Ik wil hier graag mijn verhaal even kwijt. Ik ben nu 5 maanden gestopt met Venlafaxine (Effexor) nadat ik het 12 jaar genomen heb (eerst 150mg, laatste jaren 75mg) en het is nu zo zwaar aan het worden dat ik op het punt sta terug op te starten met 37,5mg. Maar eigenlijk wil ik dat goedje nooit nog in mijn lichaam en wil ik echt alles alles proberen wat maar mogelijk is om me zonder medicatie terug op een leefbaar niveau te krijgen!! Ik wil het hier gewoon even op een rijtje zetten, maand na maand;
Voordat ik stopte met de Venlafaxine, ging het al een paar jaar goed met mijn stemming en mijn angsten, ik voelde me zelfs gelukkig, mijn leven was ook stabiel, ik had al een paar jaar geen therapie meer nodig. In de loop van de jaren dat ik Venlafaxie nam viel het me op dat ik me steeds strikter en strikter aan de timing moest houden om het in te nemen (elke 24u, op het uur nauwkeurig) omdat ik anders hevige neveneffecten had. Ik had ook het gevoel dat ik verward was en mijn geheugen niet meer goed werkte door de medicatie. Dat het goedje niet veel goeds deed voor mijn lichaam voelde ik dus wel. Bovendien, op mijn 32j, zouden er wel eens kindjes aan kunnen komen en dat wil ik niet met medicatie. Zelf prefeer ik heel sterk een natuurlijke levensstijl, ik neem ook amper een pijnstiller of andere dingen. Stoppen met AD stond dus hoog op mijn verlanglijstje.
Februari/maart '16;
Ik begon zelf de capsules open te doen en stelselmatig korrels uit te nemen. Zoals verwacht kreeg ik al gauw de fysieke "afkickverschijnselen": duizeligheid, elektrische schokjes door mijn hoofd, misselijkheid, het gevoel dat mijn zicht traag reageert,... De symptomen waren zwaar om dragen maar doenbaar (ik kon bijv blijven werken). Na 6 weken korrels uitnemen was ik volledig gestopt. De fysieke symptomen bleven nog even voortduren, maar ik wist dat het even doorbijten was, dat het ook wel weer over ging. En zo was het ook. Maar dan moest het ergste nog komen...
April/mei:
Een paar weken na het volledige stoppen merkte ik veranderingen in mijn gemoed; ik voelde veel boosheid, kon dingen op mijn werk niet meer verdragen, was snel overprikkeld, schoot héél snel in tranen (ook in positieve zin, héél snel ontroerd, kon midden op straat in tranen uitbarsten omdat er een liedje klonk dat me raakte). Ik had heel veel stress, kon overtollige ballast niet meer loslaten, kon nog moeilijk relativeren.
Juni:
Het lukte niet langer om te blijven werken; ik kon me niet meer in het systeem passen, voelde me constant onrecht aangedaan, was voortdurend onrustig, in stress, was heel negatief over alles. Ik was elke dag wel aan het huilen op het werk, werd door mijn werkgever aangeraden om even thuis te blijven (de huisarts schreef me meteen 6 weken thuis)
Juli: Ik zit volledig thuis en word nu pas echt zwaar depressief. Ik heb regelmatig crisissen waar ik niet meer weet hoe ik de volgende 10 minuten nog moet overleven, ik kan COMPLEET panikeren. Ik begin héél veel op vrienden te leunen, kan moeilijk nog alleen zijn. Ik krijg heel donkere gedachten dat ik niet gemaakt ben voor deze wereld en denk regelmatig (serieus) aan zelfmoord.
Augustus: Ik begin terug deeltijds te werken omdat het alleen thuis zitten ook niet lukt en me eigenlijk nog meer doet panikeren. Ik werk maar 3u/dag en dat gaat op zich niet echt goed (ik ben mentaal en fysiek helemaal op na 3u) maar het breekt mijn dag wel. Ik voel duidelijk dat mijn lichaam nog steeds anders reageert door het stoppen met de AD. Ik heb eigenlijk voortdurend hartkloppingen, meer tijd wel dan niet. Ik voel heel veel adrenaline door mijn lijf gieren, heb heel snel adrenaline opstoten als ik aan iets denk of bij een geluid of als ik wakker word. Ik kan maar 4-6u slapen per nacht, heel vaak onderbroken omdat ik in paniek wakker schiet. Ik volg wel terug therapie en merk wel dat ik stappen kan zetten, maar het voelt alsof ik nog maar 10m afgelegd heb van een kilometerslang pad.
De psychiater beslist dat ik nu ECHT wel terug met medicatie te starten. Ze zegt me dat ik niet zomaar wat somber ben, maar het eigenlijk gewoon niet langer trek.
En ik, ik weet het niet... Ik voel ook dat dit amper leefbaar is. Maar is medicatie dan de oplossing? Moet ik het dan echt voor de rest van mijn leven nemen? Hebben er nog mensen ervaringen met deze langdureige "afkickverschijnselen" die na een paar maanden of jaren wel terug overgaan? Ervaringen met natuurlijke geneeswijzen ter ondersteuning?
Afbouwen van medicatie zoals Venlafaxine dient uiterst langzaam te gebeuren.
Het wegnemen van korreltjes is een methode. Ik heb deze ook gehanteerd. Vanaf 75 mg.
Ik haalde iedere 2 weken 10 korreltjes meer uit de capsule. Zo gaf ik mijn lichaam steeds voldoende tijd om aan een nieuwe dosering te wennen. Dit duurt lang, en is vooral geestelijk op den duur best wel slopend geweest voor me. De laatste 10 korreltjes deed ik als volgt; iedere drie dagen haalde ik 1 korrel meer eraf.
Dit werd het zwaarst. En dan op 0. De werkelijkheid komt even heel hard binnen. Boosheid, verdriet, wanhoop. Mijn remedie is in deze situatie; laat het er gewoon 'zijn'. Vecht niet. Vlucht trouwens niet naar de oxazepam, want het risico bestaat dan dat je terug bij af raakt. Om je emoties beter te reguleren kun je ook 'Body Calm Capsules Daytime' gebruiken van the road back.
Dit laatste kun je proberen, in combinatie met veel beweging, gezonde voeding, veel fruit, Omega capsules en Magnesium tabletten. En natuurlijk voldoende rust. Mocht dit geen optie meer zijn, kun je altijd terug gaan naar 37,5, en vanaf daar heel langzaam af te bouwen. Ik heb over 75 meer dan een half jaar gedaan. Maar als het even kan, begin niet opnieuw!! Iedere keer dat je namelijk opnieuw begint met deze medicatie, zal je lichaam waarschijnlijk anders reageren. En afbouwen is waarschijnlijk ook lastiger.
'bovengenoemde situatie is omschreven op 4 maanden volledig gebruik van 75 mg. Na 4 maanden voelde ik intuïtief dat het niet klopte'. Ik gooide alles om, voeding, bewegen, veel afleiding en bleef werken. Daarnaast gebruikte ik dus een aantal supplementen ter ondersteuning.
stoppen met Efexor moet echt heel langzaam, mijn arts zei, alduurt elke stap een jaar, maakt niet uit. Beter langzaam dan te snel met al die vervelende bijwerkingen vandien.
Dank Charlotte, voor het delen hiervan. Het klopt dat afbouwen met efexor heel, heel langzaam moet gebeuren. En dan nog, zou het kunnen zijn dat je behoorlijk vreemd kan reageren. Ik deed over afbouwen een maand of 7, terwijl ik de volledige dosis nog geen 4 maanden nam. Na 3 maanden werd het knap lastig. Dus ach, vier maanden bikkelen, en daarna, kwam de echte klap pas. Maar, ik was weer wakker!
Beste allemaal,
hier precies hetzelfde gevoel na 3 kwart jaar afbouw van 75 Mg en 37,5 Mg om de dag. Ik gebruikte het 10 jaar. De laatste maand ben ik er helemaal van af (eigenlijk ben ik van 37,5 Mg. na 2 maanden al gestopt omdat ik vergeten was ze op te halen bij de apotheek) en merk dat ik heel snel geëmotioneerd ben en super veel onrust ervaar in mijn lijf. Ik let op alles en iedereen en kan moeilijk rust vinden. Het enige voordeel is dat ik alles weer “voel”, de andere kan is dat ik zoveel gedachten heb dat ik er gek van wordt en vaak niet in slaap kan komen. Ik doe nu aan Mindfulness elke dag via een gratis app zodat ik mezelf die rust gun. Ik geef nu wel duidelijker mijn grenzen aan, wat ook wel een voordeel is. Ik hoop dat ik volgende maand me wat rustiger voel ?
Bij psychische klachten moet je in de eerste plaats denken aan vitamine B12 en vitamine D3. Als je wilt stoppen met een antidepressivum, zijn deze 2 vitaminen nòg belangrijker want als je een deficiëntie hebt, is het nog moeilijker om te stoppen met medicijnen.
De test voor D3 is simpel en geeft een duidelijk antwoord. Hetzelfde geldt niet voor Serum B12: 'normaal' of 'boven normaal' èn symptomen betekent dat je verder moet testen. Homocysteïne, MMA (en Actieve B12) moeten daarna gedaan worden om een B12 tekort uit te sluiten.
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Hallo,
Al ruim 3 tot 4 maanden geleden ben ik gestopt met Venlafaxine. Dit slikte ik al ruim 10 jaar als het niet langer is. Ik kon het van 75 mg naar 37,5 mg afbouwen in 2 tot 4 weken en toen ineens stoppen. De eerste paar weken ging het goed op het katerige en zieke gevoel na. Nu 4 maanden later heb ik ineens vliegangst, op vakantie angst voor ziektes en tsunami’s etc, onrustig gevoel, versnelde hartslag, minder eetlust en ik lijk wel constant zenuwachtig te zijn. Herkent iemand dit? Ben ik te snel gestopt (wel iom de huisarts!).
Groet, Nicole
Veel te snel afgebouwd !!! dat was niet zo handig van je huisarts. Waar had je de Venlafaxine voor?
Ik persoonlijk herken wel dat de angsten op een gegeven moment wat terug kunnen komen. Maar het wordt inderdaad sterk aangeraden om zeer langzaam af te bouwen en dat is maatwerk. Alhoewel ik dit gedaan heb, duurde het bij mij ook een tijdje totdat ik bepaalde dingen weer durfde. Met de trein reizen bijvoorbeeld. Ik denk dat het een combinatie is van jezelf in acht nemen: de nieuwe ik leren kennen, en gezonde verantwoorde voeding, voldoende bewuste rust momenten en bewust bewegen.
Ik ben sinds 2012 gestart met paroxetine i.c.m. xanax na het doormaken van een mogelijke psychose gedurende een periode van anorexia met extreem ondergewicht en een zware depressie.
Mijn obsessie voor niet eten was een controledrang, daar ik dwangmatig ben en lijd aan een gegeneraliseerde angststoornis. De depressie is ontstaan door de jaren heen, maar gezien de geestelijke uitdagingen in mijn familie; het is goed in te denken dat het biologisch is. De kenmerken die mijn psychisch lijden hebben, zie ik ook terug bij zussen van mijn opa (90+ers), tantes (60 en 70+ers) en bij veel nichten en neven. Een familiekwaal dus.
Van Paroxetine kreeg ik erge hoofdpijn en het deed z.g.a. niets. Ik ben toen 2 x overgestapt onder begeleiding op andere medicatie en niets leek positief te werken. Tot.... ik Venlafaxine kreeg. Overdag was ik gered! Maar 's nachts waren nog helsbelevingen. Dus ik kreeg seroquel 25mg. Nogmaals iets dat een hemel om aarde bleek te zijn. Binnen een half uur verandert mijn 'altijd aan' hoofd in een 'relax, ga lekker slapen ssssht' hoofd.
Venlafaxine is voor mij een wondermiddel. Ik word kalmer, minder angst, minder dwang, goed geheugen en minder zwaarmoedig in het leven. Maar het maakt mijn mond ook droog, zorgt voor een ontregeld ontlastingspatroon en veel moeheid.
Dus eens in de zoveel jaar, wil ik afbouwen. Van zowel Venlafaxine als van Seroquel. Zien of ik het zelf kan. Of ik psychisch genoeg gegroeit ben om mijn angsten zelf te reguleren. Want door de jaren heen doe je ervaringen op, zie je hoe onrealisch bepaalde angsten zijn en ik hoop ook op een normaler zelfbeeld.
Een maand geleden ben gestart met de afbouw van de Venlafaxine; van 150 naar 75 mg gegaan. De eerste 2 weken waren onprettig. Mede omdat ik verpleegster ben en veel scholingen geef, maar ook omdat ik 2 kleuters in huis heb (manlief meegerekend is 3 kleuters eigenlijk). Een actief leven dus.
Die maand rolde van boosheid in euforie, van verslagenheid tot onoverwinnelijk! Samen met snufjes hoofdpijn en een enorme zucht naar alles wat er maar voor zorgde dat mijn hoofd verdoofde en stil zou worden. Wat kan ik toch opeens weer veel denken.
Door de coronamaatregelen mag ik niet gaan sporten in de gym. Ik kickbox. Dat is mijn uitlaatklep. Kortom, ik denk dat het afbouwen makkelijker zou gaan als ik kon trainen.
Sinds eergisteren ben ik gestart met het afbouwen van 75 naar 37,5mg. Ik voel me moe, maar barst van de energie. Ik heb zin in iets leuks doen! Maar ik irriteer me al aan het geluid van de wind en regendruppels. Ik heb zin in samenzijn, maar ik verdraag de aanwezigheid van een ander niet. Ik voel mezelf heel erg naar.
Wederom een enorme zucht naar middelen die zorgen dat mijn hoofd stopt met irritant zijn. Jaja echt onttrekkingsverschijnselen. Wat te verwachten is na 10 jaar lang een middel te gebruiken dat je hoofd helpt met dingen anders reguleren.
En toch, zijn de ergste dagen nog niet geweest. Ik weet dat de dag nog gaat komen, dat het voelt alsof ik mijn hersens op het nachtkastje heb laten liggen. Of wellicht ze ondersteboven in mijn schedel heb liggen. Er is geen connectie tussen hier en nu tussen mijn handelen en gedachten. De automatische piloot draait en ik functioneer, maar ik heb er nauwelijks besef van. En die dagen worden erger en erger. Tot... het een maand later voorbij is en ik beloond word met meer energie en weer vrolijk kunnen zijn.
Ja je leest het goed. Vrolijker zijn. Wel weer met wat angsten, want die nemen al toe. Maar nemen ze toe omdat ik daar onbewust bang voor ben? Of omdat ze weer terug komen? Meditatie, ommetjes, knuffelen en mezelf op tijd terug trekken. Mezelf ook weer op tijd mengen in het dagelijkse leven. Tijd zal het leren.
De enige hoop die ik heb, is dat het deze keer wel goed zal gaan. Dat ik wel genoeg handvatten aan levenservaring heb op mogen doen om gewoon in mijn kracht te staan, boven mijn dwang/ angst en depressie.
En mocht dit niet lukken. Mocht ik terugvallen in de zaken waarvoor ik het middel ooit begon te nemen; moet ik dan niet gewoon blij zijn met dat er een middel is dat mijn hersens ondersteund? In een leven leiden zonder al te veel psychisch lijden.
Soms ben je wat je bent. De een een diabeet, de ander een hartpatiënt of longpatiënt en ik... misschien wel gewoon iemand met een stoornis in de (her)opname van stofjes in mijn hersenen. Een hersenpatiënt.
Ik kies expres niet voor psychiatrisch patiënt of iemand met een psychische stoornis. Mijn hersenen zijn ook een orgaan. Een super belangrijk orgaan. En mijn orgaan heeft mogelijk ondersteuning nodig.
Waarom spreken we wel over mdl-, long- en bijvoorbeeld nierpatiënten i.p.v. patiënten met een somatische stoornis, maar niet over hersenpatiënt.
It's in the name. Maar 'the name' heeft een stigma en ik schaam mij niet voor wat het is.... maar ik benoem het probleem lever zoals het is; een hersenprobleempje. Dat maakt mij niet 'gek' of 'gestoord', dat maakt mij ziek. En ziektes zijn er om overwonnen te worden óf om onder controle te houden.
Succes met afbouwen mensen.
Kreeg door efexor teveel cholesterol en hoge bloeddruk. Slik dit goedje al minstens 15 jaar in dosering van 150 -75 mg. Hogere dosering kon ik niet halen. Heb 2 keer eerder op aanraden psychiater de efexor van 37,5 mg in 1 keer gestopt. Kon makkelijk zei hij. Nou, in 1 week was ik finaal naar de kl.te. Was klaar met het leven en wilde dood, en dat echt in 1 week tijd! Weer herstart met 37,5 en binnen 1 week was ik weer het mannetje. Dus ik was gewaarschuwd om heel erg op te passen en voorzichtig te zijn met afbouwen.
De afbouw: van 75mg gelijk naar 37,5 leverde brainzaps op voor 3 weken, maar was goed te doen. Maar die laatste 37,5 naar 0 is een ware hel !!! Ik heb afbouwschema gevolgd om telkens 10% van de overgebleven korrels er af te halen, en dat om de 3 a 4 weken. En hoe dichter ik bij de laatste 15 korrels kwam, hoe moeilijker het werd. Het lijkt trouwens wel alsof die allerlaatste 5 korrels wel de moeilijkste zijn! Dus let op, de allerlaatste korrels daarover niet te makkelijk denken!!
Ik kan janken om van alles, de hele dag door, maandenlang. Zwaar geïrriteerd door geluiden, die een reactie oproepen in mijn hersenen (geeft ervaring alsof hersenen suizen) of in maagstreek alsof je een adrenaline-stoot krijgt. En een enorme woede voelen van binnen, pas op dat je niets kapot maakt in contact met andere mensen. Het is echt op je tenen lopen. En dat laatste gaat je opbreken als je te lang op je tenen loopt. Als zoiets 2 weken duurt zeg je ach, maar na 3/4 jaar is het soms gewoon op. Het is nu 3 weken geleden, dat ik met de laatste mg (tapering via apotheek-psychiater) ben gestopt. Voel me vreselijk opgejaagd, tril van spanning in maagstreek, en slapen op zijn hoogst 3 uurtjes per dag. Malen in mijn hoofd wat ik niet kan uitschakelen. En de bekende brainzapps zijn er ook nog steeds en het huilen om van alles.
En ik zie nu de psychiater en SPV-er bijna elke week, en ik heb hun steun heel hard nodig. En nee, ik ben niet depressief, wel wat somber en wat angstiger dan anders, maar die hersenen zijn zwaar geirriteerd/gevoelig. Het verdraagt zo weinig van de omgeving. Het liefst wil ik weg van iedereen en naar 1 plekje op de hei voor wat rust. Heb nu maar als uiterste nood 25mg voor in de avond seroquel gevraagd om maar wat rust in dat hoofd te krijgen en om wat makkelijker in slaap te vallen. En ja, zo wordt het weer wat leefbaarder. Maar die seroquel is maar voor 4 weken heb ik voor mezelf besloten, wil niet van de ene pil weer afhankelijk worden van een andere pil.
Nogmaals, afbouwen van efexor is een ware hel. Je bent niet meer in staat om nog te functioneren. Moet er niet aan denken als je dan ook hiernaast nog je werk hebt, of jonge kids die je aandacht vragen, dat gaat gewoonweg niet! En het afbouwen duurt zo lang, te lang! Maar korter zou ik zeker niet aanraden. Ik lees dat de brainzaps zomaar nog 1 jaar kunnen aanhouden na de inname allerlaatste korrel. Ik lees van terugval bij mensen daar hun klachten na de afbouw-hel er nog eens weer bij komen. Mensen, wat een troep! En ja die pil die helpt misschien, maar de bijwerkingen van die troep.....
Mijn psychiater denkt er zo anders over dan ik zelf. Zij zegt: "hoe wil je je laatste jaren slijten? In heel slecht voelen? Dan zou ik de bijwerkingen er maar op de koop toe nemen". Maar wat als die bijwerking zoals cholestrol verhoging je hartritmeproblemen opleveren, zoals het dat bij mij doet? Echt, hartritme problemen is zeer beangstigend! Dus NEE, weg met die troep als het je meer problemen oplevert dan helpt.
Mijn psychiater sloeg meteen door toen ik om seroqeul vroeg, ja zei ze, in 400 mg krijg je minder angst en nog meer rust in je hoofd en het werkt dan ook nog eens antidepressief. En dan lees ik de bijsluiter van seroquel, ja hoor cholestrol verhogend en metaboolsyndroom. dat seroquel staat ervoor bekend dat het je leven 30 jaar kan inkorten. Waarom zou ik stoppen met efexor omdat het cholestrol verhogend is, en daarvoor in de plaats een ander cholestroverhogend middel nemen in hogere dosering van 400 mg, wat nog gevaarlijker is dan efexor?????
Ik snap het allemaal niet meer. Mijn vertrouwen in de medische industrie is tot 0-punt gedaald. Pillen voor korte tijd, prima, maar als het chronisch gebruik gaat worden? Ik weet het niet meer.
Neem 225 mg per dag en ben radicaal gestopt.
Tot hiertoe gaat het nog.
Wees hier voorzichtig mee. Vooral bij zo'n dosering. Als je het afbouwt en dit op rustige manier doet, geef je je lichaam en geest de tijd om te herstellen.
Persoonlijk zou ik je niet adviseren om op deze manier te stoppen. Wat was de reden van gebruik, en hoe lang gebruikte je het? Waarom ben je er mee opgehouden?