hallo.

ik heb een vriendin die zwanger is en borderline heeft
ik word constant uitgescholden en bekritiseert, en niks wat ik doe schijnt goed genoeg te zijn, en ze is daarnaast ook heel egoïstisch en alles moet maar gaan hoe het haar uitkomt en ze houd geen ene rekening met mij gevoelens terwijl ik er juist voor haar wil zijn stoot ze me af en moet ik me aanpassen aan hoe het haar uitkomt ,
ik zou ook heel graag bij haar willen zijn en natuurlijk ook bij de ontwikkeling van de baby, ze wil me nu al twee weken niet meer zien en ik maak me zorgen om haar, om de kleinste redenen maakt ze al ruzie en ik doe dan me best om met haar in contact te komen en zij vermijd het contact behalve als het haar uitkomt dan wil ze me wel zien, ik word er helemaal gek van heeft iemand hier ervaring mee of heeft iemand tips voor mij, vooral dat ze geen rekening met mij houd doet me echt veel pijn en ik denk er zelfs aan als dit zo doorgaat om het uit te maken want ik voel geen liefde meer van haar kant afkomen.

Wordt dat mens begeleid dan vanwege de "borderline" aangezien wel heel goed dat dient te gebeuren in belang van alles. Daarbij is de gezagskwestie van borderliners aan de orde in familierecht aangezien deze mensen wel degelijk behoren tot risicogroep.
Heeft u gemeld al zoals dat hoort? Bij ggz, huiusarts, verloskundige, c.q. advies gevraagd als omstander -partner? Bent u verwekker? Zorg dan dat de erkenning geregeld is al.

Ze word niet begeleid want naar haar eigen zeggen is dat niet nodig,
ze woont nu bij haar oom in die zelf ook jarenlang in de hulpverlening actief geweest is, en veel ervaring heeft op het gebied van borderline.

Als ik jou was zou ik is met haar om de tafel gaan zitten en is heel duidelijk maken hoe jij je erover voelt. En waar jij mee zit, jammer als zij zich gekwetst voelt of begint te huilen maar JOU gevoelens tellen ook.

Een relatie is geven en nemen en niet zo als jij nu doet aleen maar geven.

nou dat heb ik in zekere zin wel geprobeerd, meerdere malen, maar het was voor mij de druppel toen ze begon te schoppen, slaan, krijsen en gooien met alles wat ze in haar vingers kon krijgen toen ben ik vertrokken, en heb ik een punt achter de relatie gezet.

wat ik hier lees word ik niet goed van! ik zelf heb borderline en ben zwanger en heb een relatie. het is een feit dat wij (borderliners) moeilijker zijn om mee om te gaan maar als je echt om iemand geeft lukt dit zonder problemen!! kijk maar naar mijn ventje hij heeft gevochten voor me en hij werpt er de vruchten van af.. jullie vergeten dat DE STEUN VAN VRIENDEN EN FAMILIE ECHT ALLES BETEKEND VOOR ONS!!!

Beste Louke,
Ik ben het niet helemaal met je eens. Hoezo moeten vechten zodat het z'n vruchten afwerpt. Ik heb zo'n 2,5 jaar een relatie gehad met een borderliner. Vorig jaar werd ze onbedoeld zwanger. We waren er beiden nog niet aan toe, maar ze bleef maar uitstellen en uitstellen met de abortus. Ik wilde haar mijn wil niet opdringen. Naarmate de tijd vorderde kreeg ik de indruk dat ze toch wel het kindje wilde houden. Dit, omdat ze mij meenam naar diverse instanties waaronder haar psycholoog, fiom en het ziekenhuis voor een echo (bij 12wk). Ik heb toen tegen haar gezegd, Als jij ervoor wil gaan, dan sta ik achter jou en neem ik mijn verantwoordelijkheid, maar ik vond wel dat zij moest beslissen, immers de hormonen vlogen door haar lijf, het groeide in haar en niet in mij. Maar dat kon ze dan niet. Uiteindelijk na 16 wk toch een arbortus. Dat doet na 1,5 jaar nog steeds pijn. Dit zal wel nooit meer overgaan. Afgelopen mei vertelde ze spontaan dat ze een nieuwe richting wilde inslaan met haar leven. DRUGS en rocknroll (dit dan met hele kleine letters). Nu kon ze tot mijn verbazing wel heel makkelijk een beslissing nemen. Voor mij zeer pijnlijk. 2 maanden later meldde ze ook nog dat ze verliefd was en was vreemd gegaan. Einde relatie dus! Nadien vertelt ze mij dat het voor haar normaal is dat ze speed gebruikt om haar borderline te temperen. Ze heeft tijdens de relatie nooit eerder vertelt over borderline, ook niet haar familie. Oja, was ze nog bijna vergeten, het jaar daarvoor was ze zwanger, en toen ze wilde dat ik een beslissing nam over een leven. Ze vond dat je het leven moet nemen zoals het komt. Tja.. Ik vind dat ieder z'n verantwoordelijkheid moet nemen.

Je kan niet aan tafel zitten en een normaal gesprek voeren met mensen die borderline hebben! Ze weten alles beter, ze worden hysterisch, dagen uit, slaan stampen en eender wat! Ze halen echt het bloed onder je nagels en ze geven idd niet toe dat ze hulp nodig hebben! En daar sta je dan! Niks en niemand helpt je!!Er moeten eerst daden gebeuren en bloedvergiet voor ze u hier helpen in Belgié! één oplossing is er, je vriendin en kindje buiten zetten, maar wie zet nu zijn eigen baby op straat!! Ik begrijp Jamie volkomen! Ik maak het mee met mijn zoon en diens vriendin! Het is echt een straatje zonder einde, als er een babytje bij te pas komt! Anders is er geen probleem en zet je haar idd gewoon buiten! Niemand kan bevestigen dat ze borderline heeft, omdat zij niet mee wil gaan voor hulp! En voila, kous af en nu wachten tot ze haar babytje iets aandoet, of haar vriend, die al meer slaag, dreigementen, stalking en eender wat krijgt, dan eten! Alles maar dan ook alles moet hij verantwoorden, toelating vragen, hij mag niet werken, mag geen seconde te laat thuis zijn, mag niet naar zijn ouders en wij mogen niet op bezoek zonder afspraak, lang op voorhand!! Maarrr... zij mag alles! Ze vernederd hem, maakt hem psychisch kapot, maakt zijn familie uit voor de vuilste vis die er is en ze daagd hem uit om op haar te kloppen of buiten te gooien, zo heeft zij alle voordelen! Gelukkig kan hij zich inhouden maar hij gaat er letterlijk en figuurlijk aan kapot!! Wat een wetten hier! Als hij het niet meer aankan en zijn eigen iets aandoet, ja dan staan de instantie's wel gereed met hun stomme uitleg, Ooooo we hadden hem kunnen helpen!!! NEEEE niemand helpt hem !

Louke, volgens mij bestaan er soorten borderline, De persoon die ik ken heeft volgens mij de ergste graad en daar helpt steun en respect niet bij!Ze is hier heel goed opgenomen in ons gezin, we betrekken haar overal bij! Mijn zoon heeft engelengeduld en heeft al veel moeten aanhoren, voelen en slikken! Hij doet alles wat ze wil en verlangt en nog is dit niet voldoende! Steun en hulp kan ze krijgen van iedereen maar ze weigert het want volgens haar heeft ze niks!! Ze is een lieve vrouw, poeslief als ze hier is, maar ze stapt in de auto en ze steekt een mes in ieders rug!! Dus...niet iedereen reageert hetzelfde hoor! ben wel blij dat het met jullie goed gaat!

Hallo,
Wat is jullie mening kan iemand met borderline veranderen?
Ik kan iemand met borderline die heeft sind de zomer een relatie en nu al zwanger dat is toch gedoemd om te mislukken of niet?

ik denk dat dit uiteindelijk zal mislukken, typisch impulsief gedrag. Haar vent zal het wel erg druk krijgen, hij zal er wel achter komen dat moeder wel erg veel aandacht vraagt, hopelijk niet ten koste van het kind. Als hij iets meer had geweten over borderline, dan had ie zich wel achter de oren gekrabt.

Hey Jamie,

ik ben zelf een Borderline patient, sommige reacties die hier staan zijn bijna shockerend voor me.
Mensen met borderline, of net als mij gecombineerd met dissocatieve identiteitsstoornis bekijken alles anders. wij kunnen dat niet uitleggen. mijn vriend vraagt soms wat er in me omgaat, of waarom ik iets bepaald doe, en ik kan er niet op antwoorden.
misschien kan deze uitgebreide website je helpen, mij én mijn vriend heeft het wel geholpen 🙂 succes http://www.everyoneweb.be/Tammeke/

Ik zie de meest wilde verhalen voorbij komen.
Verhalen waarbij ik twijfel of het alleen om een borderline persoonlijkheidsstoornis gaat.

Het is bijzonder moeilijk, nagenoeg onmogelijk, om mensen die lijden aan een borderline persoonlijkheidsstoornis met elkaar te vergelijken. Deze aandoening is nl net zo divers als de mensen zelf. Een ding is zeker, als je een partner hebt die aan een BPS lijdt, moet je over een behoorlijke portie geduld en liefde beschikken. Dat is nl iets wat alle mensen met een BPS toch echt nodig hebben. Ook al lijkt het soms dat ze je afwijzen en afstoten. Door juist dan te volharden en er toch te zijn, biedt je waarschijnlijk de belangrijkste hulp. En ja, het is niet makkelijk.

Daarnaast is een adequate psychiatrische behandeling noodzakelijk om de vicieuze cirkel te doorbreken waarin deze mensen zich bevinden.
Mijn ervaring is dat het in ieder geval de moeite waard is. Mensen met een BPS kunnen wel degelijk veranderen. De aandoening zelf zal niet overgaan. Maar ze kan wel beheersbaar worden. Dat maakt het leven voor iemand met BPS maar ook voor partners en omgeving een stuk aangenamer. Het is belangrijk om specialistische hulp in te roepen. De eerste stap zou de huisarts kunnen zijn.

Ik heb zelf borderline.
En nee het is niet makkelijk om bps te hebben of er mee te leven.
Waar ik veel hulp bij heb is dat ik een VERS training heb gedaan.
Mijn man heeft in de 7 jaar samen al veel moeten mee maken.
Van kleine ruzies tot dingen die ik naar zijn hoofd gooi en hem uit ons huiszetten en dan een paar uur later is het weer goed
Wij willen samen ook nog een kleine.
Het enige advies wat ik je kan geven is help haar om hulp te zoeken.
Voor je zelf heb je iemand nodig om mee te kunnen praten.
de training werkt kijk of ze die kan gaan volgen
Sterkte met alles

Ik heb ook bps. Ik was ook vreselijk tijdens mn zwangerschap. Ik mocht geen medivijnen meer nemen en dan die schommelende hormonen. Ik slikte tijdens mn zwangerschap valdispert om een klein beetje rustig te blijven. Ik wou tijdens mn zwangerschap ook het liefst met rust gelaten worden. Daarnaast het ik een cursus van een jaar gevolgd ( omgaan met emoties) Mss kunnen jullie samen in therapie volgen.