Ik moet mezelf snijden, en wil het, maar t moet stoppen

  • #1

    Hoi, ik ben een meisje van 15 jaar. Toen ik ongeveer 11 was ben ik begonnen met mezelf pijn doen. Niet heel erg, het begon met lichte krasjes. Dit gaf mij toen wat ik nodig had om alle gedachtes en stemmetjes die in mijn hoofd zaten een poosje weg te krijgen. Nu snijd ik mezelf nog steeds, maar lichte krasjes zijn niet meer genoeg. Het moet steeds harder en dieper. Natuurlijk weet ik net als alle andere mensen die dit zich zelf aandoen dat het niet goed is en dat je moet stoppen, maar dit is zo makkelijk niet. Ongeveer 3 maanden geleden heb ik mezelf een aantal keer heel diep gesneden in mijn arm. De littekens hiervan zijn erg zichtbaar. Aan de ene kant heb ik natuurlijk héle erge spijt, want ik denk dat de littekens niet meer weg gaan, maar aan de andere kant is het op dat moment precies wat ik nodig heb. En van dit gevoel wil ik af! Maar ik kan dit niet zomaar aan iemand vertellen.

    Ik hoop dat ik hier met iemand er over kan praten en dat die persoon misschien het gevoel kent.
    x

    Reageer
    #2

    een psycholoog kan je helpen (die heeft zwijgplicht, aan hem/haar kan je alles kwijt)

    Reageer
    #3

    Ja, heeft een psycholoog ook zwijgplicht naar mijn ouders toe? want ik dacht altijd dat dat niet zo is. En dan kan ik niet naar een psycholoog want ik wil niet dat mijn ouders het weten. Dan zullen ze zo anders naar me gaan kijken

    Reageer
    #4

    Beste leilabella,

    Het is heel erg vervelend dat je dit moet doormaken. Maar toch is het dringend noodzakelijk dat je professionele hulp zoekt. Wat de zwijgplicht betreft het volgende:

    Medische gegevens kinderen en jongeren
    Een arts mag wel met de ouders of wettelijke vertegenwoordigers praten over de medische situatie van hun kinderen jonger dan 12 jaar. Voor kinderen van 12 tot 16 jaar beslist de huisarts zelf, na overleg met het kind, of hij de ouders inlichtingen geeft.

    Wat je ouders betreft:
    Ik begrijp dat je liever niet wilt dat je ouders hiervan weten. Echter je ouders zijn nou juist de mensen die het dichts bij je staan en die je juist hierbij zouden kunnen helpen.

    Gezien je leeftijd en de toenemende dwang tot automutilatie (jezelf verwonden)zoals jij die omschrijft, is het van groot belang dat je zo snel mogelijk hulp zoekt om hiervan af te komen.
    Geloof me, het gaat niet vanzelf weg en het zal alleen maar erger worden. Er komt een moment dat je het niet meer kunt verbergen. Je ouders en omgeving zullen er uiteindelijk toch achter komen.

    Mijn advies aan jou is:
    Ga in eerste instantie naar je huisarts en praat er met je huisarts over. Accepteer hulp bij dit moeilijke probleem.

    Groet
    Tandor

    Reageer
    #5

    Hoi Tandor,
    fijn dat je het hebt opgezocht. Ik weet niet of jij er verder ervaring mee hebt of misschien vrienden/kennissen die hetzelfde doen. Maar ik snap en begrijp gewoon niet hoe zij aan een huisarts en al helemaal niet hoe ze aan hun ouders kunnen vertellen wat ze doen.

    In mijn hoofd speel ik vaak af hoe en wanneer ik het ze zou zeggen, want ik word er gewoon uitgeput van steeds tegen mn vrienden te moeten liegen, mijn armen te moeten bedekken en ik slaap er niet meer goed door. Maar aan het einde weet ik toch dat ik het ze gewoon niet kan vertellen.
    Ik heb een tweelingzusje en het klinkt misschien een beetje overdreven, maar zij is gewoon echt perfect. Dit zien mijn ouders ook. Het is niet dat ik hier mee zit. Maar als ik ze het allemaal vertel ... dan zullen ze raar opkijken.
    Als mensen nu wel eens vragen wat ik op mn arm heb zitten verzin ik er altijd wel iets op, maar als ze dan weg zijn fok ik mezelf zo op. Dan kan ik zo boos worden. Ik denk dat dit ook is waarom ik het niet kan vertellen. Ik weet niet tot wat ik in staat ben en dit maakt me ook wel bang. Dit klinkt waarschijnlijk gek want ik kan natuurlijk zelf bepalen wat ik doe, maar er zit op dat moment iets in mijn hoofd en dan ben ik helemaal machteloos.

    Reageer
    #6

    Beste leilabella
    Wat je schrijft klinkt helemaal niet gek of raar!

    Je schrijft:
    "Ik heb een tweelingzusje en het klinkt misschien een beetje overdreven, maar zij is gewoon echt perfect. Dit zien mijn ouders ook. Het is niet dat ik hier mee zit". Toch denk ik dat hier een deel van probleem zit. Je zit er dus wel mee.
    Het feit dat je zelf aangeeft dat je zus perfect is en dat je ouders dat ook zien, geeft voor mij aan dat jij je minderwaardig voelt t.o.v. je zus. Het is best mogelijk dat ook je ouders door onbewuste reacties dit gevoel bij jou bevestigen. Je ouders zullen dit naar ik aanneem zeker niet met opzet doen.
    Voor jou kan dit echter een vervelend gevoel geven en dus je minderwaardigheids gevoel bevestigen. Daarom zou het juist goed zijn om hierover met je ouders te praten. Ze kunnen dus echt helpen.
    En je hebt gelijk dat je nu niet je weet tot wat je in staat bent. De angst die je hebt is gegrond maar geeft ook hoop. Je erkent nl dat er iets niet goed gaat. Positief dus!

    Ik begrijp heel goed dat het een zware last is. En ik begrijp ook heel goed dat je niet weet hoe je dit moet gaan vertellen. Toch is het heel belangrijk en noodzakelijk dat je hulp krijgt.

    Nou kom ik dan toch weer met de huisarts aanzeilen......

    Als je dit probleem bespreekt met je huisarts zou hij juist diegene kunnen zijn die je helpt dit aan je ouders uit te leggen.

    Je zou dit ook zelf kunnen doen.
    Er zijn een aantal opties die je misschien zou kunnen overwegen.

    1. Vraag je ouders of ze je willen helpen met groot probleem, praat met je ouders en zeg wat er aan de hand is.

    2. Schrijf je ouders een brief waarin je uitlegt wat er aan de hand is.

    3. Vraag je ouders of ze je willen helpen met een probleem en laat je ouders lezen wat er in deze discussie staat.

    4. Als er iemand in je familie is waar je een goede band mee hebt en die je vertrouwt, kun je dat ook met hem/haar bespreken en vragen of hij/zij je wil helpen dit aan je ouders te vertellen.

    Denk eens rustig over de mogelijkheden na.
    Maar denk ook na over wat ik eerder schreef over je minderwaardigheidsgevoel. Wees daarbij vooral eerlijk tegen jezelf. Bedenk die dingen waardoor je minder voelt dan een ander.

    Groet
    Tandor

    Reageer
    #7

    Hoi Tandor,
    Als ik eerlijk ben denk ik niet dat mijn zusje hier mee te maken heeft. Ik heb zelf ook wat dingen gedaan, waardoor ik het begrijpt. Het maakt me eigenlijk ook niet uit.

    Mijn mentor op school is soms erg bezorgd over me. Hij vraagt ook altijd of het met me gaat en zegt dat als er iets is ik naar hem toe kan komen. Ik denk dat ik liever naar mijn docent ga dan naar mijn ouders of de huisarts. Ik denk dat mijn mentor al iets door heeft en dat vind ik fijner praten. Maar hij zal natuurlijk alles doorspelen naar mijn ouders. Als ik eerlijk ga ik liever naar een inrichting als mijn gezin er van af weet, dan dat ik bij hun blijf wonen.
    Ik wil zo graag er van af , maar ik wil gewoon niet dat mensen naar me gaan kijken alsof ik een of andere aansteller ben of wat dan ook. Ik blijf gewoon hetzelfde persoon

    Reageer
    #8

    Leilabella,

    Er met je mentor over praten is natuurlijk ook een goede optie. Ik zou dat dan ook zeker doen.
    En hij zal waarschijnlijk dan ook met je ouders willen praten, maar dat lijkt mij juist goed!

    Maar waarom zou je naar een inrichting willen als je ouders hiervan af weten? Zij zijn nou juist de mensen die je kunnen helpen. Bij zo´n probleem kun je je ouders niet uitsluiten. Dat zou ook unfair zijn ten opzichte van je ouders. Je ontneemt ze nl de kans om je te kunnen helpen. Ik ga er vanuit dat je ouders geen monsters zijn en toch eigenlijk alleen maar het beste voor je willen.
    Hoe andere mensen ernaar kijken en er over denken is denk ik niet belangrijk! Je bent geen aansteller en natuurlijk blijf je dezelfde persoon. Alleen verkeer je op dit moment in een moeilijke fase waarbij je dringend hulp nodig hebt. Ik zou zeggen praat er met je mentor over.

    Reageer
    Bereken hier je BMI

    De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies

    cm
    KG
    #9

    Ik dacht dat ik het kon zeggen. Maar ik kan dit niet. Gister stond ik voor mijn docent en hij vroeg of het wel goed met me ging, maar ik kon het niet zeggen.
    Ik ben opgelucht dat ik op dit forum kwijt kan wat ik wil.
    Als het aan mij ligt mag ik nu dood op de grond vallen, maar als mijn omgeving alles weet maak ik mezelf af van schaamte. Het maakt me toch allemaal niet meer uit.
    Ik zie alles vanzelf wel

    Reageer
    #10

    Leilabella,

    Je hebt nu alvast een poging gewaagd. Je moet wel even doorzetten en niet zo snel de moede opgeven. Je bent nog jong en hebt nog een heel leven te gaan. Dus het is de moeite waard om ervoor te gaan. Ook al zie je dat zelf op dit moment misschien niet zo.
    Ik ben ervan overtuigd dat het zal lukken maar je zult het zelf moeten willen en moeten doen.
    Probeer het volgende week gewoon opnieuw.

    Ik stuur je hierbij een link door. Hier kun je ook met je probleem anoniem terecht. Probeer dit eens!
    http://www.chathulp.info/hulpverlening/roomlogin.php

    Reageer
    #11

    dankjewel voor de link. Weet je misschien nog zo'n site waarbij je niet hoeft te betalen?

    Reageer
    #12

    Leilabella,
    De link die ik stuurde is in principe gratis Je dient pas rekening te houden met kosten wanneer je een aanvraag doet voor een persoonlijke 1 op 1 privé behandeling door een professionele hulpverlener

    Onderstaande links heb ik ook nog voor je. De tweede link van sensoor is waarschijnlijk de meest geschikte.

    http://www.zelfbeschadiging.nl/pagina/191/telefonische_hulpdienst.html

    http://www.sensoor.nl/onderwerpen3/zelfbeschadiging.html

    Reageer
    #13

    Tandor,
    erg bedankt. Ik denk dat ik het wel een keertje wil gaan proberen.

    Reageer
    #14
    Reageer
    #15

    ik weet het zelf ook niet meer zo goed. ik durf er met niemand over te praten maar dat moet juist neem iemand in vertrouwen dat heb ik ook gedaan dat lucht egt op ! hou een dagboek bij wil je je snijden kras daar in niet op je huid . het lukt niet altijd om niet te snijden maar je moet doorzetten . kijk naar een foto van iemand dierbaars . je moet het voor die ene persoon doen en voor jezelf je komt er zeker sterker uit !!
    groetjes J.D.V

    Reageer
Reageer op: Ik moet mezelf snijden, en wil het, maar t moet stoppen


<a href="" title="" rel="" target=""> <blockquote cite=""> <code> <pre class=""> <em> <strong> <del datetime="" cite=""> <ins datetime="" cite=""> <ul> <ol start=""> <li> <img src="" border="" alt="" height="" width="">

Upload bijlagen

Maximaal toegestane bestandsgrootte is 1 MB



Voeg nog een bestand toe

Blijf op de hoogte met onze wekelijkse nieuwsbrief