Mijn vriendin is de laatste tijd Zeer snel geïrriteerd en boos. Het betreft telkens kleine dingen zoals een papiertje dat ergens rondslingert terwijl ze zelf een sloddervos is. Als ik een wegbeschrijving verkeerd interpreteer wordt ze woedend en ben ik achterlijk. Ze maakt constant opmerkingen die niet hoeven in het verkeer, steeds met een boze toon. Als ik daadwerkelijk iets kleiner verkeerd doe lijkt het alsof ik een moord begaan heb en is ze daar een week later nog boos voor. Ze kan bijna niets op normale toon zeggen, ik loop constant op de tippen van mijn tenen om niets fout te doen, zeker in het weekend want als er bvb 's middags iets fout gaat is ze heel de dag boos over elke futiliteit die zich voordoet, het is net alsof ze zoekt naar dingen om boos over te zijn.

Ze pakt de kinderen ook hard aan, roept en tiert veel tegen hen, terwijl ze mijzelf tips geeft dat ik hun kalm moet aanpakken.

Het lijkt wel alsof ze niet ziet hoe agressief ze, verbaal dan, ziechzelf gedraagt.

Tijdens haar zwangerschap was dit ook zo, van de hormonen zoals ze zeggen, maar het lijkt niet over te gaan, zelfs te verergeren. Net of ze vastzit in de hormonenrollercoaster. Onze jongste is 1,5 jaar nu.

Ze onderbreekt me constant bij gesprekken, ik kan nooit mijn zin afmaken, als ik haar daar op wijs zegt ze dat ik diegene ben die haar onderbreekt.

Ook van vriendinnen heeft ze deze opmerkingen al gekregen.

Ik voel ook aan dat er perioden zijn bij de mensen die we goed kennen dat er bepaalde personen haar mijden. Ze kan soms bepaalde opmerkingen maken die in haar ogen verkeerd geïnterpreteerd werden maar die bot overkomen bij onze kennissen.

Ze voelt wel aan dat ze iets verkeerd heeft gezegd maar denkt daar over na nadat het gebeurd is.

Ze kan ook nooit zich excuseren voor iets, hoe wel ik denk en hoop dat ze diep vanbinnen wel weet dat ze fout zit maar ze is te koppig om een toegeving te doen.

Als ik dan uiteindelijk boos wordt over haar gedrag ben ik volgens haar in de fout gegaan en ben ik diegene die me moet excuseren want in haar denken heeft ze niets fout gedaan.

Langs de andere kant zie is onze relatie dan weer wel goed. Zonder er over uit te wijden, ze zegt constant dat ze me graag ziet enzich geen wereld zonder mij kan voorstellen, en dat is wederzijds.

Daarom mijn post, als ik al wist dat dit bij een bepaalde stoornis hoort, dan kan ik haar mss beter begrijpen en er correct mee omgaan. Of er haar tenminste op aanspreken zonder dat ik het deksel op mijn neus krijg.

Terzijde:
Kan dit aan het gebruik van de pil liggen?

Je zegt dus eigenlijk dat het al 1,5 jaar zo is. Misschien niet in gelijke mate maar wel aanwezig.

Hoeveel kinderen zijn er een hoe oud zijn de kinderen?
Hoe oud is je vriendin?
Is ze vanwege de kinderen gestopt met werken of minder gaan werken?

Ze is 4 ipv 5 dagen gaan werken. We hebben 2 kinderen, 1,5 en 4.

sinds het eerste kind is dit gedrag altijd miniem aanwezig geweest, het laatste jaar veel erger.

Nu ik er aan denk, ze is ook niet heel gelukkig in haar job maar is ook niet de persoon die iets nieuw durft te zoeken en maar blijft aanmodderen.

Het is m ogelijk dat ze een depressie heeft. Wellicht een post natale depressie. Dat is iets om met de huisarts te bespreken en/of een psycholoog.

Het probleem is ook dat ze ervan overtuigd is dat ze zich normaal gedraagt. Altans, dat zegt ze, diep vanbinnen zal ze wel voelen dat ze dikwijls te kort door de bocht gaat maar haar karakter laat niet toe dit toe te geven.

Als ik ga beginnen over psychologen of huisdokters is het hek helemaal van de dam.

Volgens mij is het ook een probleem van controle, die heeft ze niet op haar werk en jammer genoeg zijn de kinderen ook beiden geen engeltjes, kan dit aangeleerd gedrag zijn omdat ze die controle dan wel over mij probeert? Ik ben snel geëmotioneerd ten gevolge van haar uitspattingen dus in zekere zin ben ik diegene waar ze nog wel controle over heeft, al is het op een negatieve manier.

In de hoop dat ik de bal niet volledig mis sla? Kan ik überhaupt iets ondernemen? Me op een bepaalde manier (proberen) te gedragen?

Terugvechten maakt het al een maar erger me dunkt.

Alvast bedankt!

Je moet vooral niet proberen jou gedrag aan dat van haar aan te passen. Je verliest je dan zelf. Vervolgens ga jij onderuit.
Of ze last heeft van controledrang kan ik zo niet zeggen.
Je zou haar toch duidelijk moeten maken dat het zo niet verder kan en ze hulp moet zoeken. Ga zelf eerst eens naar de huisarts en bespreek dit met hem/haar.
Hoe lang hebben jullie al een relatie?

20 jaar...

Als dit voor de zwangerschappen nooit eerder heeft opgespeeld, is het zeer waarschijnlijk toch een gevolg daarvan. Ik achte een postnatale depressie heel goed mogelijk. Maar daar heeft ze dus wel specialistische hulp bij nodig.