Een aantal maanden geleden ben ik door mijn psycholoog mij er bewust van geworden dat ik met een narcist leef.
Ik heb hierover gesproken met mijn partner maar die ontkend alles en heb enige tijd later ook niet meer bij stil gestaan.
Enige tijd later hebben we op een gegeven moment een breuk gehad.
Hij zette mij en mijn kids zonder pardon op straat. We hadden alleen maar een meningsverschil, meer niet! En zijn ijzige blik zal ik nooit meer vergeten van die bewuste avond... Ik was overstuur en vroeg: dus dit is het einde van onze relatie? Ja, zei hij, het deed 'm werkelijk niks en toonde geen enkele emotie.
Ik ben toen een week bij mijn vriendin gaan wonen en wat deed ik? Ik ging de schuld bij mijzelf leggen. Misschien zeur ik ook wel gewoon teveel? Ik voelde me schuldig.
Nou goed, uiteindelijk een gesprek gehad en we besloten het weer te proberen.
Het ging goed, hij veranderde. Inmiddels liep ik ook niet meer bij de psycholoog want het ging immers goed. (dom!)
Nu, een aantal maanden later, beginnen mij zijn narcistische trekjes weer op te vallen. IK was wéér teleurgesteld en voelde me heel down. Hij steunde mij wel, maar omdat moment schoot nog niet zijn narcisme door m'n hoofd.
Daarnaast voelde ik zóveel achterdocht dat het niet meer gezond was en ik voor een paar weken terug tegen mezelf heb gezegd, stop hiermee, met die achterdocht!!
Dat lukte me, maar ik merkte dat ik veel haat begon te voelen, ook naar mensen uit mijn directe omgeving.
Ik dacht: oeps, dit is niet goed, want ik herkende het uit mijn vorige relatie. Op een gegeven moment ebt mijn gevoel voor die persoon dan weg.
Het viel hem op, dat ik afstandelijker werd en onverschilliger.
Hij sprak mij hierop aan en zei dat het hem niet beviel.
Ik ben uiteindelijk maar weer naar de psycholoog gegaan en heb hem uitgelegd wat ik allemaal voelde.Psycholoog zei dat ik de dingen wat positiever moest bekijken t.o.v hem enz... Ondertussen terwijl ik zocht op Google naar haat en wrok kwam ik ineens bij narcisme weer terecht. Ik was het gewoon spontaan vergeten en dacht ineens: Oja!
Ik ging mijn haat negeren, een middenweg zoeken en besloot eergisteren om er maar weer voor te knokken voor onze relatie want hij is immers voor een groot deel wél veranderd.
Nu zaten we gisteren bij mijn vriendin en ik kon mijn oren niet geloven. Constant maakte hij lullige opmerkingen naar mij toe in haar bijzijn. Hij vernederde mij. Gaf mij het gevoel dat hij mij voor geen meter interesseert en mij dus op zulke momenten enorm naar beneden haalt.
Ik was kwaad en corrigeerde hem meteen.
We gingen naar huis en ik was weer doodop. Zo op, dat ik niet eens meer kon denken! Ik wilde er wat van zeggen, maar tegelijkertijd dacht ik: oke, overdrijf je niet een beetje? En als ik er wat van zeg, dan zeur ik wéér!
Hij heeft dit weleens vaker gedaan, maar hij ontkend.

Ik ben op het moment echt aan het eind van mijn latijn.. Leeggezogen en weet me geen raad meer. Durf er ook niet meer met m'n vriendinnen over te praten want ik voel me bezwaard. Ik heb nog nooit zoveel geklaagd als in deze relatie.
Voor een jaar terug kreeg ik spontaan kale plekken op m'n hoofdhuid. Het is gelukkig weer aangegroeid, maar de plekken die destijds kaal waren doen weer pijn...

Ik weet dat ik het mezelf allemaal aan doe, maar ik zie geen uitweg meer. Heb hiervoor een relatie gehad, waarbij ik door mijn ex partner ruim 4 jaar ben gestalkt. In die zin is er nu "rust" voor de kids, maar voor mezelf...pfff.

Ik slaap slecht en mijn gedachten maken overuren. Afgewisseld door dagen dat ik niet meer kan denken en letterlijk op ben.

Hoe maak ik me sterker??

Een narcist veranderd zonder professionele hulp NIET!! Het lijkt soms zo, om vervolgens in alle hevigheid terug te komen.
[quote]Hij zette mij en mijn kids zonder pardon op straat[/quote]
[quote]Constant maakte hij lullige opmerkingen naar mij toe in haar bijzijn. Hij vernederde mij.[/quote]
[quote]Hij heeft dit weleens vaker gedaan, maar hij ontkend.[/quote]
Als hij niet bereid is om hulp te zoeken en dat zal wel niet want volgens hem is er met hen niets aan de hand en ligt het allemaal aan jou, denk er dan eens goed over na of je zo'n relatie nou echt wilt.

Hoi Tandor,

Bedankt voor je reactie.

Hulp zal hij zeker niet zoeken want idd er is niks mis met hem.

En dit is nog maar een héél klein gedeelte wat ik heb verteld over onze situatie.
Voor onze breuk heeft hij mij zo ongelooflijk respectloos behandeld. Flirtte in mijn bijzijn met andere vrouwen en maakte mij bewust jaloers. Al zegt hij van niet. Dit is ook allemaal wel uitgesproken, maar er blijven triggers terug komen. Ik ben van mezelf helemaal niet zo extreem jaloers aangelegd, daarom herken ik dit niet van mezelf.

Zo'n relatie wil ik zeker niet, maar ben op het moment niet stabiel genoeg om ermee te stoppen. Ik slik al antidepressiva en kan het er gewoon niet bij hebben. Zeker niet om de rustige situatie van m'n kids weer te verbreken. Het is zo dubbel, want gek genoeg ben je je gaan hechten aan zo'n persoon want hij heeft ook wel goede kanten. Maar je gevoel blijft zeggen dat het niet klopt..daarom wil ik mezelf nu als eerste weerbaarder maken om vervolgens de volgende stap te zetten.
Ik had nog nooit gehoord van narcisme, totdat mijn psycholoog het benoemde en ik op internet ging zoeken naar die stoornis. Zo ongelooflijk veel herkenning!
En toch blijf je hopen dat je er naast zit...

Misschien kun je hier nog wat nuttige tips vinden:

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/48625-narcisme-kenmerken.html

Zelfs met hulp blijft het een klootzak narcist. Die ook jou de schuld in de schoenen wil schuiven. Geloof mij maar want ik heb een relatie met een die hulp gezocht heeft, het weet en niet ontkend. Toch zie ik teveel van zijn stoornis en word ik er gestoord van. Het gaat soms maaaaaanden goed tot dat ik weer eens iets doe wat hem niet bevalt, terwijl dat niet eens zo erg is wat ik gedaan heb.... Toch wil hij mij dan 'straffen' en die straf weegt altijd 10000 x zwaarder dan wat ik onbewust fout gedaan heb in zijn ogen. Dat brengt mij helemaal terug bij af en dan zit mijn hoofd ook weer vol met gedachtes als 'what the hell doe ik bij zo'n iemand die zo erg altijd zijn zin door wil drijven en altijd denkt de baas over mij te kunnen zijn'. Hij is dan ijs en ijskoud. Dit zal zelfs al heeft ie hulp gehad waarschijnlijk NOOIT veranderen. Maak je maar geen ilussies. Het is altijd JOU fout, nooit de zijne. Hij zegt alleen sorry als hijvind dat hij fout zat, nooit wanneer jij dat van hem wil. Wederom dik Narcisme.... Wanneer het dan weer 'goedgemaakt' is (van mijn kant natuurlijk...) dan is hij een engeltje en super lief, totaaaaaaaal tegenovergestelde. Alleen juist die grote contrasten tussen die 2 'persoonlijkheden' maken het (voor mij) geestelijk heel vermoeiend.....

Ik begrijp inderdaad dat je gehecht bent aan hem. Ik ook aan de mijne, maar ook ik wil mij losmaken... Diep van binnen weet ik dat deze relatie mij op lange termijn een zombie gaat maken..... Hij heeft veel goede kanten, maar die wegen helaas niet op tegen de slechte narcistische kant... Dat is heel pijnlijk en je voelt je machteloos, want je kunt niks doen. Je probeert iemand bewust te maken daarvan maar dat gaat je nooit lukken. Hij zal alles doen om zijn eigen hachie te redden en goed te zitten en dat zal ten koste gaan van jou/mij..

Hij heeft soms van die buien dat hij de hele boel bij elkaar vloekt en tiert,Ik doe niets goed, en hij vernedert mij ook erg.
Ik huilde er vroeger om, maar dat doe ik niet meer.
Ik sluit me af als hij zo scheld het gaat vanzelf weer over.
Ik heb veel steun aan andere berichten van het narcisme forum.
Bedankt .

dag allemaal

Mag ik ook even mijn verhaal kwijt ?
Mijn echtgenoot ontzegt me al drie jaar intiem te zijn hem .
Hij stelt zonder meer mij altijd in mijn ongelijk en staat zonder meer altijd achter andere mensen, wat ze ook zeggen of doen .
Soms ben ik bang dat ik terug een scheldtirade over me heen krijg en dat hij weer dreigt weg te gaan . Dit trouwens echt onzin ( hij zou dit niet doen! )
Ik voel me bij hem al lang geen vrouw meer ...
Als hij me kan kraken doet hij het .
Het gebeurt dat ik ook eens een situatie afkeur, maar niet de persoon in kwestie . Bij hem lijkt het wel een sport .
Als we buitenshuis zijn neem hij me dan weer vast ...eens thuis .. zit ik weer alleen .
Ik heb 2 mooie kindjes en wil hen hun onbezonnen jeugd niet ontzeggen, daarom blij ik bij hem.
Wie zit er nog in dezelfde situatie ?

bedankt

x*x

Ik snap dat het moeilijk is om los te komen van een narcist, zelf heb ik een aantal jaar omgang gehad met iem met de stoornis, ik dacht in het begin dat ik mijn perfecte wederhelft had gevonden,hij was wel raar maar daarom hield ik(dacht ik) van hem, intuïtief zijn er heel veel momenten geweest dat ik dacht, dit klopt niet, maar goed voor het eerst raakte iem. mij zo diep en dacht oprecht in vrijheid en onvoorwaardelijkheid. Achteraf na een hele heftige ervaring, waarin hij bijna dood was gegaan, draaide hij zo gevoelloos om naar een ijskoud persoon dat totaal geen empathie had voor mij (ik dacht het komt door het hele voorval) Naarmate de tijd vorderde kreeg ik overal seintjes en begon te lezen over narcisme (de stoornis) wat pijn deed, misselijk werd ik. Ik had alles gegeven aan deze man omdat ik dacht dat het echte liefde was. Nu enige tijd later en geheeld te zijn van de situatie, ben ik erachter dat het feit dat je voor een narcist(stoornis) valt, te maken heeft met geen zelfliefde, door de manier waarop een of allebei van je ouders liefde heeft gegeven (vaak ook een narcist), dan heb je geen goede definitie van liefde.
Vaak is het een mooie les om te kunnen transformeren naar onvoorwaardelijke liefde voor jezelf, daarom zijn het vaak zeer empaaten die een narcist als prooi heeft, omdat die te vaak te manipuleren zijn naar pleasers en nog moeten leren met hun eigen intuitie en altijd de ander willen helpen(maar ook niet weten dat wat ze voelen van hunzelf of van de ander is) en zichzelf daarbij wegcijferen. Dat kan zeer traumatiserend effect hebben op je persoonlijkheid, je raakt jezelf kwijt doordat je letterlijk jezelf hebt gegeven. Ik ben er allemaal ook doorheen gegaan, pijn, trauma, eenzaamheid,ziekzijn, je leeg voelen, leeggezogen worden etc. ben blij dat ik vandaag de dag het als een van de mooiste lessen kan zien in mijn leven, omdat het mij heeft laten zien wie ik echt ben. Ik besef (gezien de vele situaties die hebben plaatsgevonden, waar ik nu niet over uit kan wijden) er zo goed uit ben gekomen, door veel te lezen en veel met mezelf in gesprek te gaan. Het heeft namelijk een reden waarom je deze les moest leren (op een hel wrede grove manier) ik wens iedereen heel veel heling toe

Kijk eens op de website over narcisme in relaties:
[url=http://]http://narcismeinrelaties.nl/[/url]

Na een huwelijk van ruim 43 jaar ben ik er eindelijk achter gekomen wat er mis is. Ik ben getrouwd met een narcist. Alles wat ik er de afgelopen dagen over gelezen heb klopt. Hoe is het toch mogelijk dat het zo lang geduurt heeft. Ik denk dat ik er wel een beetje een verklaring voor heb. Ook ik zocht steeds weer de schuld bij mezelf. Probeerde door te praten steeds weer duidelijk te krijgen wat er nu eigenlijk aan de hand, een bij voorbaat kansloze exercitie maar toch, blijven proberen, ben immers opgevoed met het verhaal dat je een huwelijk aangaat voor altijd en dat je niet zo maar opgeeft als er iets is. Maar wat deed dat met mij, ik werd meer en meer een bang, teruggetrokken mens, dat geen mensen neer wilde vragen in haar huis, dat nergens echt meer heen wilde, dat altijd alleen de problemen op moest lossen en nooit terug kon vallen op hulp. Voor hem was er zijn werk, niet bijster succesvol overigens, voor mij was er het huishouden, de kinderen, de administratie, het maar zien uit te komen met het geld enzovoort. Dit ging zelfs zover dat eens, toen ik opgenomen moest worden voor een tamelijk ingrijpende operatie en de kinderen nog op de lagere school zaten, ik zelf maar moest zorgen voor een opvang na schooltijd, dat kon hij niet, want zijn werk was belangrijk. Voor de goede orde, hij wilde het niet,  het was niet bespreekbaar. Gelukkig kon ik toen met veel moeite een gezinshuis krijgen die de kinderen na school opving,  zorgde voor hun eten en weg ging als mijn man eindelijk thuis kwam. Iets meer duidelijkheid, hij had toen werktijden van 5 uur in de morgen tot 2 uur in de middag. Alle mogelijkheden om iets te regelen dus, maar hij zat liever op zijn werk dan dat hij voor zijn kinderen zorgde.  Dat bleef doorgaan, toen ik weer ging werken toen de kinderen groter waren veranderde er nog niets. Ik "mocht" werken, was misschien wel makkelijk want dan kon hij opscheppen met zijn twee vakanties per jaar, naar hij moest er zeker geen last van hebben en ik moest gewoon nog steeds overal voor zorgen, want hij had geen tijd. Sinds twee jaar is hij met pensioen, en in die twee jaar is het steeds erger geworden. Luiheid alom niet van de bank af te branden,  keer  op keer weer beloven dat het gaat veranderen maar waarmaken ho maar. Als ik hem daar op aanspreek is de reactie altijd hetzelfde, ja maar jij. En je snapt toch wel dat ik moe ben, ik heb altijd gewerkt, het is toch logisch dat ik nu even niet kan, maar het gaat beter worden in de toekomst. En dan moet ik het daar maar mee doen en vooral niet verder zeuren. Andere keus gemaakt, zelf maar dingen gaan ondernemen. Maar, ik ben de deur nog niet uit of het eerste sms je, Apple of mailtje verschijnt al, en dat blijft doorgaan. Controle, dat is wat hij wil hebben, zelf niet mee gaan of slechts na lang aandringen en met een zeer duidelijke tegenzin. Kortom, men zal zich afvragen hoe dit zo lange tijd heeft kunnen duren, gewoon ook maat ik het niet wilde zien,  mezelf overal de schuld van gaf, zelfs wanneer hij duidelijk stond te liegen vroeg ik me nog af wat ik had kunnen doen om dit liegen te voorkomen.  Ik heb spijt, spijt dat ik het zover heb laten komen, dat ik zelfs mijn kinderen hier aan blootstelling gesteld. Wat nu, na dit verhaal, eerst maar eens zien dat ik een eigen huisje jan krijgen, dat v is al moeilijk genoeg, dan proberen een beetje rust te vinden, dan een scheiding,  wat wel een vechtscheiding zal worden en dan, misschien, eindelijk een beter leven, genieten van mijn kinderen en vooral van mijn kleinkind. Zou het kunnen??

Hoi,

 

zit je nog in deze situatie.. ?

Om er over te kunnen oordelen moet je het hebben meegemaakt, anderen kunnen het niet begrijpen en het echt duidelijk omschrijven is moeilijk.  Het is een heel complex syndroom. Niettemin is samenleven met een (Verborgen) Narcist onmogelijk. Ze zorgen vaak op een heel subtiele manier constant voor stress, waardoor slachtoffers vaak lichamelijke en ook psychische klachten zullen krijgen. Ze maken je simpelweg kapot. Er is maar één oplossing; Ga weg, stap uit de relatie.

help ben helemaal de weg kwijt en weet niet meer wat ik moet doen .... slaap en eet niet meer en weet bijna zeker dat mijn partner narcistisch is! Ik ben al paar jaar in psychologen traject maar kom niet verder! Ga morgen weer  naar huisarts voor medicatie en ondersteuning. Heb echt angst voor de toekomst en kan helemaal niets nu, terwijl ik een voorheen een zelfstandige en initiatiefrijke vrouw ben. Alle signalen wijzen erop maar ik ben nu passief en heel erg bang; heb ook 2 kids van 12 en 14 jaar waar ik heel veel van hou maar ook bang ben voor de toekomst. Alleen voelen enzo

ik zoek echt hulp !!!

@Ingrid, kan niet oordelen of hij narcistisch is. Dat soort personen gaan op je zwakke plekken zitten, proberen je te laten geloven dat je niks waard bent. Samen met zo iemand leven is vrijwel onmogelijk dus kies voor jezelf. Kijken waar je heen kan, woonruimte voor jezelf en je kinderen zoeken en geloof dat je het kan. Dat je zonder hem wel iemand bent, dat je sterk bent. Want dat is wat zo iemand wil. dat je denkt dat je niet zonder hem kan. Als je op jezelf woont is er weer ruimte voor andere contacten. Misschien ook een andere partner die niet op je emoties gaat zitten maar je diep van binnen raakt, dat het een gevoel  van thuiskomen is.