Ik ben 30 jaar. Veel stress al vanaf mijn 6e jaar. Van mijn 6e tot 12e seksueel misbruikt door stiefvader. Die heeft bekend, politie niks me gedaan. Relatie gehad met een drugsverslaafde di erg agressief werd als de drugs (weed en/of speed)begonnen uit te werken. Kindje verloren die al 4,5 maand in mijn buik zat doordat hij het laatse geld wilde hebben dat ik had voor drugs. toen ik weer bijkwam en ook wat was bijgekomen van de 'miskraam'en de hersenschudding heb ik mijn spullen gepakt en weggegaan. Ik heb meer dan en half jaar op straat en in een nachtopvang moeten leven. Op mijn verjardag vorig jaar ben ik verkracht. Maar raakte zwanger en dat was het enigste lichtpuntje op straat. van de verloskundige moest ik meer rusten, maar dat kan niet op straat of in een nachtopvang overdags. Dus verloor ik het kindje met 8 weken. In 2007 een ongeluk gehad en mijn enkel op 2 plekken gebroken en 1 plek verbrijzeld. Afgelopen 19 april ben ik door die enkel heen gegaan (voor de zoveelste keer). Een week later de diagnose vergeborderde artrose. Ik heb vanaf de eertse week van januari 2015 trouwens een woning. Was ik erg blij mee. Tot ik de rust kreeg om te rouwen over de dood van mijn vader en wat er op straat en voor die tijd is gebeurd. Zat toen al 2 jaar bij de GGZ. Geluisterd werd er niet. Hadden te weinig tijd. Ze weten dus ook helemaal niet wat ik allemaal op straat heb meegemaakt. Een klein deel maar. Nu had ik na een overdosis medicatie op de sterfdag van mijn vader afgelopen 1 april, de dag nadat ik wakker werd. Ineens erg veel last van mijn been. Voelde alsof er een strakke band omheen zat die mijn been afknelde. Volgends mijn huisarts zijn het mijn spieren, nadat hij aan mijn kuiten had gevoeld. (Alleen zat de pijn niet alleen daar. Liep recht naar mijn heup door). Inmiddels heb ik dit ook al in mijn arm. (beiden linkerkant). Ik maakte me zorgen vanwege dat mijn moeder een erfelijke variant van een aneuryma in de hersenen had gehad en mijn vader ook. Werd onderzocht in de traumakamer van het elizabeth ziekenhuis in tilburg. op de scan voor mijn hersenen (zonder contrastvloeistof was niks te zien en ik kon de volgende dag weer naar huis). 2 weken later nu, kan ik nu alleen maar in bed liggen. Kan mezelf niet douchen, aankleden en eten en drinken pakken of boodschappen doen. Heb 1 kruk waarmee ik moest hinkelen om naar de wc te kunnen of de katten eten te kunnen geven. Dat heeft mijn knie weer belast waarmee ik vorig jaar met mijn meniscus heb gezeten. Dus kan nu helemaal niks. Ben al vanaf 21 april via de WMO hulp aan het regelen. Ik zit dan ook al vanaf 19 april binnen. Ik had 6 weken niet kunnen douchen en ben 1x gedouched geweest door de thuiszorg. Maar die belden vandaag om 17.00 op dat een medisch deskundige de situatie moest komen bekijken, en via de wmo advies geven en pas met toestemming van de wmo krijg ik pas echt hulp. Ik krijg steeds maar van de wmo te horen: "vraag je buren om hulp" (heb geen telefoonnummer van hun of niks en mijn buren zijn in de 80 jaar) Heb 1 buurman van 45, waaraan ik om hulp had gvraagd met betrekking tot het huishouden. Nadat hij had geveegd verkrachtte hij me. Ik ben behoorlijk depressief en voel me vies. Ik wil me met chloor, jif en een schuurspons wassen, maar ja... Als je niet zelfstandig kan douchen...
Daarbij heeft de wmo beloofd een aantal weken geleden dat ik binnen een week opgebeld zou worden door de medisch adviseur. En dat is nooit gebeurd.
Ik ben ten einde raad en de WMO laat me gewoon in mijn eigen vuil liggen. Al vele klachten gemeld, maar het helpt niet. Ik ben nu te moe en heb geen energie meer om te smeken voor hulp. Ik heb zelf in de zorg gewerkt en vind het al moeilijk zelf zorg te moeten ontvangen en vragen erom.
Ik voel me gevangen in mijn eigen huis, kan niet naar buiten zonder afhankelijk te zijn van anderen. Ik wil gewoon naar buiten wanneer ik zelf wil. De huiarts is al weken bezig met de ggz waar ik uitgeschreven staat om een medicatieconsult voor antidepressiva te regelen. Die hebben vaak 6 weken nodig voor die hun werk optimaal doen (daarmee bedoel ik de antidepressiva niet de ggz). Ik ben erg bang mezelf wat aan te doen. De laatste keer in het ziekenhuis een infuusnaald en spuiten gestolen. Ik ben verpleegkundige geweest en weet een infuusnaald aan te brengen en ook dan lucht in mijn aderen te spuiten. Daarbij lijd ik aan slapeloosheid waardoor ik na weken niet slapen dan een psychose krijg. En ik voel dat al de hele avond aankomen en wordt steeds erger, maar geen enkele slaappil helpt. Ik ben dar vanaf mijn 12 tot nu al vol mee gestopt en ben daar resistent voor geworden. Ik vind dit geen menswaardig bestaan meer. Ik durfde het niet in mijn hoofd te halen iemand ook maar langer dan een half uur in hun eigen vuil te laten liggen. ik lig nu al 2 dagen in mijn eigen ontlasting en urine. Heb al vanaf 19 april geen warme maaltijd meer op. Kan niet bij de achterste pannen en laat staan kijken wat ik doe als ik in de rolstoel zit. kan me in mijn keuken ook niet voortbewegen met de rolstoel.
Ik weet dat ik een stoel nodig heb die ik hoog kan zetten dat ik kan koken en afstoffen in huis. Daarnaast een scootmobiel voor buiten en een electrische aangepaste lichtgewicht (alles aangepast voor mijn rug, vanwege wervels die scheef staan na een epeleptiche aanval waarbij ik verkeerd terrecht was gekomen)
Maar ik zou al blij zijn met eerst hulp die me uit mijn bed kan halen, douchen, helpen aankleden en met huishoudelijke hulp.
Zelfs dat krijg ik nu na weeeeeeken lang nog niet.
Ik zie het zo niet meer zitten. Ik ben moe, uitgeput en heb geen energie meer over om er verder achterna te gaan. Blijkbaar vind de gemeente het best zo. kan niet eten en drinken en naar de wc, omdat ik mijn bed niet uit kan. Moet ik dan hier maar doodgaan van de honger en dorst en dat ze me uiteindelijk vinden nadat er stankoverlast is gemeld?
Dit moet toch niet de bedoeling zijn????
HELP me alstublieft! Ze willen me gewoon dood laten gaan heb ik zo'n vermoeden van...
hallo,
wat een verhaal.
bijna niet te geloven.
ik kan me goed voorstellen dat je je niet goed voelt.
ik zou alleen niet weten wat ik voor je zou kunnen doen, maar een reactie vind ik wel op zijn plaats.
zelf heb ik cvs en kan nauwelijks slapen en ik loop er al jaren mee rond.
pas dit jaar is het mij gelukt om een diagnose te krijgen, maar mijn therapeut is er laatst mee gestopt omdat hij zegt mij niet te kunnen helpen.
ik zit bijna al een jaar thuis en weet niet wat de toekomst gaat bieden.
ik heb het gevoel dat niemand mij serieus neemt en dat al mijn klachten en problemen zwaar worden onderschat.
ik kan niets meer, en ik zou zelf niet weten waar ik de juiste hulp kan krijgen.
ik dacht altijd dat dit soort zaken wel goed geregeld waren in nederland maar het tegendeel is waar.
als ik jou stuk lees merk ik wel dat dit een echt noot kreet is van iemand die het niet meer ziet zitten.
dat vind ik heel erg!!!!
dit kan toch niet!!!
voor een beest word nog beter gezorgd!
volgens mijn gevoel ben jij uitgeput van het jaren lang vechten en ben je jezelf nu langzaam aan het verliezen.
het kan toch niet waar zijn dat niemand jou de hulp kan geven die je nodig hebt!
het enigste advies die ik kan geven is om jou verhaal te kopiëren en te plakken naar een mail die je naar je huisarts en elke andere instantie die je maar kan verzinnen te sturen.
ook de gemeente zou ik daar bij doen.
en om te hopen dat er bij iemand een lichtje gaat branden zou ik het ook sturen naar KASSA en DE RIJDENDE RECHTER enz. enz.
ik ben van mening dat je niets meer te verliezen hebt en dat het hoog tijd wordt dat het eens dragelijker gaat worden voor je.
ik leef met je mee.
is er dan niemand op dit forum die weet hoe dit soort zorg geregeld kan gaan worden???????
EN SNEL !!!
groetjes kees.
en geef nog niet op!