Ik zit in de eerste van het sgl en mijn vriendin doet best raar ik ken haar nu al 10 jaar en ze is heel erg verandert in een korte tijd eerst was ze een dromerig, lief, schattig meisje en het boeide haar voor geen meter hoe ze er uitzag nu is ze precies het tegenover gestelde. Dat vind ik niet erg hoor daar gaat het ook niet om. Waar het wel omgaat is dat ze raar doet zelfs eng ze eet bijna niet meer (dus denk je anorexia) maar ze verteld het wel gewoon ze zegt ook dat ze alles weer uitkotst ze schreeuwt het niet over de gangen ofzo maar als we het vragen zegt ze : eehm ja ik kots gewoon. En ze liegt (helaas niet) want we ruiken het. Ook snijd ze zich zelf met een zakmes dat heeft ze ook toegegeven. Ze woord al geholpen maar dit accepteert ze niet. Mijn ouders zeggen dat het ons probleem niet is maar ik (en mijn vriendinnen) weten nu niet wat we moeten doen steker noch we zijn bang dat ze ooit nog zelfmoord pleegt want ook dat vertelde ze aan ons. Heeft ze nu echt anorexia of is het aandacht willen omdat ze het ons dus wel verteld maar mensen man anorexia doen dat toch niet??? Ze wil er liever niet over praten zecht ze maar ze doet dan zo dat we het wel moeten vragen. Wat moet ik en mijn vriendinnen nou doen tegen haar zeggen dat ze goed en mooi is helpt niet. Moeten we haar nu wel of geen aandacht geven

Plies geef antwoord

liane

Jullie kunnen hier met z'n allen niets aan doen. Dit is toch echt iets dat ze zelf moet doen met behulp van therapie. Ik zou haar in ieder geval niet te veel aandacht geven.

oké maar het is wel een vriendin en we doen bijna alles samen met ons vriendinengroepje. Maar hoe niet te veel aandacht maar haar wel het gevoel geven dat ze er bijhoord??

Dat was wat ik bedoelde. Maar niet betuttelen en doen alsof ze zielig is.

Hoi even een update
nu gaan we naar de derde en het is er niet beter op geworden, ze heeft zelfmoordneigingen en ze is depressief, we zien haar bijna nooit eten en als ze eet ruikt het toilet vervolgens naar kots als je snapt wat ik bedoel. We verzamelen bij een vriendin en ze fiets dan dus een klein stukje alleen en het was zelfs een tijd zo dat haar ouders mee reden en haar bij die vriendin afzette en haar na school weer ophaalde. Niemand weet wat we moeten doen. Ze is en blijft een vriendin van mij maar toch is het niet meer heel fijn om bij haar in de buurt te zijn, want ze straalt een zeer negatief gevoel uit ik kan het niet anders omschrijven. Ik hoop dat hier mensen zijn met of het zelfde probleem of tenminste van nuttige raad..
ALS JE BLIEFT!! HELP!!
ik wil haar niet kwijt!!!

Je kunt hier niks aan doen...
Ze zal zelf iets moeten doen. Ze heeft professionele hulp nodig. als ze die niet wil accepteren is het klaar...
Haar ouders zouden wel wat kunnen doen: haar gedwongen laten opnemen. Maar dat was dan ook zo'n beetje.