Hoi,

Ik vroeg me af, is het mogelijk dat ik zouttekort kan hebben? Of kraam in nu alleen maar bullshit uit..?

Ik vond een lijstje op internet met symptomen;
- vermoeidheid (heb ik last van)
- duizeligheid (ook, bij opstaan ed)
- prikkelbaarheid (helaas ook af en toe)
- slaapstoornissen (dat gelukkig niet)
- concentratiestoornissen (ook last van, maar of je het nou een 'stoornis' kan noemen, kan me in ieder geval heel slecht concentreren de laatste tijd, wat niet zo handig is aangezien ik in mijn examenjaar zit)
- spierkrampen (ook last van, kan er soms nauwelijks van lopen..)
- snel gewichtsverlies (wel gewichtsverlies, maar niet echt snel, ligt er ook aan wat je snel noemt, in mijn geval is het niet echt gezond om gewicht te verliezen aangezien ik al ondergewicht heb)
Ook ben ik misselijk als ik een keer hard heb gefietst ofzo.

Thuis ben ik min of meer gedwongen om mee te aan het 'zoutlose' (voor zover dat kan) dieet van mijn moeder en zus. Mijn zus heeft iets met haar nieren en mijn moeder heeft een te hoge bloeddruk. Mijn moeder bakt ook haar eigen brood, waar dan ook weer minder zout in zit. Normaal brood wil ze niet kopen.

Dus ik vroeg me af of ik zouttekort kan hebben? Of zie ik alleen maar spoken?
Alvast bedankt als je reageert. 🙂

xx

je krijgt niet echt snel een zouttekort, want er zit bijna overal zout in en je hebt maar heel weinig nodig.
je mist wel jodiumzout uit het brood als je moeder het niet toevoegt, maar ik kan niet beoordelen hoe erg dat is, want ik weet niet wat je verder eet en wat je nog buiten de deur eet.
je klachten kunnen ook komen door lage bloeddruk, bloedarmoede, vitaminen tekort( b.v. magnesium)
Dus ga met de klachten: vermoeidheid, duizeligheid, spierkrampen even naar de huisarts toe.
groetjes, Brenda

Als je al ondergewicht hebt (hoe komt dit? wat doe je eraan? wat is er met je aan de hand? ben je hiermee al bij de huisarts geweest?), dan is de kans dat jij de door jou genoemde symptomen krijgt als gevolg van vermoeidheid omdat jouw lichaam over onvoldoende energie beschikt om normaal te kunnen functioneren veel logischer dan te denken aan een zouttekort. Ik denk dat jij niet gezond bent en daardoor een zwakke conditie hebt waardoor je vermoeidheid, duizeligheid, prikkelbaarheid, slaapstoornissen, concentratiestoornissen en spierkrampen kunt krijgen.
Ik zou je adviseren gezonder te gaan leven, beter te gaan eten, gezonder te gaan bewegen, en ontspannender door het leven te gaan. Als jou dit niet zelfstandig lukt, dan zou ik eens met de huisarts gaan praten hoe het komt dat je dit niet zelf lukt, en waar je dan zo'n problemen mee hebt. Het verhaal over zouttekort lijkt mij verwaarloosbaar ten opzichte van wat veel meer voor de hand ligt.

Nogmaals: vermoeidheid, duizeligheid, prikkelbaarheid, slaapstoornissen, concentratiestoornissen, spierkrampen en gewichtsverlies zijn symptomen van iemand die niet lekker in zijn vel zit, zich zorgen maakt, ongezond leeft of iets anders waardoor je niet goed functioneert.

En ik zou wel eens willen weten wat hierachter steekt. Wat is er werkelijk met jou aan de hand dat jij dit soort 'vermoeidheidsklachten' hebt terwijl je nog zo jong bent.

Als eerste zou ik willen weten waarom jij ondergewicht hebt.

Ik heb een eetlust die drie keer niks is. Ik probeer wel gewoon te eten, maar het lukt niet altijd. Het is zo vermoeiend om steeds maar weer te moeten eten terwijl je eigenlijk geen trek hebt. Ik kan dat gevoel niet zomaar veranderen..

Het ontbreken van eetlust is een symptoom. Dat wil zeggen dat het een uiting is van een onderliggend lijden, een ziekte dus. Heeft de huisarts het ontbreken van jouw eetlust wel eens onderzocht? Weet je de huisarts, of heb je zelf een vermoeden, wat de oorzaak is van het ontbreken van jouw eetlust?

De huisarts weet van niks en heeft nog niks onderzocht.
Ik heb wel een vermoeden.. Maar wat heb ik aan het vermoeden als ik het niet durf te uiten?

Als zelf een vermoeden hebt, dan kun je wellicht nogmaals overwegen of het uiten ervan jouw eigen gezondheid ten goed kan komen. Mogelijk worden jouw klachten dus veroorzaakt door de gevolgen van jouw zwijgen. Weet je dat de huisarts ook een vertrouwenspersoon is die zwijgplicht heeft? Misschien kun je iemand meenemen naar de huisarts die je kunt vertrouwen en die jou kan helpen en kan ondersteunen als je vertelt wat er aan de hand is. Ik vind het moeilijk om te lezen dat je ergens niet over kunt praten en dat je er bovendien zelf ziek van geworden bent. Doe er alsjeblieft iets mee, voor jezelf en voor jouw eigen gezondheid. En als je er echt niet over kunt praten, kun je dan uitleggen waarom je er niet over kan praten maar zodanig dat de huisarts wel weet wat er met je aan de hand kan zijn zodat je toch nog verder geholpen kunt worden?

Het is verder niks ernstigs hoor.
Ik zit gewoon een beetje met mijn gevoel in de knoop en dingen thuis. Ik vind eigenlijk dat ik niet mag voelen wat ik voel. En dan een schuldgevoel als ik mijn gevoel wel toe wil laten.. Tis allemaal zo verwarrend :s Heb het idee dat ik langzaam gek wordt zo..
Er is verder ook niemand die weet hoe ik me voel. Ik durf het ook eigenlijk aan niemand te vertellen, ik schaam me dat ik er mee zit omdat het eigenlijk niet eerlijk is en ik me gewoon aanstel. Dus ik weet echt niet of ik het aan die huisarts durf te vertellen :s

Hey Roos,

Ik herken jouw klachten. De laatste 3 maanden ben ik niet in staat om normaal te leven; geen school, geen werk, geen plezier kortom niks.
Klachten naast die jij al noemt: steken hele linkerzij, moeilijk kunnen ademen, enorme hoofdpijnen, keiharde buik.
Bij huisarts en Eerste hulp (ja ook daar ben ik geweest) word het afgedaan met "stress". Terwijl ik het gevoel had dat ik doodging. Elke keer als ik wat at werd ik er naar van. Geen honger of dorstgevoel. Moeilijk naar de wc terwijl je wel normaal blijft eten.
Op gegeven moment beetje proberen te sporten, leek ik op een michelinmannetje na afloop. Opgeblazen als wat en overal steken.
Vanaf dat moment (na al 10000 dingen geprobeerd te hebben) kwam ik erop: zouttekort. Zelf moet je nagaan of jij dit ook hebt, als dat is wat je gevoel zegt.. neem dan zout tot je. Mij heeft het regelmatig drinken van bouillon flink geholpen. Af en toe een zak chips. En geen gewoon water drinken en al helemaal geen cafeine.
Hoop dat je hier wat aan hebt en succes ermee, want je moet het wss zelf oplossen want je krijgt allemaal loze adviezen van iedereen.

Gr David

Vervelend dat je met je gevoelens zo in de knoop zit. Wist je dat dit een uitwerking kan hebben op jouw lichamelijk welbevinden? Je kunt er zelfs medische problemen door krijgen. Als ik je iets mag adviseren, dan is het jouw gevoelens zeer serieus te nemen. Je zou ze om te beginnen eens allemaal kunnen opschrijven, zodat je goed weet wat je nu eigenlijk allemaal voelt. Want zoals je het nu beschrijft, loopt het eigenlijk allemaal een beetje door elkaar heen. Daarna zou je deze gevoelens bij elkaar kunnen zetten die bij elkaar horen. Zo krijg je in ieder geval zelf meer duidelijkheid en zal de verwarring omtrent je gevoelens al minder worden en zal je duidelijker te weten kunnen komen wat je met deze gevoelens kunt doen, en wat je ermee wilt doen.

Heb het opgeschreven en 'gegroepeerd'. Maar het is net of alles alles veroorzaakt. Elke groepje gevoelens veroorzaakt of versterkt weer een ander groepje gevoelens. Als ik dan het begin aan probeer te wijzen wordt dat schuldgevoel allen nog maar meer versterkt. Waardoor het lijkt alsof al die andere gevoelens ook weer worden versterkt..

Heb opeens heel veel zin om keihard te gaan schreeuwen, maar laat ik dat maar niet doen.. 😛

Waar begint het? Wat is de eerste dominosteen die de anderen doet omvallen. En wat betekent jouw oerkreet? Kun je dat voor jezelf duidelijk formuleren?

Ik zou die eerste dominosteen misschien wel aan kunnen wijzen, maar dan vallen er nog meer om. Het is niet eerlijk andere de schuld te geven als zij daar niks aan kunnen doen. Eigenlijk ben ik gewoon een grote egoïst. :S

Die 'oerkreet' is een uiting van mijn frustaties denk ik.

Waarom schrijf je het hier niet op? En waarom moet jij blijven lijden onder iets waar je niet de oorzaak van bent.

Het gevoel dat ik bij jouw verhaal krijg lijkt op het verhaal van een meisje dat seksueel was misbruikt door haar vader maar dit niet bekend wilde maken omdat ze bang was dat haar moeder dan van haar vader ging scheiden en ze daardoor haar familie kwijtraakte. Dat meisje zat helemaal vast, ze kon geen kant meer op. Leugens, zaken verbergen, eenzaamheid, en ongeluk. Triest. terwijl ze toen het met haar vader gebeurde veel te jong was om er iets van te zeggen, en nu ze wat ouder was geworden ook een dubbel gevoel had omdat ze de aandacht van haar vader op een of andere manier ook wel prettig vond.

In de psychiatrie heet zoiets een loyaliteits conflict, en hier kun je echt heel erg ziek van worden. Ik hoop dat jij de loyaliteit voor jezelf hervindt en die boven de loyaliteit naar jouw familie stelt. Ik vind namelijk dat de familie van het meisje wat ik bedoel dat meisje heel erg in de steek heeft gelaten toen zij de loyaliteit van hen verdiende omdat ze nog zo klein was en er zelf helemaal niets aan kon doen wat haar vader met haar gedaan had.

Zo'n gevoel krijg ik bij jou probleem en bij jouw verhaal...

Ik wens je eerlijkheid en moed toe.

Kan je asjeblieft niet te snel conclusies trekken, want dat is het dus niet. Het is veel, maar dan ook echt veel minder ernstig dan dat is.
Ik schrik hier best wel van, dat ik je dat idee heb gegeven. Want dat was absoluut niet de bedoeling, omdat het dus niet zo is. Nu vraag ik me af waar ik wel niet bezig ben, dat mensen zulke foute conclusies trekken..