Gestopt met antidepressiva – bezorgde (ex) partner

  • #1

    Mijn ondertussen ex-vriendin heeft ongeveer 4 jaar Venlafaxine/Efexor gebruikt. Dit tegen een angststoornis, die was begonnen na een periode van 4 jaar heftig blowen. Ze heeft die tijd grotendeels 75mg gebruikt en is afgebouwd naar 37,5mg voor 3 maanden en daarna met speciale taperingstrips (voor degenen die het niet kennen, iedere dag een klein beetje minder) afgebouwd naar 0. Het is nu bijna 2 weken geleden dat ze de laatste pil heeft genomen.

    Ze heeft veel meegemaakt in haar jeugd. Gezin verlaten door de vader (10jr), een drukke moeder die niet veel naar het gezin omkeek (wat zij wel heel erg nodig had) omdat ze hard moest werken genoeg geld binnen te halen voor het gezin, verkracht (15jr), zwanger (15jr) en dit op aandringen moeten laten weghalen. Een stiefvader waar ze niet goed mee overweg kon, dit resulteerde in ruzie in het gezin en zo verliet ze op jonge leeftijd (17jr) het huis met ruzie om bij toenmalige vriendje te gaan wonen. Vanaf haar 14e blowde ze reeds regelmatig, en vanaf die tijd dagelijks. Ze stond er mee op en ging er mee naar bed.
    Toen raakte ze opnieuw zwanger(17jr) en dit keer vrij snel verloren (miskraam). Ze ontwikkelde langzaamaan een angststoornis en kreeg uiteindelijk pleinvrees (18/19jr) en ging het huis niet meer uit. Met haar toenmalige vriend hulp gezocht en aan de antidepressiva geraakt. Daar knapte ze met een week of 6 van op en stond weer enigszins in het leven. Niet veel later liep de relatie op de klippen. Ze ging alleen de straat op. Thuis was ze niet meer welkom. Na een paar weken op straat is ze bij een kennis in gaan wonen, vanaf daar weer heel snel via een internet date met iemand gaan samenwonen(20jr).
    Ze is toen wederom wat dingen voor zichzelf op gaan bouwen, maar die relatie liep ook op de klippen; hij begon haar te slaan.

    Vanaf daar is ze wederom snel in een relatie gedoken omdat ze weg wilde bij de slaande ex (logisch), en gaan samenwonen(20jr). Voor het eerst begon ze toen echt iets op te bouwen. De relatie stopte al snel; ze pasten niet bij elkaar, maar ze bleven wel samen wonen, ieder hun eigen leven, als vrienden. Hij zorgde voor haar en ze bouwde wat op door te werken; vrienden zijn ze nu nog steeds.
    Uiteindelijk raakte ze wederom in een dip. Ze heeft altijd slecht voor zichzelf gezorgd en was niet consequent in het innemen van medicijnen/pillen (vandaar ook die zwangerschappen denk ik) Ze raakte haar baan kwijt en kwam afspraken slecht na. Vanaf hier kwam ze in het nauw, met name vanwege geld tekort. Ze is altijd te trots geweest een uitkering aan te vragen. Misschien vanwege angst om te solliciteren of het niet aan kunnen de dagelijkse verplichtingen na te komen. Ze heeft diverse mensen opgelicht door zichzelf aan te bieden voor diensten, een voorschot laten betalen, maar vervolgens nooit meer iets laten horen. Uiteraard is ze nog wel een poos "achtervolgd" door enkelen van hen. Ook is ze bij mensen persoonlijke leningen aangegaan. Ze had toen wat financiële armslag en begon weer voor zichzelf te zorgen en te werken. Dit deed ze onder andere ook door online te chatten (betaald) naast een reguliere baan.

    In deze periode leerde ik haar kennen (22jr). Ze is een hele knappe meid, en enorm opgewekt en positief ingesteld. Zo was mijn eerste indruk tenminste. Ze verloor echter wederom haar werk (bedrijf failliet) en was in een korte tijd weer door haar geld heen. We hadden ondertussen een relatie gekregen en ze kwam bij mij wonen. Ze wilde stoppen met de antidepressiva. Ze had veel negatiefs gelezen over langdurig gebruik ervan en ze vond het hoog tijd worden. Ze vond bij mij rust en stabiliteit en voelde zich goed. Ik zorgde voor haar, en er waren geen problemen meer. Ook hield ik haar medicijngebruik in de gaten.
    Gedurende enkele maanden vertelde ze mij langzaamaan haar levensverhaal. Uiteraard schrok ik hiervan. Maar we vonden elkaar leuk, er was niets vreemds tussen ons. Ze was lief voor me en gaf me oprecht aandacht. We waren onafscheidelijk.
    Wel raakte ze soms erg in de war en ik had met haar te doen. We besloten dat ze wel wat steun kon gebruiken, wat therapie. Echter dergelijke sessies drongen nooit echt door tot wie zij was. Teveel koetjes en kalfjes. Ze vertelde zelf ook niet waar ze allemaal mee zat en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Al snel ging ze dan ook niet meer, ookal vertelde ze mij van wel. Ze bouwde af, tot 37,5mg en stopte. Een goede maand later was het er weer, paniekaanvallen. Daarop is ze weer terug begonnen, en een paar weken later ging het weer als vanouds.

    Ze voelde zich nog wel te min, solliciteren liep op niets uit en aan de uitkering wilde ze nog altijd niet. Ikzelf heb altijd een stabiele basis gehad, voldoende inkomen, en wilde haar helpen voor zichzelf stabiliteit te gaan bouwen(23jr). We genoten oprecht van elkaar en van het leven. Uitstapjes maken, op vakantie. We bouwden samen een bedrijfje op wat zij vanuit huis kon runnen. Geen vetpot, maar ze was bezig en voelde zich nuttig. Er kwamen volop ideeën om het uit te breiden, en de omzet ging omhoog. We investeerden alle winst terug in in het bedrijf. Het geld was immers niet nodig, omdat ik haar verder onderhield. We deden alles wat we maar wilden. Dit ging een hele tijd heel goed. Ze was opgewekt, zag uitdagingen, begon te groeien, kon het huishouden ook nog eens bijhouden. We waren gelukkig en blij.

    Opnieuw kwam daar de drang om te stoppen met de medicijnen. Ze had ondertussen last gekregen van de welbekende libido bijwerkingen, en dat stond haar totaal niet aan; mij ook niet natuurlijk. We hadden er vertrouwen in, mede vanwege de taperingstrips die we hadden gevonden. We wisten dat het mogelijk zwaar kon worden, misschien een terugval in angst. Maar we geloofden in elkaar en zo begon de laatste rit. Ik zou haar steunen, door dik en dun.
    De eerste maand ging redelijk goed. Ze had met name lichamelijke klachten. Heftig dromen, misselijk, de welbekende schokjes en erg moe.
    Na de eerste maand begon ze wat in de war te raken. Ze werd nog meer moe, ze werd opstandig, ze begon minder om te kijken naar dingen. De kat, het huishouden, maar ook het bedrijf waar ze dagelijks mee bezig was. Ik kende haar niet zo, maar ging er van uit dat dit er even bij hoorde. We zochten hulp bij de huisarts, maar die kon niet meer bieden dan de psychologen die haar eerder ook niet wisten te bereiken. Ook spoed hulp was er niet, zei hij, want ze was niet gevaarlijk voor anderen of zichzelf. Even doorbikkelen dan maar, dachten we. Ze had immers nog geen angsten terug gekregen en daar waren we het meest bang voor.

    Toen kwam de laatste maand. Dermate moe dat ze nagenoeg de gehele dag slaapt. Ze wil weinig aandacht meer. Aanraking voelt niet fijn, ze heeft tintelingen in haar huid, spierpijn.
    Ze krijgt het niet voor elkaar meer te doen. Ze zoekt steeds meer ruzie.
    Dan opeens is het weekend, ze heeft heel de week geslapen en op de bank gelegen en wil op stap; "Alleen!" Ik ben een beetje verbaasd hoe ze het me zegt, maar denk ok. Samen met haar vriendinnen, dat is misschien niet zo slecht voor haar. Ze is heel de nacht weg, komt vroeg in de morgen thuis en slaapt vervolgens 2 dagen. Ik ben teleurgesteld in hoe ze dat deed. We hadden al die tijd rustig aan gedaan, feesten en alcohol uit de weg gaan en nu ging ze ineens ver; behoorlijk ver.
    De week erop hetzelfde. Ik sprak mijn ongenoegen uit, terecht naar mijn idee. Dit resulteerde in meer discussie en ruzie. Ook werd ze fysiek agressief. Ik trok dit nog 2 weken, en, ondanks de eerdere belofte door dik en dun te gaan, zei haar dat ik dit niet trok zo. Dit kon echt niet zo. Ze was er niet erg van onder de indruk en zei, "prima, dan stoppen we er toch mee". Dit valt samen met het einde van de medicijnen.

    Al met al zijn we nu dus na 2 jaar geen stel meer, ze woont nog wel bij mij, want is volledig afhankelijk en is tot de conclusie gekomen dat ze zelfstandig verder wil. Onder mijn vleugels zal het haar niet lukken zelfstandigheid te krijgen en dat wil ze volledig alleen gaan doen. Het bedrijf kan ze niet alleen, zegt ze, dus daar moeten we maar mee stoppen.
    Dit terwijl ze naar mijn idee lekker bezig was in de periode voor de afbouw. Sindsdien voert ze weinig meer uit, behalve op stap gaan en straalbezopen thuis komen in de nacht of vroege ochtend. Ook heeft ze afgelopen weekend opnieuw geblowd. Ze stapt terug in haar oude chat werk en wil, zodra ze kan, het huis verlaten. Dit is dus in een goede 4 á 5 weken gebeurd.
    Ze voelt zich vaak onrustig en gebruikt regelmatig oxazepam.

    Ik ben verbijsterd. Ik ken deze persoon niet meer. En dit een zo'n korte tijd. Ik zeg haar oprecht dat ik het idee heb dat ze in de war is. Misschien een depressie, manische acties? Ik weet het niet.
    Zij gelooft daar niet in; ik ben vol ongeloof. Ik ben van binnen nog altijd dol op die vrolijke meid die ze kan zijn, maar zij ineens niet meer op mij. Ze gelooft enkel haar eigen gevoel nog, ondanks wat wie dan ook tegen haar zegt. Ze is alle gevoelens van liefde en aantrekking verloren. In z'n geheel zegt ze zelf. Een stelletje zien zoenen staat haar zelfs tegen. Een gesprek aangaan met een therapeut of wat dan ook wil ze niet. Soms zegt ze me ineens "he, wat raar. Ik denk weleens dat ik wat zie wat er niet is".... Psychose?

    Ik maak me erg zorgen om haar. Is dit oprecht? wat gaat ze doen? gaat ze zich weer in de problemen werken?
    Ik heb haar voor nu toegezegd dat ze bij mij kan eten en drinken, maar dat ik niet zorg ga dragen voor haar feestgedrag. Ze raakt dan geïrriteerd, maar niet boos. Die keuze snapt ze wel, maar "dan leent ze wel van iemand"....

    Als we niet bij elkaar zijn, zoekt ze wel nog steeds toenadering. Ze stuurt overdag regelmatig berichtjes. In bed kruipt ze nog tegen me aan. Af en toe kan er een kus vanaf.

    Heeft iemand hier een idee of dit gerelateerd kan zijn aan het stoppen met de AD?
    Heeft er iemand tips, advies?
    Moet ik me inderdaad zorgen maken?
    Is dit misschien de echte persoon die naar boven is gekomen onder de AD vandaan?

    Reageer
    #2

    Dat is wel een heel lang verhaal, ik vraag me af of iemand dat allemaal gaat lezen. Een heel boek zogezegd.
    Ik heb alleen het einde gelezen en kan je melden dat je het lidmaatschap van het AD wel kunt opzeggen, maar dat zal wss niet de vraag zijn geweest.

    Ik raad je aan meteen naar de huisarts te gaan en dit verhaal helemaal voor te dragen, misschien kun je iets meer specificeren hier en daar zodat het duidelijker wordt voor de huisarts. Gewoon nog wat meer informatie geven om het allemaal echt duidelijker te maken.

    Laat even weten wat de huisarts heeft geconstateerd.

    Reageer
    #3

    Ik denk niet dat het met het stoppen van de AD te maken heeft. Althans niet zoals jij denkt...
    Wat je beschrijft is iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis en waarschijnlijk PTSS.
    Het antidepressivum, heeft ervoor gezorgd dat ze een tijd lang haar uien en extreme gedragingen heet kunnen onderdrukken. Je zoumkunnen zeggen dat je dus een helemtijd naar een toneelstukje hebt gekeken. Maar dan geen toneelstuk dat ze bewust heeft opgevoerd, maar deel is van haar stoornis. Jammer dat de psycholoog daar niet doorheen heeft geprikt... Het zijn soms ware meesters in het manipuleren van mensen. Ook hulpverleners.
    Maar het heeft een beperkte houdbaarheid. Dan vallen ze terug in het oude gedrag en gewoonten. Ze kunnen dan gewoon niet langer de schijn ophouden. Ik zie in wat je verteld geen kenmerken van een psychose.

    Ze heeft een goede psycholoog en psychiater nodig. En therapie eventueel ondersteund met medicatie. Maar dan moet ze dat zelf willen en daar voor open staan en dat is een groot probleem.

    Reageer
Reageer op: Gestopt met antidepressiva – bezorgde (ex) partner


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief