Hallo, ik ben een 22-jarige studente en ik heb alweer een probleem wat betreft angstklachten (zes jaar geleden angststoornis gehad, binnen een jaar langzaam maar zeker vanaf geraakt, 5 jaar angstvrij geweest en nu al bijna drie maanden weer last van allerlei kwalen).
Eind september ontdekt dat ik galstenen heb die ook in diezelfde maand voor hevige koliekpijn gezorgd hebben, waarna mijn angststoornis voor twee weken werd opgewekt en ik bijna niks durfde te eten. Na een tijdje begon het weer goed te gaan, totdat ik half november ben ingestort (overspannenheid) en wederom last kreeg van angstklachten en depressie. Nu ben ik in de loop der weken ongeveer 5 kg afgevallen (en ik ben al vrij dun) omdat ik bijna niks meer durf te eten uit angst voor misselijkheid en de daaropvolgende angstaanvallen. Maar door dat weinige eten word ik lichamelijk alleen maar zwakker en dat levert ook weer de nodige angstklachten op, omdat ik constant last heb van vermoeidheid, hoofdpijn, ontregelde maag en darmen.. Het is zo frustrerend om iets dat altijd zo vanzelfsprekend was, namelijk eten, nu ineens zo veel moeite kost en zo veel problemen veroorzaakt.
Heeft iemand hier ervaring mee en/of tips? Na mijn tentamens in januari kan ik pas naar de huisarts, als het niet vanzelf overgaat 🙁
Groetjes, Anja
Anja,
ik ben een man van 62 jaar
ik ben op 6 december 2011 ook ziek geworden
de ganse dag overgeven,en wat voor iets dat het was ga ik hier niet beschrijven
ik heb al mijn ganse leven een slechte maag en moet goed opletten met wat ik doe
ik heb 2 weken op water,beschuit en licht voedsel geleefd met als resultaat ook 5 kgr kwijt,en ik toon ook mager,want ik woog maar 70 kgr
denk dus niet dat je te slank bent,een slanke vrouw is mooier dan wat overtollige kgs
ik heb mij ook nog niet geregistreerd,ik wacht af
hopende hoor ik hier nog iets van jou
Beste Anja
Ik herken me enorm in jouw verhaal.
Ik heb zelf ook angst om te eten, ben bang dat het niet zal verteren, dat ik misselijk word enz.
Door die angst gaan mijn maag en darmen uiteraard in een kramp staan en zal mijn eten ook moeilijker verteren. Het is dus een vicieuze cirkel.
Soms is de angst zo groot dat ik helemaal verlamd raak en nergens toe in staat ben.
Het enige wat ik dan nog kan/wil is liggen en slapen, omdat ik dan de angst niet hoef te voelen.
Soms begint het 's nachts al en geraak ik 's ochtends niet uit mijn bed.
Soms lig ik dan een hele dag in bed, omdat ik gewoonweg niet durf op te staan.
(Ik heb dan ook heel nare dromen)
Wat me vooral verontrust is die grote lichamelijke reactie.
Mijn lichaam wordt als het ware lam gelegd. Het lijkt dan wel alsof ik griep heb.
Dat vergroot dan weer de angst.
Het brengt ook heel wat andere emoties met zich mee.
('Ik ga nooit meer normaal kunnen functioneren, ik zal nooit kinderen kunnen krijgen, mijn vriend gaat dit niet volhouden met mij, enz')
Vroeger was ik me echter niet bewust van de angst.
Het is namelijk heel banaal: bang zijn voor eten.
Ik begreep niet wat er met me aan de hand was.
Sinds ik me bewust ben van mijn angst is het wel enorm gebeterd en kan ik er ook iets aan doen.
Mindfulness-oefeningen hebben me al heel goed geholpen.
Het heeft 2 weken heel goed gegaan, maar sinds vorige week is het weer wat verergerd.
Anja, we zijn nu ondertussen 3 jaar verder.
Hoe vergaat het jou nu?
Heb je tips?
En zijn er nog mensen die zich in dit verhaal herkennen?
Ik voel me namelijk erg eenzaam met mijn probleem, omdat er zo weinig mensen zijn die het écht begrijpen. Want wie is er nu bang om te eten?
Groeten,
Elisa
Hoi,
Het topic is al oud. Misschien dat jullie dit nog lezen, hoe gaat het nu met jullie?
Ik kan namelijk ook bijna niks meer eten, omdat ik bang ben misselijk te worden, waardoor ik op voorhand al misselijk wordt van de spanning.
Hoe zijn jullie hier vanaf gekomen?