mijn nederlands is niet zo goed ...maar probeer het toch even...ik wilde graag mening van andere mensen hierover..ik woon in het buitenland ..mijn moeder woonde in nederland,ze had 14 jaar kanker..toen haar tijd gekomen was dat ze veel pijn had was ze 67 en in een verpleeghuis..5 jaar daarvoor had ze een papier getekend dat als ze een ,,plantje,, zou worden dat ze dan euthanasy wilde....(ik hoop dat ik het goed spel)ik wist niet van dat papier af mijn zus en broer wel....ik werd opgebelt op een dag en verteld dat ik naar huis moest komen want mam was niet lekker en het ging niet goed...ik was eigenlijk 6 weken ervoor bij haar ook geweest...toen ik in nederland bij haar kwam was iedereen van de family in het verpleeghuis...ze zat rechtop in bed en de docter zei ...mevrouw u heeft veel pijn we gaan u helpen om dood te gaan zonder pijn...en ze zei tegen de docter,,nee ik wil niet dood,, de doket vertelde haar dat ze niet bang moest zijn..mijn moeder zei ik wil nog bij mn kinderen blijven...niemand zei een woord...ik werd boos en zei dat het niet een goede tijd was ...maar de verpleegster werd kwaad op mij en vertelde me ,,u weet niets van de situatie af en moet u er buiten houden,,...dus de injectie werd gegeven en mam sliep in.....iedereen zei ,,dat is het beste voor haar ,,maar ik zit nog steeds met die vraag ,,...was dat echt het beste? iedereen zei ze gaat nog veel pijn krijgen dat is verschrikkelijk dit is beter...ik blijf maar denken,,konden ze haar niet meer tijd geven ze was er niet klaar voor...ik heb 2 jaar niet gesproken met mn family omdat ik boos bleef...maar ik wilde graag weten wat andere mensen hier over denken?? was het echt het beste?
Hallo Amber,
Dat jouw NL niet zo goed is doet hier niet ter zake. Ik herken mezelf een beetje in jouw verhaal, alhoewel het niet om mijn moeder maar grootmoeder ging. Ik heb er zelf heel lang moeite mee gehad dat er euthanasie is toegepast op mijn grootmoeder. De meningen waren - klinisch gezegd - verdeeld. Ik had destijds geen inspraak, alleen emotioneel... Ik heb het drie jaar erg moeilijk gehad en ben naar het buitenland gegaan. Ik ben snoeihard aan mezelf gaan werken en heb in die periode weinig contact met familie gehad. Het blijft een vraag waar je nooit antwoord op zult krijgen. Het is voor mij al weer 20 jaar geleden, maar heel af en toe kan ik er nog om janken. Zij heeft mijn dochter niet geboren zien worden, dat had eigenlijk best gekund. Ik weet zeker dat mijn oma nu heel erg trots op mij is en soms, kinkt zweverig, denk ik dat ze als een engel op mijn schouder meekijkt... Ik weet niet, misschien heb je iets aan mijn verhaal... Ik kan je geen antwoorden geven op 'was het echt het beste'. Probeer er in te berusten en zeker niet jezelf kwellen. Geniet van het leven dat jij leeft. Je leeft het maar één keer!
Liefs Mara
Hallo Mara...vriendelijk dank dat je de moeite neemt om te schrijeven.ik weet nu dat ik niet de enige ben die hier mee tobt....ik weet wat je bedoelt ik heb ook het gevoel dat mijn mam soms bij me is en kijkt wat ik zoal doe...ik probeer er niet altijd aan te denken...maar soms denk ik dat ik laf ben geweest ik had er tegenin moeten gaan? maar mischien hadden ze gelijk? ik heb ook 2 jaar ruzie gehad met mn family er over ...toen ze net dood was heb ik ook geschreewd dat ze haar hadden vermoord...het was verschrikkelijk....ik vind het moeilijk ik zie haar nog altijd zitten op haar bed en ze zei tegen de doketr heel boos ik wil niet dood ,,wil jij dood? en toch gaf hij haar die prik....ik vind het erg moeilijk....maar heel vriendelijk dank dat je hebt geschreven....ik hoop dat het voor jou ook goed zal gaan en dat je er vrede mee kunt hebben ,,ik kan het nog steeds niet het is 10 jaar geleden...ik kan er nooit over praten ik woon in het midden oosten waar eutanasy echt verboden is.....en mensen het echt niet begrijpen....heel veel groetjes en liefs ..amber
Hai Amber, ik woon ook niet meer in Nederland, maar niet zo ver als waar jij woont, nog wel Europa, maar zonniger! Ik denk heel af en toe nog aan mijn oma en de fijne, leuke, lieve en bijzondere momenten die we samen beleefd hebben. Dan moet ik altijd glimlachen, dus ik kan wel zeggen dat ik er over het algemeen een soort van vrede mee heb. Klinkt raar, maar ik kan het onmogelijk ongedaan maken, dus met piekeren en tobben schiet ik niets op. Ik ben drie jaar na haar begrafenis één keer bij haar graf geweest, maar dat was niet de plek waar ik haar 'voelde'. Inmiddels schijnt haar graf geruimd en ook dat bericht deed mij niets. Ik heb een foto van mijn oma met haar hond waar ik soms naar kijk en dan voel ik haar weer en hoor ik haar lachen. Mijn man is zijn vader verloren door een fout van de huisarts. "Ook" 'onnodig' dood. Hij heeft het er veel moeilijker mee en ook al heb ik zijn verhaal al duizend keer gehoord, elke keer weer laat ik het hem vertellen en na een huilbui lucht dat enorm op. Door een foutje van het ziekenhuis is zijn broertje gehandicapt geboren. De jongen is maar 20 jaar geworden. Mijn schoonmama heeft dus ook het nodige te verstouwen gehad. Het is een sterke vrouw en stapeldol op onze (enige) dochter van 11, een prachtige, lieve, lange, blonde amazone. Het leven gaat door, ik zoek gelukkige momenten, heb een fijn gezin, leuke zelfstandige baan, huisdieren en buiten schijnt de zon!
Liefs, Mara
hi Mara....ja het leven gaat door .....ik weet het maar nu ik jouw er zo over hoor babbelen weet ik dat ik niet alleen ben....en dat helpt ook...ik kan mijn mam ook niet meer opzoeken ze is gecremeert ,en later ergens ,,verstrooid...toen ik er niet bij was...ach ja ...ik zie haar net als jij je oma ziet op foto,s ik hoor mopperen en lachen en zie haar zo in de keuken staan ,,,ach ja het leven gaat door....we kunnen het ook niet veranderen....maar heel hartelijk dank dat je even de moeite hebt genomen...het betekend genoeg voor mij en kan er beetje beter mee om gaan nu ...dank je wel...veel liefs ...ik hoop dat het je heel goed zal gaan....groetjes lieve Mara