Mijn vriendin en ik zijn allebei 7 jaar geleden gescheiden. Na een eerste relatie met haar van 3 jaar zijn we een tijdje uit elkaar geweest maar sinds vorig jaar augustus was de relatie weer aan. We hadden een LAT relatie en dat ging prima maar gedurende onze relatie gingen haar kinderen steeds meer afstand nemen van haar. Zij heeft 3 kinderen, 1 dochter van 21 en 2 zonen van 19 en 14. Haar middelste kind (oudste zoon van 19) kwam al amper bij haar omdat hij boos was maar sinds december kwam haar jongste zoon van 14 ook niet meer bij haar terwijl ze een co-ouderschap had. Dit deed/doet mijn (ex)vriendin heel veel verdriet. Grootste oorzaak is haar ex-man die niets dan slechts over mijn vriendin (zijn ex) en mij heeft gesproken. Haar kinderen zijn daardoor zo beinvloed/vergiftigd dat ze alleen maar boos zijn en mij haten. Ik heb hun nooit wat aangedaan en ze normaal behandeld. Ik heb nooit een vader voor ze proberen te zijn (ik heb zelf ook 2 kinderen) maar uiteraard wel als partner van hun moeder en, als ze in huis waren, ze gevraagd of ze zich aan de regels konden houden van het huis. Hier hebben we zeer regelmatig normale gesprekken over gevoerd en afspraken gemaakt. Helaas heeft het niet mogen baten, ze moeten mij gewoon niet. Daarbij denken ze dat ik niet goed genoeg voor hun moeder ben omdat ik het 1 x heb uit gemaakt. We zaten toen in een stressvolle periode waarin het samenwonen niet ging, met name de kinderen hadden veel ruzie en strijd. Na een pauze van 1 jaar zijn we het weer gaan proberen, maar dan in de vorm van een LAT relatie. We zagen elkaar 3/4 x per week. Dat ging, zoals vermeld, prima en er waren al weer plannen om begin volgend jaar te gaan samen wonen.

Ik heb haar gedurende onze relatie een paar keer voorgesteld om het gesprek aan te gaan. Ik heb zelfs gezegd dat als haar kinderen niet meer willen komen ze dan onze relatie moest verbreken hoeveel pijn ons dat ook zou doen. Afgelopen Moederdag liep de emmer bij haar over, ze zag haar kinderen niet en op die dag was ook nog eens haar middelste zoon jarig. 3 dagen later verbrak ze, tot mijn grote verdriet, onze relatie. Niet omdat ze niet meer van me houdt maar omdat ze de relatie met haar kinderen wil herstellen. Ik accepteerde dat maar het lijkt wel of de pijn en verdriet hierom steeds groter wordt. Zij heeft er ook heel veel verdriet van maar wil niet meer met me praten omdat ze dan opnieuw afscheid moet nemen. Ik wil juist met haar praten om tot een oplossing te komen.

Ik kan me niet voorstellen dat wij de enige zijn die dit probleem hebben. Ik zoek dan ook advies of hulp waarmee we onze relatie kunnen redden want 1 ding is me duidelijk; ik wil haar niet kwijt en zij mij niet alleen zij wil haar kinderen weer zien. Ik hoop dat iemand ons kan helpen, we vinden het allebei zeer pijnlijk en verdrietig...

Dat is een moeilijke en pijnlijke situatie. En jullie zijn hier zeker niet alleen mee. Het is alleen heel erg moeilijk om hier een advies in te geven. Het is heel vervelend als je tot een keuze wordt gedwongen.
Kies je voor je eigen geluk?
Of kies je voor (volwassen) kinderen die dadelijk hun eigen leven gaan leiden hun vleugels uit slaan en wie weet waar gaan wonen? Moeilijke keuzes die je toch in principe alleen maar zelf kunt nemen.