Ben sinds mijn jeugd al bang voor in mijn ogen harde knallen. Vuurwerk, ballonnen, knapperpistolen, onweer enz. Ik had er nog nooit wat mee gedaan, omdat je vaak niet begrepen wordt. Mensen schijnen het juist leuk te vinden om ballonnen of vuurwerk in jouw buurt te laten knallen als ze merken dat je bang bent. Maar toen mijn dochter me in mijn gedrag begon te kopieeren, dacht ik, dit wil ik haar niet aanleren. Met lood in de schoenen naar de huisarts, want hoe leg je dit gevoel uit!
De huisarts reageerde gelukkig serieus en stuurde me door naar de psychiatrie. Hier heb je eerst een hoop gesprekken om het probleem vast te leggen en een behandelplan te maken. Cognitieve gedragstherapie werd voorgesteld. De psycholoog stelde voor om eerst mijn angsten op te schrijven in volgorde van minst erg naar het allerergste. Bij mij kwam het klapperpistool op 1, en vuurwerk als allerlaatste. We begonnen dus met het knapperpistool. Ik zei tegen hem, dat doe ik nooit!!!
Mocht dus eerst met de vingers in de oren en ging hij knallen. Toen achter een kussen zonder vingers in de oren. Ik kwam tot de ontdekking dat ik het liever zelf deed, dan dat hij ging schieten. Waarom?
Contole!!! Als ik zelf schiet, weet ik wanneer de knal komt en als hij het doet niet!! Verbazingwekkend hoe snel je aan het harde geluid went. De eerste knal is en blijft het vervelendst. Hoe hard was de knal ook al weer?? Zo gingen we week na week een stapje verder en kreeg ik steeds meer vertrouwen in mezelf. Ik heb op een gegeven moment 60 ballonnen op moeten blazen. Deed ik het niet snel genoeg? Shit! Ging hij me helpen. En hij blies ze groter dan ik natuurlijk. Daarna moest ik ze weer stuk prikken. De eerste knal weer het ergste.
Tot slot op oudejaarsdag kwam hij op zijn vrije dag bij me thuis en gingen we vuurwerk afsteken. Eerst hij, ik weer met mijn vingers in de oren. Daarna zonder vingers en moest ik zelf. Nog nooit in mijn leven gedaan! Maar het ging en ik ben nog nooit zo rustig oud en nieuw door gekomen. Ik merk wel dat ik moet blijven oefenen, want je valt weer terug in je oude gedrag! Oud en nieuw komt er weer aan en ik ben al weer op mijn hoede op straat. Dat zit er zo in gebakken! en gaat er volgens mij ook niet weer uit. Waarom vertel ik dit allemaal?
Ik dacht ook altijd dat ik de enigste in mijn soort was. Ik hoop dat anderen hier wat aan hebben. Je kunt in principe zelf oefenen met iemand in je omgeving die van je probleem weet en die je vertrouwd!
Succes allemaal. IK zal zelf de trekbommetjes ook weer van stal halen om weer tegen mijn angst te vechten. Dat is de enigste manier!
Jolanda

Wel,
ben intussen 33 en ook last van die knallen. dank aan het internet om ervoor te zorgen dat ik me alvast niet meer de enige moet noemen die hier last van heeft. al een paar keer geprobeerd de stap naar behandeling te zetten, maar nooit kunnen doorzetten. Mijn dochter was gisteren nog dolenthousiast toen ik een ballon opblies maar ik heb hem zelf weer moeten aflaten wegens risico dat ze hem ging laten knallen (is nog te jong om het te beseffen, maar wel scherpe nagels). Ben zelf wel overtuigd dat de aanpak therapie is, alleen kan ik het maar niet opbrengen om er tijd voor te maken. laatste 2 maanden van het jaar gaan alweer in en dat betekent toch heel wat onrust (woon vlak naast een park waar al 's wordt geëxperimenteerd...). Hierbij alvast mijn belofte/voornemen naar mijn soortgenoten toe om toch in de komende periode hulp te zoeken.

Sterkte aan allen

Inderdaad, was is het fijn om te lezen dat je niet de enige persoon op aarde bent die (om te beginnen) op oudejaarsavond als een gestoord iemand met zijn vingers in de oren zit...

Ik ben een meisje van 16 en heb ook een 'hardgeluid' fobie..
Ballonnen, vuurwerk, onweer, pistoolschoten in de film..
noem maar op, allemaal verschrikkelijk!!

Altijd bij harde geluiden ga ik ineens heel rare wartaal uitslaan, ga ik zweten en vaak ook nog me vingers in mijn oren doen en dan zo veel mogelijk blijven praten want dan hoor je alleen je eigen stem nog (vandaar die wartaal).

Ik schaam zo verschrikkelijk want niemand in mijn omgeving begrijpt me.. Op oudejaarsavond gaan wij altijd naar de kerk toe en dan moet ik mee. Om te beginne al die tocht lopend erheen, ik KAN GEWOON NIET ANDERS dan mijn oren dicht doen maar waarom begrijpt ***** niemand dit in mijn omgeving!:S
Vorig jaar ook zo'n drama, mijn moeder trekt heel de tijd mijn handen heel hard weg en zegt dat ik er niet uitzie zo en dat ze zich voor me schaamt. Ik voelde me toen zo rot dat ik ook nog moest huilen.. En ja, nu komt het er weer aan die vreselijke schaamperiode..

Weten jullie misschien wat beter is, of zoveel mogelijk onder die harde geluiden komen (ook al zou ik mijn *** niet weten hoe) of proberen de harde geluiden zo veel mogelijk te vermijden?
Ik heb zelf namelijk het idee dat hoe meer negatieve ervaringen (elke ervaring met harde knallen dus) ik meemaak, hoe meer mijn zelfvertrouwen daalt en hoe erger mijn angst wordt..

En weten jullie misschien goede psychologen of praktijk of spreekuren of whatever waar ik heen kan gaan?

Liefs en heel veel sterkte iedereen! Wi.

Hallo ,

Als je ouders er geen begrip voor hebben en jij zo een enorme angst voor knallen hebt zou ik toch met je huisarts gaan praten en vragen of hij dit aan je ouders uit wil leggen dat dit echt een groot probleem voor jou is. Het kan niet goed voor jou zijn om zo door te gaan begrip van je ouders lijkt mij zeer belangrijk om zo wat rust en respect te krijgen in je eigen huis. In Duitsland is een forum speciaal voor mensen met een knal fobie. Dit kun je vinden op ligyrophobie. Hier lees je dat veel mensen over hun angst heen zijn gekomen door langzaam te wennen aan ballonnen door ze op te blazen en in huis te laten liggen daar na door ze stuk te maken. Dit gaat natuurlijk in stapjes en voor iedereen op zijn eigen manier, er zijn ook mensen die zo ver komen dat ze zelf een ballon zonder problemen stukblazen en het leuk gaan vinden om ballonnen stuk te maken. De ervaring van de meeste mensen is wel om te blijven oefenen, ieder op zijn eigen manier en tempo natuurlijk.

Ik hoop dat jullie ier iets aan hebben, er vanaf komen of de angst verminderen is wel mogelijk maar gaat niet vanzelf.
Veel succes en sterkte

heb ik ook al heel mijn leven ontzettend veel last van. Wat ik doe op nieuwjaar is me zat drinken en dan hebk er totaal geen last meer van =D

Ik ben 41 jaar en heb ook al heel mijn leven last van angst voor luide knallen.
Bij het horen van een knal gaat mijn hart sneller slaan en wordt ik heel zenuwachtig.
Ik heb in die 41 jaar nog nooit een oudejaarsavond rustig kunnen vieren.
Ben al weken voordien heel zenuwachtig.
Waarom ik er bang voor ben weet ik gewoon niet, het gebeurd gewoon.

Hallo, misschien geeft dit wat hoop: Ik ben ook al mn hele leven overdreven bang voor knallen. Het is wel beter geworden na de tweede therapie die ik heb gedaan (geleidelijk opgebouwde exposure i.c.m.EMDR.)De therapeute stak uiteindelijk rotjes af en bleef daarbij gewoon rustig met mij over iets anders praten. Dat hielp eigenlijk heel snel.De truc is nl.er gewoon geen aandacht aan te besteden door juist met iets anders(leukers)bezig te zijn. Ik ben er nu voor een deel vanaf (ballonnen en licht vuurwerk zijn geen probleem meer) maar zal nog wel meer in verschillende situaties moeten gaan oefenen en met nog zwaarder vuurwerk voordat ik mn eerste gewone oudejaarsavond in 43 jaar kan beleven.

ik weet dat dit een oud topic is van een paar jaar geleden maar wil toch nog even reageren. ik heb PRECIES hetzelfde als jij. ik ben ook een hoogsensitief persoon. ik heb dit ook met een paar andere geluiden.
ik weet niet waarom ik dit heb. waarom kan ik er niet tegen? ik heb 1 tip; weet je wat een beetje helpt tegen die rotknallen rond oud en nieuw? oordopjes in en harde muziek aan! je afsluiten ervoor, dan hoor je t niet zo. en de politie bellen want ze mogen niks afsteken voor oud en nieuw. dus een beetje wraak op die rotmensen nemen die het afsteken zeg maar. maar waar ik erg van overstuur raak is wanneer die idiote mensen in de lente en zomer ook onaangekondigd vuurpijlen en strijkers afsteken ergens. ik vind t echt belachelijk dat mensen vuurwerk afsteken zomaar terwijl het lente en zomer is! en dan wil ik wel de politie bellen maar ik weet niet wie het doet en waar het precies vandaan komt. die controle die je niet hebt over een geluid die je bang maakt, t is vreselijk. en mensen houden gewoon geen rekening met anderen, denken alleen aan zichzelf. ik begrijp niet dat anderen er geen last van hebben en de politie niet bellen als t in hun straat gebeurd. die mensen die het afsteken, ik vervloek ze soms. oh wat haat ik ze!

Hallo
Ik ben Daniek en ik ben 13 jaar oud.Ik ben zelf ook hèèel erg bang voor knallen bv vuurwerk en ballonnen,onweer heb ik nog een beetje.Ik dacht altijd dat ik de enigste ben met die angst!
Ik heb wel een vertrouwbaar persoon waar mee ik praat en dat vind ik wel heel fijn,ik praat met hem via een briefje,omdat ik mij er heel erg voor schaam.Met oud&nieuw zorg ik ervoor dat ik binnen mag blijven.Mijn moeder steekt nooit vuurwerk af,omdat zij ook bang is voor knallen maar ze heeft het niet zo erg,dus bij haar is het gewoon een angst maar bij mij toch wel een fobie.:(En op verjaardagen waar ballonnen hangen probeer ik rustig te blijven,als het in ons eigen huis is probeer ik meestal te vluchten naar mijn kamer,maar op die manier kom ik er nooit vanaf!Ik heb mijn angst niet tegen iedereen vertelt omdat het best schaamend is! Maar ik zou er graag vanaf willen! weet iemand hoe?
De groetjes van Daniek uit Ede:)

Hallo Daniek

Met ballonnen is het een kwestie van oefenen, begin eerst maar met blazen zodat je er aan gewend raakt en op een gegeven moment blaas je ze op en ga je er mee spelen , en later begin je met stuk maken, eerst een heel kleintje en telkens groter. ik heb dit eerst met oordopen gedaan.
ik vind het nog wel eng vooral als het bij mijn ouders thuis is(die kan ik niet vertrouwen) hier in huis ben ik er wel aa gewend, maar ik blijf mijn momenten houden, vooralals het hele grote balonnen zijn.
vuurwerk kan ik accepteren zolang ik niet naar buiten hoef, aangezien ik vlak bij terrein woon waar de kermissen komen, is hier minimaal 4 keer per jaar groot vuurwerk.

ik schaam me er ook voor, maar heb een lieve man die me 100% steunt. of ik er ooit vanaf kom, hoop het, hoop het voor iedereen,

Ja ik durf ballonnen wel op te blazen en ermee te spelen.Maar dat kapot prikken kan ik echt niet,en als ik iemand anders dat zie doen,dan blijven de bilden in mijn hoofd hangen...Ik heb 1 vraag hoe heet de winkel waar je oordoppen koopt en hoe duur? Want dan kan ik miss gaan oefenen.Het is niet echt fijn om met je vingers in je oren te zitten:| Ik zou hèèèl graag op therapie willen ervoor maar ben bang dat het niet mag...De groetjes van Daniek:)

Ha allemaal,

Wat fijn om zoveel herkenbare ervaringen te lezen! Wil ook graag mijn ervaringen delen.. Ik ben 23 jaar en zo lang ik me kan herinneren ben ik al extreem bang voor knallen. Geen aanwijsbare oorzaak, altijd schrikkerig geweest. Bij knallen kan ik alleen maar denken dat ik weg wil en check ik constant de omgeving op verdachte bewegingen en ontsnappingsmogelijkheden. Tijdens een college angststoornissen kwam ik erachter dat alle kenmerken voor een fobie ook op mij van toepassing waren... 🙂 Bizar moment! Voor mij betekende het een opluchting, het heeft een naam, je bent niet gek. Ik ben gaan zoeken naar een goede psycholoog die gespecialiseerd is in fobiëen en heb therapie gevolgd. Mijn tips na aantal jaar therapie:

1) Zeg tegen je omgeving wat je hebt. Mijn ouders voelden zich ook opgelucht, wisten ook eindelijk waarom ik zo paniekerig reageerde op harde geluiden. En: als je het zegt tegen mensen gaan ze je helpen en meedenken (echt waar!) en hoef je niet steeds meer smoesjes bedenken om ballonnen te ontlopen op feestjes etc. Mijn vrienden zorgen er nu bijv voor dat er geen ballonnen zijn en ik vraag zelf vaak even na of ze er zijn. Mensen blijken best wel bereid te zijn om alleen slingers op te hangen of het zo makkelijk mogelijk voor je te maken als je eerlijk zegt dat je er heel erg bang voor bent.
2) Doe wat aan je angst. Je hoort idd vaak dat een fobie 'eenvoudig' te behandelen is, met gedragstherapie (eerst knalerwtjes, dan kleine ballonnen knallen, langzaam steeds moeilijker). Ik denk dat je wel realistisch moet zijn. Ik dacht dat als ik in therapie ging dat ik er meteen vanaf zou zijn. Helaas kan ik dat niet zeggen. Ik heb wel een heleboel geleerd en daarom wil ik het ook echt aanraden! Door oefenen vermindert iig je angst voor kleinere knallen (tip: oefen met knalerwtjes, die kan je ver weg (en zelf) gooien en gaan niet zo hard). Je leert bij het oefenen ook om je spanning te laten zakken en afleidtechnieken en ademhalingstechnieken. Dat laatste komt je echt overal van pas. Je hebt gewoon bepaalde houdingen waardoor je je lichaam kan dwingen om rustiger te ademen bijvoorbeeld (ellebogen op je knieen, of plat op de grond liggen). Daarnaast heb ik ook geleerd om om te gaan met paniekaanvallen. En wat ik ook heel prettig vond is dat er iemand meedenkt hoe je bijvoorbeeld oud en nieuw door kan komen (tip: op vakantie, vuurwerkvrij park)
3) Ken je grenzen. Als je iets té eng vindt moet je het niet doen. Dan wordt het namelijk een traumatische gebeurtenis voor je(onthoud je altijd als falen van jezelf) en dat schiet niet op. Betekent niet dat je dan maar niet aan knallen moet beginnen, je moet juist naast de negatieve ervaringen positieve ervaringen gaan opdoen (psychologentaal ;)) door een knal te horen en te durven blijven staan. Heel eng, maar geeft wel trots gevoel achteraf! Je hoeft overigens ook niet meteen ballonnen te knallen of vuurwerk af te steken. Je kan ook naar onweergeluiden luisteren en geluid steeds harder zetten.

Hoop dat jullie wat aan mijn ervaringen hebben...

Groetjes

hallo

ik heb hetzelfde voor als jou. zolang als ik me kan herinneren ben bang voor alle soort knallen en harde geluiden zonder echte aanleiding of reden.
Ik heb schrik van het verschieten, en het gevoel dat dit teweeg brengt. Het hart dat te snel slaat, zweten, ....
Ik heb dit ook met lichtprikkels maar in mindere maten.
Zoals jou stoot ik vaak op onbegrip. Mensen vinden het overdreven en belachelijk.
Ik ben ondertussen 24 en heb nog nooit professionele hulp gezocht. Wel ben ik er op mijn manier leren mee omgaan. Voor een deel zal ik proberen de situaties waarin een knal zou kunnen plaatsvinden te mijden. Dit is niet altijd mogelijk. ik probeer mijn leven vooral niet te laten beïnvloeden door deze angst (bv. naar een actiefilm ga ik met oordopjes aan.) Maar een echte oplossing weet ik ook niet. Gewoon overleven...
Dus als iemand een oplossing heeft! zeer welkom!

Ik had het zelfde, alleen ik kocht illegaal vuurwerk probeerde me oren open te houden. luisterde er naar en vond het tof. misschien helpt dit.

Koop gewoon plugjes bij de apotheek. Van die waxballetjes of Earplanes of die dingetjes waardoor er geen water in je oren kan komen tijdens zwemmen. En dan therapie, want binnen blijven is toch geen optie?!