijn vader en dat ik maar kleinzerig was... (zeer negatief en had zelfs gevaarlijk kunnen zijn!)
Mijn broer wurgde me destijds gemiddeld 3x per dag als hij de kans kreeg.

Later herhaaldelijk bij huisarts geweest ivm ongediagnosticeerde endometriose over een periode van zeker 15 jaar. Ik weet het dit is n lastige. Maar ik ben zo vaak naar huis gestuurd met dat "hoord erbij"
en neem maar paracetamol en chocolade, zowel door man als vrouw.
Voordat het "chronisch" mijn leven overnam, was de ergste ervaring 15x overgeven en 3x flauwvallen van de pijn op 1 dag omdat ik mijn pijnstillers niet optijd had genomen.
De eerste huisarts en een oude stagaire die ergens een half jaar inviel hebben me wel goed geholpen niet met diagnose maar in mijn pijn begeleiding en met begrip van de in totaal stuk of 13 verschillende artsen die ik heb gesproken...

Ik was op een gegeven moment goed ziek van fikse buikklachten, over 40 graden koorts de huisarts gebeld voor een afspraak. Was druk, kon niet helemaal vol, buikgriep heerst. Ik iedere dag gebeld of er een gaatje was, tot ik na een paar dagen een leidinggevende eiste te spreken, wat zeer uit karakter is voor mij. Toen moest ik ineens met spoed komen en kreeg ik een preek dat ik eerder had moeten komen! Gelukkig begreep ze zelf wel hoe absurd dit was nadat ik haar n keer fel aan keek. Met spoed naar ziekenhuis, op verdenking blinde darm. In het ziekenhuis tot 2x toe expliciet aangegeven dat het mogelijk ook endometriose kon zijn omdat ik het zelf al jaren vermoede. Ontstekingswaardes rezen de pan uit, maar het was geen blinde darm. Na 5 dagen ziekenhuis en een "nutteloze operatie" nam de koorts af maar de oorzaak is nooid gevonden... gevolgt door een fikse periode van paranoia over eten, endo en schimmels door de onbekende oorzaak.

Paar jaar later kon ik niet meer functioneren van de pijn. 3 weken van de maand kon ik niet veel meer dan op de bank liggen uit angst flauwte vallen van de pijn/ regelmatig overgeven. Ik heb een verwijzing geist voor een specialist op endo gebied en gekregen. Ik werd op een wachtlijst gezet. De pijn werd vervolgens vlot heviger. Iedere maand intenser tot ik weeën kreeg die bijna een week aanhielden. Ik werd gek van de pijn, maar de huisarts stuurde me naar huis want het was "bekent" en ik moest maar terug komen wanneer het spoed was. Op mijn vraag wanneer het dan WEL onder spoed viel kreeg ik geen duidelijk antwoord, ja als het erger werd... uit pure wanhoop gooide ik eruit DAT het erger was geworden en dat het voelde alsof mijn organen in de knoop zaten. Daar waren ze niet erg van gedient ik was aan het overdrijven. Na herhaaldelijk door "zeuren", is de operatie iets vervroegd.
Achteraf zat mijn eierstok indd gedraaid, wat waarschijnlijk de weeën gaf...
Nu het weer goed is ben ik weer mens en heb iig een paar jaar weer goed kunnen functioneren. Maar ik heb hier mentaal een klap van gehad. Nu begint het weer...
Zelf altijd gedacht door mishandeling een behoorlijke pijn grens te hebben, ik vraag niet snel om hulp en daarom raakt het zo diep om dan maar afgepoeierd te worden omdat artsen zelf niet weten wat ze ermee aanmoeten. Zeg dat dan open en eerlijk!

Recentelijk opnieuw naar de huisarts geweest ivm huiselijk geweld. Ik voelde me niet gehoord, sterker nog ik had het gevoel dat ik mezelf moest verdedigen, waarom ik vermoedes had van psygisch geweld. Er kwamen vragen als: maar je blijft bij hem, want je wil in relatie therapie...? (Ik overweeg om de relatie therapie te gebruiken voor de afhandeling van bijv verkoop huis etc) Je komt op mij over als in slachtofferrol en waar is jouw verantwoordelijkheid hierin dan?

Ik wil hierover wel het gesprek aan gaan, maar de angst opnieuw niet begrepen te worden, of als zeurpiet afgestempeld te worden breekt me op eigenlijk. Ik pieker hier letterlijk al meerdere dagen over..

tips zijn welkom, hoe weer vertrouwen te krijgen in het zowel juiste diagnose stellen als in gehoord te worden.

"maar je blijft bij hem, want je wil in relatie therapie…? (Ik overweeg om de relatie therapie te gebruiken voor de afhandeling van bijv verkoop huis etc):" dat is ook een beetje vreemd als je relatietherapie daarvoor wilt gebruiken. Kan me de reactie wel voorstellen. Dit is ook niet te begrijpen. Voor de afhandeling van huis etc. heb je geen relatietherapeut nodig maar een advocaat.
Je gaat toch geen relatietherapie doen als je toch scheiden wilt? Dat is een kansloze missie.
Eerst voor jezelf beslissen wat je wilt. Voor een scheiding ga ja naar een advocaat. Voor ja andere problemen denk ik dat het goed zou zijn met een psycholoog te gaan praten.

de psycholoog voor je trauma's uit het verleden en heden.(mishandeling)

Bedankt voor uw reactie. Ik sta op een wachtlijst voor psychische hulp.

Het was een tip die ik kreeg van veilig thuis.
Omdat er bij het uit elkaar gaan genoeg dingen omhoog komen die eigenlijk goede afspraken en communicatie verlangen, maar als dat niet goed zit kan het helpen dit op neutraal terrein af te spreken met iemand die wel het hoofd koel kan houden. Naast de hulp van bijv een jurist etc.

Duzzz...

He Lysa,

Ik vind het heel knap dat je na behoorlijk nare ervaringen toch nog steeds hulp vraagt!
Je verwoordt jammer genoeg wat best vaker gebeurt in de gezondheidszorg (en daar niet alleen..): mensen van wie je afhankelijk bent, schieten soms erg tekort terwijl je er gezien hun expertise meer van wil kunnen verwachten. Verdrietig toch?

Ik kan me ook best voorstellen hoe jouw ervaringen met huiselijk geweld die afhankelijkheid en dat vertrouwen niet makkelijker maken! Eigenlijk herhaalt de situatie in jouw geval dat de goede zorg er niet was, vroeger niet en nu zeker weer niet als een huisarts zulke domme en niet empathische dingen zegt.

Eens met veilig thuis overigens dat relatietherapie ook hiervoor kan worden gebruikt. Het is inderdaad een mooi idee als mensen daar alleen heen gingen om de relatie te redden, maar doelen van relatietherapie kunnen ook hiervoor zijn. Ik hoop dat het wat brengt en dat je veilig uit elkaar kunt!

Ik kan me voorstellen dat het heel goed zou zijn om wat narigheid te verwerken waardoor je minder wordt getriggerd in ditzelfde soort situaties. Maar aan de andere kant is het ook mijn ervaring dat waar mensen werken, mensen blijven falen. Niet per se expres, maar soms ook omdat ze dat niet altijd doorhebben vanuit hun eigen visie of ervaring.

Ik heb met je te doen. Probeer steun te vinden bij mensen die je wel goed aanvoelen en niet snel oordelen over iets waar ze duidelijk te weinig zicht op hebben.

Veel sterkte en hopelijk een nieuwe toekomst met meer warmte en veiligheid.