Eh...Beetje een dramatische titel voor mijn probleem. Maar ik heb reacties nodig.
Net 14 geworden, nu al klaar met de wereld. Misschien is het puberen, maar ik ben al op m'n tiende begonnen met puberen...Het is niet nieuw ofzo. Ik ben slim. Goed in problemen oplossen, vind avontuur, puzzelen en adrenaline leuk en kan goed functioneren onder stress. Maar ja, ieder heeft zo zijn problemen..
Ik voel me gek. Ik gedraag me heel normaal, als een masker. Het is niet zo van 'de ene keer doe ik het op, de andere keer niet' Ik heb het altijd op. Altijd, zelfs 's nachts. Laat ik het anders proberen te verwoorden.
Dat 'masker' ben ik zelf wel. Maar het is maar één kant van mij. En niemand heeft al mijn 'andere' kanten gezien. Ik heb een vleugje autisme, psychose, en kan heel snel en goed denken. Goed in spreken, nadenken, en zelfs sociaal. Op één manier. Ik weet al dat ik geen persoonlijkheids stoornis heb, want het is niet dat ik mijn persoonlijkheden namen geef. Misschien een hele lichte vorm. Aan de ene kant wil ik niemand nooit niet pijn doen. Aan de andere kant, als iemand mij of iemand waarom ik geef pijn zou doen, dan zou ik er geen probleem mee hebben om hij/zij/hen pijn te doen. Snel verveeld op school. Kan goed fantaseren, dingen bedenken maar ook logisch nadenken. Ik vind het écht bloedsaai op school. Ik zit op tweetalig vwo, maar het is gewoon zo saai xD. Sta goeie cijfers, weet dat ik veel beter kan. Maar het interesseert me geen moer. Ik kan beter opschieten met volwassenen, dit betekent niet dat ik helemaal niet of amper kan omgaan met kinderen van mijn eigen leeftijd, of mensen in het algemeen.
Punt is, ik word gewoon gek van mijn brein. Ik heb vragen elke dag, en ik kom niet in slaap. Nu heb ik ook melatonine pillen, gewoon om me te helpen in slaap te komen. Veel emotie heb ik niet. Één keer heb ik een serie gekeken dat me in een soort emotionele rollercoaster bracht, het was echt heel erg...Huilen, gelukkig door de kamer springen etc. Elke dag denk ik aan levens-lang vragen en vragen die ik maar heel zelden heb. Waarom ben ik hier? Is dit het? En what the fuck moet ik doen? Uiteindelijk kwam ik op dit neer: Ik ben hier om de wereld te verbeteren. En om gelukkig te zijn. Dat zijn mijn twee doelen.
Gelukkig ben ik al. Ik ben blij met wat ik heb. Maar waarom kan ik niet gewoon een IQ van 45 hebben? Ik heb al zelfmoord overwogen. Maar dat wil ik niet, want ik weet dat ik mensen van wie ik hou verdrietig ga achterlaten. Als zij er niet waren, zou zelfmoord voor mij aanlokkelijker zijn.
Ook heb ik depressieve en verdrietige buien gehad. Allemaal in mijn hoofd. De ene dag is er niks aan de hand, de volgende dag heeft iemand iets te langzaam gedaan en wil ik 'even' zijn of haar hoofd tegen de muur te beuken. Van 95% van de mensen word ik moeee. Maar verder heel vrolijk...
Wil ook naar een psycholoog, maar weet dat het awkward word. Dan word ik bestempeld als gek ofzo. En dan denk ik daar zoveel over, dat het me beter lijkt om te gaan liegen. Niet voor de lol. Gewoon omdat ik niet bestempeld wil worden, of als kleuter behandeld wil worden. Maar als volwassene.
Tsja. Ik denk gewoon heel veel na. Puberteit? Dan ben ik wel heel erg gek.
Heeft iemand iets herkend als stoornis? Dan kan ik het tenminste anders identificeren dan 'Mijn compleet gestoorde brein' en misschien verhelpen.
Eh...dit was een lang bericht. Veel plezier met je leven.
-Aber1