Moeder en zus problemen.

  • #1

    Hallo,
    Ik vroeg me af wat anderen over het volgende denken.

    Ik heb een moeder, en een zusje, die niet goed boteren met elkaar. Mijn zusje (24) volgt intensieve therapie om dingen die in onze jeugd gebeurd zijn te verwerken. Oa het alcoholisme van mijn moeder en vader. Mijn moeder gebruikt al een aantal jaren geen alcohol meer maar is nog wel regelmatig depressief (en verzuipt in schuldgevoelens). Ze is een hele lieve vrouw, maar haar depressieve manier van denken en doen maakt het leven heel zwaar, voor iedereen. Als een donkere lucht komt het steeds weer je leven in waaien. Het stopt nooit, gaat altijd door.
    Hulp wil ze niet.

    Mijn zusje heeft het contact met mijn moeder geminderd omdat mijn moeder erg geneigd is zich ontzettend heftig aan haar te binden/hechten. Mijn zusje ervaart dat als verstikkend.
    Ze (mijn moeder) stuurt veel mails om haar hart te luchten, belt veel, wil veel op bezoek komen etc. Mijn moeder heeft talloze problemen. Gezondheidsproblemen, geldproblemen, depressies, eenzaamheid, ze heeft verzameldrang etc etc. En zoekt dus geen enkele vorm van hulp.

    Mijn zusje word er zelf depressief en instabiel van, iedere keer als ze mijn moeder ziet vallen de tonnen aan problemen bovenop haar, en kan ze haar eigen leven niet meer leiden. Het is altijd weer die veiligheidslijn uitgooien, en haar uit de modder trekken. Waarna ze er vanzelf weer in zakt. Een vorm van afstand is nodig, om zelf boven water te blijven.
    Maar iedere vorm van afstand zorgt bij mijn moeder voor een diep dal met veel tranen en depressie en boosheid.

    Mijn moeder is nu steeds compleet over haar toeren omdat het contact steeds weer nieuwe deuken oploopt. Mijn zusje mijd mijn moeder steeds meer en vormt haar eigen leven (heeft nu een goede relatie, fijn werk, ze kan het voor het eerst aan allemaal). Ze vind contact met mijn moeder zwaar, en wil het dus ook niet zo vaak. Mijn moeder voelt de groeiende afstand en gaat juist steeds harder trekken. --> nog meer drama mails met veel verdriet, ook naar mij toe, en gewoon niet loslaten/geen ruimte geven.
    Ik probeer steeds uit te leggen dat mijn zusje alleen maar wat ruimte vraagt, dat is alles. Als m'n moeder dat zou kunnen geven (tijd en ruimte om dingen te verwerken) komt het vast weer goed uiteindelijk.
    Maar mijn moeder blijft trekken.

    Vorige week was mijn zusje jarig. Ze wilde het niet vieren, ze wilde een rustige dag overdag en in de avond uitgaan met een groep vrienden.
    Prima, vond ik zelf, als ze dat fijn vind, vind ik dat alleen maar super.
    Mijn moeder echter, die vond dat ze wel langs mocht komen, want zij is de 'moeder'. Ze nodigde zichzelf uit en mijn zusje wees het af (voor ze er was). Mijn zusje wilde geen bezoek, en vind het 'afdwingen' van mijn moeder niet fijn.
    Mijn moeder zegt tegen mij:
    "ze vergeet dat het niet alleen om haar gaat, ik ben haar moeder, het is niet alleen haar dag!".

    Tuurlijk.. ze is haar moeder, ze heeft herinneringen aan de geboorte ed. Maar als mijn zusje het niet wil vieren.. is dat toch haar goed recht? Het is haar dag, zij mag kiezen.. vind ik. Het gaat niet om mijn moeder.
    Mijn moeder reageert heel dramatisch als ik dat probeer uit te leggen. Heel veel huilen enzo. Uiteindelijk praat ze dan niet meer met me, en huilt alleen maar aan de andere kant van de lijn. Wat ik ook zeg.. niets is dan goed. Ze word alleen maar depressiever. Ze neemt niets van iemand aan.

    Heb ik het nu verkeerd? Ben ik te hard?

    Ik heb gezegd dat ik snap dat ze het jammer vind, maar dat de intensiteit van haar verdriet (depressie) niet klopt bij de situatie. Dat ik vind dat ze hulp moet zoeken om om te leren gaan met hoe de dingen 'nu zijn'. Dat ze mijn zusje ruimte moet geven, en dat als ze haar verjaardag niet wil vieren, ze dat niet 'hoeft'. Ook al wil mijn moeder dat wel, omdat ze moedergevoelens heeft, dan nog is het niet 'haar dag' maar die van mijn zusje.

    Mijn zusje houd niet van verjaardagen omdat er een paar zijn geweest, in haar jeugd, waarop mijn moeder zo dronken was dat ze niets geregeld had. Mijn zusje herinnerd zich dat, mijn moeder niet. Ik heb het verteld.. mijn moeder weer in tranen natuurlijk.

    Ik weet niet wat ik met deze situatie moet. Ik ben zo moe.

    Reageer
    #2

    Het is vooral je moeder die alle aandacht opeist. Ze vindt zichzelf vooral zielig. Ze maakt eigenlijk misbruik van de situatie. Niet met opzet wellicht, maar vanuit haar psychische problemen. Daar kunnen verschillende oorzaken voor zijn. Maar ze zou dus wel hulp moeten zoeken. Ze legt zo beslag op haar kinderen. En dat is niet goed. Niet voor de kinderen maar ook niet voor haarzelf.

    Heb ik het nu verkeerd? Ben ik te hard? Nee.
    Zoek de schuld vooral niet bij jezelf. Laat je door het gedrag van je moeder geen schuldgevoelens aanpraten. Zo probeert ze de controle over je te krijgen.

    Als je moeder geen enkele professionele hulp wilt, zul jij uiteindelijk ook voor jezelf moeten kiezen en wat meer afstand moeten nemen.

    Reageer
    #3

    Bedankt voor het antwoord.
    Ik denk dat mijn moeder een soort 'hulp-fobie' heeft. Ze heeft een soort van onoverkoombare angst voor alles waar ze vertrouwen in moet hebben. Ze heeft veel meegemaakt.
    In het verleden, als hulp gedwongen werd, veroorzaakte dat letterlijk trillen en beven. Een echte diepe doodsangst dus.

    Toch ben ik het ermee eens dat professionele hulp (en heel veel ervan) het enige is dat haar kan helpen. Wat ik doe, zeg of probeer is altijd als dweilen met de kraan open. Het lijkt zelfs wel alsof de 'kraan' harder open gaat als ik probeer te helpen.
    Wat ik ook doe, het voelt voor haar altijd 'verdrietig'. Ga je er langs, dan is het leuk zolang je er bent maar als je weggaat zijn het tranen. Stuur je geld, dan is dat fijn (want ze heeft echt bijna niets), dan kan ze boodschappen doen, maar de week erna is hetzelfde probleem er weer. En de week erna weer etc.
    Praat je met haar, met diepgang, dan kun je bijna niets 'echt open/eerlijk' zeggen, want dan zakt ze door de grond van ellende en verdriet.
    Ik denk eigenlijk dat haar schuldgevoel haar tegenhoud om beter te worden. Haar slechte gevoel, over zichzelf, is zo enorm slecht, dat ze er met geen mogelijkheid bovenop kan komen.
    En hulp van een psycholoog/psychiater, durft ze niet aan omdat het ophalen van herinneringen (en dan verwerken) te pijnlijk is. Een soort monster dat te groot is.

    Ik zie het somber in, zoals het nu is.
    Ik heb geen idee hoe dat verder moet in de toekomst. Als ze nog wat ouder word, nog wat slechter ter been, en het echt niet meer zelf kan. Als ze haar helderheid verliest, en niet meer in staat is om dingen goed te verwerken.
    Ik weet niet hoe het moet in de toekomst, ik weet het nu al niet.
    Afstand nemen, doe ik al een beetje. Ik ben zelf, medisch gezien niet helemaal in orde, en kan het niet allemaal even goed aan. Maar haar echt in de steek laten, dat kan ik niet. Ik ben bang dat ze dan echt instort, of er misschien wel een eind aan maakt.
    Ze is een goed en lief mens, maar ook een mens dat ontzettend de weg kwijt is. Ze heeft 'geen idee' van hoe ze om moet gaan met emoties en herinneringen.
    Alles, echt alles, is voor haar een grote berg. Ze ontkent het alleen. Ze doet alsof het prima gaat, 'behalve' natuurlijk als m'n zusje niet meewerkt of iemand anders.
    Soms word ik gillend gek, vooral omdat het jaren en jaren doorgaat. Er komt nooit een eind aan. Nooit rust.

    Reageer
    #4

    Je moet het gedrag van je moeder niet goed gaan praten. Kan heel goed zijn dat ze problemen heeft en heeft gehad, maar er zijn ook dingen in haar gedrag die manipulatief zijn. En dat doet ze dan toch niet zomaar. Dit zit toch in haar karakter.
    Wat ik doe, zeg of probeer is altijd als dweilen met de kraan open. Het lijkt zelfs wel alsof de ‘kraan’ harder open gaat als ik probeer te helpen. Dit is dus precies zo'n voorbeeld waarbij ze jou probeert te manipuleren.

    Ze doet alsof het prima gaat, ‘behalve’ natuurlijk als m’n zusje niet meewerkt of iemand anders. ook dit is daar een voorbeeld van. My way or the Hihgway
    Ze is dus heel erg egoïstisch. Dat heeft in het verleden waarschijnlijk ook al problemen veroorzaakt.

    In de steek laten is ook niet nodig. Maar wat ze wel heel erg nodig heeft, is dat er grenzen worden gesteld. Jouw grenzen. Jouw zus haar grenzen.

    Ze zuigt op die manier alle energie uit je weg. Jij gaat uiteindelijk hieraan onderdoor. Zij heeft daar dan de minste last van.

    Reageer
Reageer op: Moeder en zus problemen.


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief