leven met een partner met autisme

  • #256

    Wat ik me ook afvroeg....
    hebben jullie je partner ook weleens betrapt op stiekem gedrag? of een vorm van oneerlijkheid.
    Mijn vriend weet bijvoorbeeld dat ik niet hou van vrouwlijke vriendinnen omdat ik in het verleden al eens ben belazerd en in het begin van de relatie ben ik daar volstrekt eerlijk over geweest dat ik het niets vind.
    Mijn vriend heeft nu een vrouwelijke vriendin en ik accepteer het maar,maar echt blij ben ik er niet mee.
    Ik heb weleens gehad dat hij zogenaamd naar een vriend ging en achteraf komt hij me vertellen dat hij haf afgesproken met die vrouwlijke vriendin(omdat ik anders boos zal worden) dus was het gerechtvaardig wat hij had gedaan,dat waren zijn woorden.

    Ook geeft hij mij nauwelijks aandacht en organiseert nooit iets leuks of als hij iets leuks met mij moet doen is hij altijd ziek,zwak en misselijk maar als zijn vrouwlijke vriendin iets met hem wil doen staat hij altijd paraat en klaar!

    Is dat niet gewoon heel vreemd? ik voel me onderhand de huissloof en verder moet ik mijn mond maar houden.
    Het lijkt soms wel alsof ik altijd op de laatste plaats kom en ik voel me helemaal niet meer gewaardeerd wie herkent zich erin in dat stiekeme gedrag en dan begrijpen ze ook nog niet waarom jij zo boos wordt....
    Ik haat liegen namelijk.

    Reageer
    #257

    Ik ben 28 jaar samen met mijn bijna ex man.
    Hij heeft ook vorm van autisme en ik herken alles verhalen van getrouwd zijn met een autist
    Het huwelijk met een autist werkt alleen als die er ook alles aan wilt doen om zijn autisme te begrijpen en er voor te werken dat het samen haalbaar is
    Het kwartjes is bij mij pas 2 jaar geleden gevallen doordat ik wilde scheiden en met een vriendin over onze herhaalde problemen sprak en die wees mij op autisme
    Direct ben ik het internet gaan af speuren en ja hoe bizar , daar stond mijn leven , elke keer weer.
    Toch heb ik de scheiding doorgezet want ik vond het genoeg geweest om 28 jaar met een kind te leven en altijd mezelf naar hem te schikken
    Ik ben nog een jaar gebleven omdat ik hem niet zomaar in de steek kon laten wat resulteerde in een spoedopname (hoge bloeddruk 280/180) op de intensive care.
    Na week ziekenhuis ben ik niet teruggekeerd naar huis, die week ziekenhuis opname leek wel vakantie voor mij en heb daarna voor mezelf gekozen.
    En tuurlijk is het moeilijk omdat vreemde hem zielig vonden en hem gingen helpen met de scheiding inmiddels vechtscheiding geworden.
    We hadden samen een bedrijf VOF die zonder mijn medeweten ( want ik werkte nog in t bedrijf vanaf een afstand ) maar even door iemand anders werd overgenomen.
    Alle passen geblokkeerd ( al jaar nu ) alles werd me afgepakt,, nieuwe sloten op onze koopwoning , enz. Gooide hij 1 dag voor de kerst ook onze dochter van 18 op straat.
    Ja nu sinds een jaar weet ik dat autisme ons leven in zijn greep heeft gekregen en dat hij nu alles laat beslissen door een ander want dat wordt te moeilijk voor hem
    Het doet zo'n pijn bij mij dat ik als het ware 28 jaar alles voor hem deed en nu behandeld wordt als stuk vuil omdat ik NIET meer wilde en KON
    Toch ben ik zo blij en ook al ben ik nu 55 jaar dat ik weer een mens ben en geen voorwerp.
    Ik ga nu zelf wat van mijn leven maken wat je leef maar 1 keer
    Ik ben denk ik ook zo lang gebleven omdat ik toch van hem hield maar geloof me dat slijt elk jaar verder af totdat je weg wilt en beseft dat je over de 50 bent en al heel lang eigenlijk al niet meer zo wilde leven en het toch maar deed voor HEM !!!
    Ik heb geen spijt , mijn God ik heb een leven wat ik zelf wil en niet een leven wat ik niet meer op kon brengen
    Lieve dames die dit lezen , ja het is een hel om zo'n iemand in de steek te laten ( want het voelt zo ) maar er is een hemel voor mij open gegaan
    Groetjes en succes met jullie beslissingen , een zeer gelukkig mens

    Reageer
    #258

    Allemaal herkenbaar...in mijn situatie is het mijn vrouw die autisme heeft. In het begin van ons huwelijk ging alles vlot - weinig spanningen, veel aandacht voor elkaar, maar dat is meer en meer verdwenen.

    Nu is het een mijnenveld geworden van ruzies, spanningen en vooral: mij compleet negeren elke keer als ik ook maar de minste poging doe om eens een gesprek aan te knopen over onze relatie, de kinderen, het omgaan met elkaar, enz. De negatieve buien waarin er een constante woede is tav mij en er niet wordt gepraat duren nu soms maanden. Ze doet dan haar zin... loopt soms weg of roept de lelijkste verwijten en projecteert vooral haar eigen angsten op mij. Elke poging om te praten eindigt met een mantra van verwijten, waarbij ze me elke keer woorden in de mond legt, zoals 'ik moet van jou altijd zwijgen' ... terwijl ik net het omgekeerde probeer. Als ze nu eindelijk maar eens zou willen praten over wat ze voelt!

    De puzzelstukken vielen in elkaar toen vorig jaar autisme bij onze zoon (we hebben een zoon en een dochter) werd vastgesteld. Alleen heeft dit het autisme van mijn vrouw scherper gesteld omdat ze die diagnose niet kan aanvaarden...

    Ik herken de leegheid en het gevoel van onmacht in de andere reacties...ook hier wordt het uitzichtloos. Als er 0,1% aan inzicht zou zijn, dan zou ik nog wat energie overhouden, maar wat kan je doen met een partner die blijft beweren dat alle problemen de schuld zijn van iemand anders (ik vooral helaas...)?

    Reageer
    #259

    Pfff...

    Wat herkenbaar!
    vooral het verhaal van Peter Van G.

    36 jaar een relatie met een vrouw waarvan ik in het begin al dacht, er klopt iets niet...
    door allerlei oorzaken de laatste toch gaan spitten hoe het toch kwam dat ik overal de schuld van kreeg, op het sociale vlak weinig tot niks iets willen ondernemen, gesprekken die heel oppervlakkig waren,wel heel gedreven in haar werk, ze heeft wel eens gezegd mijn werk is mijn hobby... seksueel was het ook vaak een probleem, was mijn schuld werd er gezegd, zeer goed voor mijn zelfvertrouwen....NOT!!
    Ik ga binnenkort naar een psychiater, ik zit behoorlijk met mezelf in de knoop, wel eens gedacht om er eind aan te maken, ik sta op het punt om een scheiding aan te vragen, ben er wel klaar mee, 36 jaar is genoeg!!

    Reageer
    #260

    Ik bedoel Bart van Gent

    Reageer
    #261

    Het is funest voor je eigenwaarde als je overal de schuld van krijgt, Mijn vrouw werd wel bang dat ik naar een psychiater ga, dat ik een burn-out heb, dat het op mijn werk niet goed gaat, nee! ik ga omdat ik het niet meer kan handelen thuis!
    Ze is zelf ook een keer naar een psycholoog geweest, 1 keer intake gesprek, 2e keer na 10 minuten terug, was geen reden tot behandeling zei ze tegen mij...onmogelijk, bevriende psycholoog heeft ook gezegd dat dat zeer onwaarschijnlijk is...
    Relatietherapeut zijn we ook geweest, kon ook geen vat op haar krijgen...

    Ik heb gespit en gespit, overal gezocht wat het kon zijn, ik kwam op PDD-NOS uit, alles viel op z'n plaats..
    36 jaar een relatie met iemand met deze stoornis heeft er wel ingehakt..

    Ik zou graag met Bart van Gent verder willen kletsen, zijn verhaal lijkt wel heel erg op de mijne..

    Reageer
    #262

    Ha ik ben niet alleen, vorig jaar januari gescheiden,na 23 jr getrouwd te zijn geweest. Laatste 8 jaar geknokt vanwege de kinderen en je trouwd niet met de gedachte om later te gaan scheiden. IK was mezelf kwijt, gezondheids klachten over vermoeid en energie loos. Nu moetik mijn leven weer op de rails zien te krijgen.Werk vinden lukt deels, de kinderen 15 en 18, gaan nu hartsikke goed. ze krijgen alle aandacht die ze nodig hebben en worden gezien, zonder dat hun vader alle aandacht naar zichzelf trekt. egocentrich.
    Er is nu rust , humor,super zalig. Ookal heb ik het financieel nu niet breed, ik voel me fijner.
    Expartner zegt nog hoop te hebben da het goed komt, maar wil geen therapie. Hij wil leuke dingen samen ondernemen zodat ik er ook weer in ga geloven. Dat zou de weg van de minste weerstand zijn en kort door de bocht.
    Het schijnt maar niet tot hem door de willen dringen dat we gescheiden zijn.
    OOk doet hij zich ineens voor als super toffe papa"popiejopie"" geeft ze vanalles en doet leuke dingen met ze, heel zuur, maar totaal geen wederkerigheid naar de kinderen toe, hij "ziet ze niet ". Ben er klaar mee, kost te veel energie van mijn kant en het levert niks op, want hij doet er niks aan m.b.t. hulp zoeken of diognostiseren. Nu ga ik dit nieuwe jaar is lekker helemaal voor mij en de kinderen invullen. Sterkte iedereen.

    Reageer
    #263

    Hallo allemaal,

    Wat een herkenning, ik ben 27 jaar getrouwd met een man met PDD-NOS, die het zelf niet wil erkennen.
    Omdat mijn zoon van (18jr) het ook heeft, vielen heel langzaam de puzzelstukjes in elkaar.
    Ik herken dingen als:je alleen voelen, moeilijk dingen samen kunnen doen, weinig begrip voor de kids, veel dingen op zijn manier, en idd een kind erbij. Voor de buitenwereld is hij de aardige sociale man.
    Ook financieel is het een ramp, op heel veel plaatsen gewerkt, tot dat het weer mis ging(er was altijd wel wat)Dan door artrose geveld, maar weigert zich te laten omscholen tot iets wat hij nog wel kan.
    Gevolg: al jaren gedeeltelijke kostwinner. En al ben ik niet bang van werken, toch voelt het soms als zware verantwoording.
    Terwijl ik dit schrijf, voelt het weer als een beschuldiging naar hem toe, en voel ik me weer schuldig, maar soms zit het me zo hoog.
    Wie herkent dit?En wilt dit met me delen?
    .

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #264

    Hoi, heb er zelf niet mee te maken in de zin van een partner maar ik begrijp het wel. De man van een oude buurvrouw van me heeft ook pdd nos. Toen ze het vertelde snapte ik het beter. Ik merk dat hij veel weet maar dingen niet begrijpt. Ik zat in een schuldenregeling. Hij wist te vertellen hoeveel je zo ongeveer in de week te besteden hebt en omdat ik op zoek was naar een computer wist hij te vertellen dat je al een nieuwe hebt voor zo'n 300 euro. Dat je als je in de schuldenregeling zit van die paar tientjes in de week geen computer kan kopen snapt hij niet. Zo iemand ziet wel de losse dingen maar begrijpt het verband niet.
    Lijkt me zeker moeilijk als je man het niet wil erkennen. Kan best schelen als iemand er wat aan wil doen, zijn beperkingen erkennen. Ben meer mensen tegengekomen met autisme, ook een huidige buurman. Dat contact vind ik dan makkelijker. Zou het alleen erg moeilijk vinden om een relatie met zo iemand te hebben. Zelf ben ik nogal van de woordspelingen maar vaak snapt iemand met autisme dat niet.
    Dus ik weet weinig goede raad te geven, in elk geval goed om jezelf denken en weinig verwachten van je man. misschien eens wat over opzoeken op internet om ermee om te leren gaan.

    Reageer
    #265

    Lieve allemaal,
    Ik heb veel gelezen en erg veel herkenbaarheid gevonden. Dat is fijn, want ik stuit over het algemeen op onbegrip als ik bijvoorbeeld m'n vrienden probeer uit te leggen hoe het is om met Man "samen"geleefd te hebben. Dat onbegrip is wel logisch en begrijpelijk, want niemand kent Man immers zo goed als ik.

    Na een relatie van zo'n 20 jaar heb ik er definitief een punt achter gezet. Ook bij mij kwam de herkenning na de diagnose bij een van de kinderen. Ik heb het daar over gehad met hem, maar hij vindt dat er met hem niets mis is, het ligt gewoon allemaal aan de bekende ander. Helaas ben ik nogal vaak die ander en daar heb ik last van.
    In mijn ogen had ons huwelijk een kans van slagen gehad als Man zijn gedrag en invloed daarvan zou herkennen, erkennen en er iets aan zou doen!
    Maar zolang hij dat niet doet zal elke relatie die wat meer diepgang vraagt stranden. Ook zijn relatie me de kinderen wankelt en ik maak me zorgen over de invloed die dat op de kinderen heeft. Gelukkig ben ik er ook nog om het op te kunnen vangen. De kinderen zijn 4 dagen bij hem en 10 bij mij. Dit is voor de kinderen het prettigst. Man voegt opvoedkundig gezien weinig toe, gedraagt zich meer als een oppasser en eigenlijk niet eens zo'n hele goeie...

    Nu ik afstand heb genomen is het grote "werken-aan-mezelf" begonnen! Ik ben niet depressief meer, merk nu dat de zon weer meer gaat schijnen, ik meer lucht krijg en weer steeds meer m'n oude ik terugvind.
    Dat heeft veel positieve invloed op m'n band met de kinderen, waar ik enorm van geniet. Ook begin ik weer steeds meer m'n eigen sociale leven op te bouwen en contacten te herstellen die ik in de loop van de jaren nogal heb verwaarloosd.
    Ik heb m'n rust weer gevonden en ik vind het heerlijk!!

    In dit proces heb ik wat dingetjes ontdekt en ik vraag me af of anderen dit herkennen. Wat ik heel erg gemist heb tijdens onze relatie is ontwikkeling. Die was er relationeel gezien nagenoeg niet. Bij Man is ook weinig sprake van persoonlijke ontwikkeling, hij lijkt daar minder behoefte aan te hebben. Maar bij mezelf mis ik het ook en dat vind ik echt vreselijk. Het lijkt wel of ik in een aantal opzichten stilgestaan heb, herkent iemand dit?? Ik hoor het graag!

    Veel sterkte iedereen!

    Reageer
    #266

    IK herken dit uit mijn eigen situatie maar dan met mijn kind, en bij dit bij iemand uit mijn omgeving. Die heeft ook zo,n man. Zij moet ook vechten en werken. Deze mensen hebben echt hulp nodig. Maar ja ze moeten het wel zelf inzien.
    Je bent echt niet de enige. Ik zou zeggen, zet je eigen leven goed op de rit. Als je zelf in balans bent, dan kun je heel veel dingen beter aan en ook relatief beter bekijken. Alles waar je geen invloed op hebt, moet je vermijden. Dit brengt alleen maar Stres. Koppel het terug en neem er afstand van. Laat het bij diegene die het veroorzaakt. Je kinderen is wat anders, die moet je begeleiden, dat is logisch. Maar ook dat zul je beter kunnen als je aan je zelf gewerkt hebt en in balans bent. Blijf vooral rustig, raak niet nooit in paniek. Vraag zelf ook hulp, echt het gaat je helpen. Dit soort dingen kun je echt niet alleen. Ik weet het, heb ook een autisch kind. Mij heeft het veel goed gedaan, heb coaching gehad via mijn werk. Daar heb ik vreselijk veel van Geleerd. Daarnaast ben ik naar de christelijke kerk gegaan een half jaar geleden en ook daar heb ik veel geleerd. De bijbel, het nieuwe testament heeft mij veel inzicht gegeven in het leven. Ik wens je veel geluk en sterkte.

    Reageer
    #267

    Wat ik wel eens wil weten is hoe je aan anderen duidelijk kunt maken wat er speelt in relaties met deze specifieke problemen.
    Ik ben gescheiden en merk dat vooral mensen die mijn ex-man kennen maar moeilijk kunnen geloven dat hij ook een hele moeilijke kant heeft waar de kinderen en ik last van hebben. Hoe leg je een ander uit dat het niet om de klassieke "twee vechten, twee schuld" situatie gaat. Was het maar waar!
    Mijn ex-man kennende praat hij zelf nauwelijks met onze gezamenlijke vrienden. Als hij wel praat kan hij heel overtuigend in z'n slachtofferrol gaan zitten. En je kunt op je klompen aanvoelen dat ik niet al te best afgeschilderd word.
    De vrienden zullen begrijpelijk weinig zin hebben om tussen twee vuren te gaan zitten.
    Daarbij komt dat ik m'n ex-man verwijt dat hij continu anderen de schuld geeft van door hem veroorzaakte problemen. Maar in feite doe ik hetzelfde door de oorzaak van het mislukken van onze relatie grotendeels bij hem neer te leggen. Hoe komt dat dan bij onze vrienden over??

    Ik hoor graag hoe anderen hiermee omgaan!

    Reageer
    #268

    Een late, maar oprecht dank je wel!
    Ik vind steeds beter mezelf terug, dat heeft duidelijk positieve invloed op de kinderen ook!!
    En praten helpt ook veel, maar dan wel met mensen die het snappen.
    Dus nogmaals bedankt!

    Reageer
    #269

    hallo allemaal,

    geen idee of deze topic nog actief is.

    Ik ben in mijn relatie de gene met autisme, en ik vraag mij eigelijk altijd af hoe mijn ma mij ziet.
    Ik vraag het wel eens, en dan krijg ik wat een sussend antwoord. Dat het hem echt niet uitmaakt. Maar als ik jullie verhalen lees.....kan ik dan zijn antwoord wel geloven??
    Ik weet uit ervaring, er is geen grotere egoïst dan een autist,(zou daarom bijna elke zin die ik type, met ik beginnen.... hihihi.)
    Ik vind het iedergeval erg fijn om jullie kant van het verhaal te kennen.

    Behalve ASS heb ik ook ADHD. een bijna onmogeljke combi.
    ik ben niet alleen heel gestructureerd, maar ook heel snel chaotisch. kan dan dus gewoon ruzie maken met mezelf. eh ja, dat doe ik dan hard op.

    Reageer
    #270

    In mijn (Marokkaanse) cultuur zijn er veel verwachtingen mbt sociale omgang, onbesproken regels, tradities etc...

    Hiernaast is het lastiger om tegelijkertyd inzicht te hebben in de voorgenoemde gebruiken, sociale regels etc. Zoals dit geldt voor de Nederlandse autochtonen.

    Mijn partner heeft tamelijk veel autisme trekjes. Bij zijn jonge nichtjes/neefjes herken ik ook gedrag die je aan autisme zou kunnen linken. Maar men komt er niet voor uit. Wordt niet over gepraat. Bij 2 volwassenen herken ik het ook.

    Ons huwelijk loopt steeds stroever, maar mijn man blijft volhouden dat alles door mijn gedrag komt. (Omdat ik Add-diagnose en gewrichtsklachten heb)......en is ondanks de vermoedens mbt zijn familie nog steeds niet bereid om zelf een onderzoek te ondergaan.

    Ik blijf eraan werken om hem zover te krijgen. Inmiddels loopt hij ook vast op z'n werk en zit hij tegen een burn-out aan. Mijn man is heel goed in financiën en tijd inschatten. Hij kan niet goed tegen verassingsuitjes etc. Aan kindernivo levelen vindt hij moeilijk.
    Hij is erg doelgericht en mist daarbij tactiek. En hij heeft erg veel moeite met zelfreflectie.

    Ik ben benieuwd hoe jij met jouw partner omgaat om de situatie zo soepel mogelijk te houden. En wat jou daarbij heeft geholpen.

    Reageer
Reageer op: leven met een partner met autisme


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief