Hallo allemaal,
Mijn naam is Sanne en ik ben 23 jaar. Mijn vriend is 26 en we zijn 3,5 jaar bij elkaar.
Onze situatie is nog niet stabiel. Hij heeft aan en af werk, soms in het buitenland en we wonen in het dure Parijs (vanwege zijn werk). Op dit moment zijn we er niet klaar voor financieel en qua ruimte. Ik ben op dit moment op zoek naar werk.
Ik weet dat het niet goed is om nu aan een baby te beginnen, en dit probeer ik mijzelf constant te vertellen.
Maar.. mijn kinderwens in enorm! Ik denk continue aan zwanger zijn, troetelen met een kleine baby, het troosten van een baby, het kijken naar een baby. Het is zo erg dat het pijn doet.
Ik heb deze wens al 2 jaar, maar de laatste maanden wordt het gewoon pijnlijk.
Mijn vriend wil zeker kinderen, we komen allebei uit een groot gezin. Maar hij is er nog niet klaar voor, waar ik helemaal achter sta, want het zou gewoon onverantwoord zijn op het moment.
Ik wil graag dat mijn gevoel en mijn enorme drang en liefde voor een baby naar mijn gezonde verstand gaan luisteren. Hebben jullie tips en trucs om dit gevoel weg te laten gaan?
Liefs,
Sanne
Ja hoor, ik heb wel een paar tips (en grappig genoeg woon ik ook in Frankrijk, en nog wel even duurder dan jullie, namelijk Côte-d'Azur)... Lieverd(s), jullie zijn nog hartstikke jong. Nog geen eigen huis met tuin en nog geen eigen kapitaal? Een baby maken is geen kunst, een baby de eerste twee jaar onderhouden ook niet (als je borstvoeding gaat geven - en alle kleertjes voor het eerste jaar/eerste twee jaren krijgt van vrienden en vriendinnen). Maar wat denk je van daarna? Verzekering (RSI) en aanvullend? Op wiens naam? Zijn jullie getrouwd? Ken je de Franse wetgeving? Nog vragen? Ik help je graag!
Liefs
Super bedankt voor uw bericht. We zijn niet getrouwd, willen we wel, maar dat komt nadat we een goed huisje hebben met tenminste 2 kamers, haha.
Ik weet dat het het niet verstandig is, ik wil ook dat het gevoel weggaat. Ik wil gewoon met vriendinnen op terrasjes kunnen zitten, praten over onzin ipv denkend over baby's! En daar wil ik graag overheen komen.
Heeft u daarover tips? 🙂
Hai Sanne, ik ben ten eerste geen 'u' alhoewel ik me kan voorstellen dat je 'u' en 'vous' nu geregeld gebruikt... Ik ben net 40 en mama van een meisje van bijna 13. 'Gemaakt' in Amsterdam maar geboren in de Provence. Daarna verhuisd naar de VAR. Ik werk zelfstandig en mijn man ook. Dat valt niet altijd mee. Maandelijkse lasten moeten betaald worden en zeker in deze crisis-tijd geven banken je niet een kleine krimp om even uit te blazen tot einde van de maand. Maar wil je op zo'n manier dan al beginnen aan een kindje? Ik denk dat dat niet eerlijk is; noch voor jullie kindje en noch voor jullie zelf. Waarom niet de komende 4 a 5 jaar heel hard werken en proberen om wat geld opzij te leggen zodat jullie wat 'financiële ruimte' hebben? Je bent nu op zoek naar een baan? Dat is niet fair (vind ik hoor) om nu zwanger te raken en dan je kindje in een opvang te doen. Weet je wat misschien een idee is? Klinkt raar: koop een konijnenhok en een konijn. Kijken of je dat beestje elke dag knuffelt en liefde kunt geven en de dure worteltjes en zaagsel en hooi... Ik snap je moedergevoelens wel, maar jullie hebben nog helemaal geen basis. Ik bedoel, ik wil je niet veroordelen, maar als jullie nog helemaal niets voor jullie zelf hebben, wat hebben jullie dan een nieuw leventje te bieden? Hoop dat je weer reageert.
Liefs, Emma (Bisous)
Beste Emma,
Super bedankt voor je berichtje. Wat leuk dat jullie in Frankrijk wonen! Ja, de tijden zijn moeilijk, helaas. Ik hoop dat jullie een fijn bestaan hebben! Is het weer ondertussen al beter? Hier hebben we flinke regen!
Ik ben het helemaal met je eens! Het is niet goed, en het idee van sparen vind ik een goed idee!
Vandaag heb ik een goede dag, ik stond op en dacht aan een babytje, maar een vriendin uit Nederland is op bezoek en nu zijn we heerlijk aan het kletsen over dingen waarvan ik vind dat je over moet praten als een 23 jarige. Werk, studie en niet baby's. 🙂
Een konijn kan helaas niet. Geen ruimte voor. Ik zou graag een hond willen, maar dat gaat al helemaal niet. We wonen op de 4de etage, geen tuin, plak asfalt voor de deur. Ik denk dat als een hond al niet kan, een kindje al helemaal niet kan! Ik weet het .. maar m'n hormonen .. aaahh!
Ook willen we een groot gezin, net als onze ouders hadden. En als je een groot gezin wilt (5 of 6 kinderen) dan zul toch snel al moeten beginnen. Die gedachtegang is moeilijk om opzij te zetten.
Ik wil me erg graag focussen op mijzelf. Het leren van Frans (ik ben nog niet heel goed) en het opbouwen van mijn sociale leven hier.
... maar die kriebels, het gaat niet weg! 🙁
Hartelijk bedankt voor je reacties! Ik stel het heel erg op prijs!
Bisous,
Sanne
Bonjour Sanne,
Ja, wij hebben het helemaal niet slecht gelukkig maar we zijn dan ook op het juiste moment weggegaan uit Nederland. En we willen voor geen goud meer terug!
Weet je wat misschien een idee is? Dat je naar de Pole-emploi gaat http://www.pole-emploi.fr/accueil/ en je daar inschrijft en vraagt of je een cursus CAP Petite Enfance kan doen http://www.cap-petite-enfance.com/demande-informations.aspx?Med=INT&src=GAW&Cmp=1.Recherche.g.c&Dom=PetiteEnfance&GA=1.037.CAPPE&kw=1.037.cap%20petite%20enfance&gclid=CPaQ2c2y9bcCFRHItAod6ywAWw . In principe mag je een cursus Frans en een opleiding doen op hun kosten. Je zou dan stage kunnen gaan lopen bij crèches zodat je toch je moedergevoelens alvast kwijt kunt op andere lieve, kleine, roze, huilende, spugende, waterpokkende baby's!
Salut, Emma
ps Vandaag 32 graden en het zwembadwater heeft een temperatuur van 28 🙂
Hier nog een link om je (voorlopig) te ontmoedigen en eerst kapitaal op te bouwen: http://www.nibud.nl/uitgaven/kinderen/kosten.html
Salut!