En wat kan ik eraan doen?

Ik ben heel vroeg volwassen geworden, vanaf mijn 18de woonde ik gelijk op mijzelf, eerder had ik ook gewild, maar had ik het geld niet en natuurlijk is voor je 18de ook wel erg jong!

Ik ben een paar jaar zeer depressief geweest wat ook zeker een rol heeft gespeeld in het vroeg volwassen worden en alles heel realistisch te zien.

Vanaf mijn 15de eigenlijk al had ik het gevoel dat ik kinderen wilde, maar ik snapte ook wel dat dat toen niet kon, je moet natuurlijk een vaste relatie hebben, geld, een veilige leefomgeving voor een kleintje etc etc...

Ondertussen ben ik 21 jaar oud, heb ik bijna 4 jaar een relatie en wonen we een ruim jaar samen.

Ik ben pas 21, dus nog tijd zat, toch?

Maar sinds een ruim half jaar schreeuwd mijn lichaam er gewoon om... Mijn vriend is het er niet mee eens, hij is trouwens 27, en ik snap het wel, want het huis is nog niet helemaal klaar enzo...

Maar mijn gevoel wint het de laatste tijd van mijn verstand! Ik wil zo graag een kindje...
Ik heb gisteravond een gesprek gehad met mijn vriend om zijn gedachten erover te horen, maar hij snapt mijn situatie niet, ik moet "gewoon wat geduld" hebben...

Ik wil hem nergens toe dwingen, hij moet het zelf natuurlijk ook klaar voor zijn.

Maar het vervelende ik dat ik gewoon helemaal vol schiet bij alles wat te maken heeft met kinderen, en Let er maar eens op, dat zie je veel op een dag!

Er zijn veel dames in mijn omgeving nu zwanger, als je even door de kringloop loopt en je ziet al die wiegjes en commodes, en dan komt er weer een voorbij met een kinderwagen, zit je thuis tv te kijken dan zie je weer een reclame van olvarit ofzo... En ik word en echt zwaar emotioneel van!

Weet iemand waardoor dit komt of wat ik eraan kan doen?

Hoi!

Ik zou zelf graag ook het antwoord hierop willen weten!
Ik ben vrij jong ongesteld geworden en ook wel redelijk snel volwassen, en sinds mijn 15e wil ik suuuuper graag een babytje..
En nu ben ik 18, heb 1,5 jaar een vriend en het gevoel wordt alleen maar sterker, en sterker...
Mijn vriend wilt gelukkig ook graag kinderen, dus we hebben besloten om eraan te beginnen als we onze diploma's hebben..
Maar het is zooo moeilijk, ik ken het!
Soms vraag ik mij af of het psychisch is, want geen van mijn vriendinnen wilt een kindje voor haar 25ste..

Groetjes!

Ik vind het in elk geval fijn om te lezen dat er nog iemand meer is die dit ervaart, al hoop ik dat het voor jou momenteel niet zo erg is als dat ik het voel.

Het lijkt mij fijn dat je nu in elk geval iets hebt om naar toe te leven, dat je weet dat het na je examens en diploma komt!
Ik heb helaas die zekerheid nog niet, hij zei zelfs dat hij met de baan die hij nu had niet moest denken om van dat loon nog een maag te moeten vullen... Het kan in zijn branche jaren duren voordat hij een baan vind met een hoger salaris, hij is namelijk vrachtwagenchauffeur.

Moet het dan nog zo lang wachten? 🙁

Jaa ik vind het ook fijn om te horen dat ik niet de enige ben!
Ik denk dat we wel sterk op een lijn zitten met onze kinderwens, het is zo pijnlijk om een moeder met haar kindje te zien.. En die filmpjes van zwangerschaps announcements moet ik ook altijd huilen..
Mijn vriend heeft ook nog geen vaste baan, hij studeert nu animatie dus daar zijn ook niet echt veel vaste banen in..
We hebben alleen al besloten om zo veel mogelijk te sparen om dan ons hart te kunnen volgen..

Ik hoop dat jij en je vriend er uit kunnen komen, als je het fijn vind kun je altijd met mij praten, ik weet hoe jij je voelt 😉

Hallo,

Ik begrijp je ook heel erg goed! Ik ben zelf 22, woon al 2 jaar samen en heb werk met mijn diploma (wel nog geen vast contract). Ik zou ook zo graag aan kindjes beginnen, maar wordt voorlopig tegengehouden door mijn angst voor de reacties van mijn omgeving. De gemiddelde leeftijd voor kinderen in Nederland is tegenwoordig 29 jaar, dus lijkt het niet oké.

De mensen in mijn omgeving die me echt goed kennen begrijpen het wel en zeggen ook dat je jezelf moet volgen.

Ik denk dan ook dat jij alleen kunt uitmaken of je er klaar voor bent, en als dat zo is, dan moet je er gewoon voor proberen te gaan! Mijn vriend is er net als de jouwe ook nog niet klaar voor, maar ik denk dat je het er moet over blijven hebben, en dan komt het wel goed! Hij is ook al 27, hé.

Ik wens jullie heel heel heel veel succes en hopelijk kunnen we er allemaal binnenkort aan beginnen! 😉

Liefs